Δε λέω πως δεν αγαπώ τα ζώα. Ιδιαίτερα τα σκυλιά. Τα θλιμμένα τους μάτια, όπου είναι ζωγραφισμένος ο πόνος όλης αυτής της πανάθλιας ζωής. Τις πονηρές τους ουρές που μετράνε αδιάγνωστους ρυθμούς. Τα υγρά ρουθουνάκια τους, δείγμα υγείας και καλής "σκυλίσιας ζωής". Εξάλλου, αξίζει να σας το ομολογήσω: με τα σκυλιά μεγάλωσα. Πάντα είχαμε στο πατρικό μας κάποιο σκύλο. Πήγαινε μαζί με έναν από τους παππούδες της οικογένειας στο κυνήγι. Βέβαια, δε θυμούμαι να έφερναν ποτέ κάτι από τη γνωστή πανίδα της ελλαδικής υπαίθρου. Επέστρεφαν από το κυνήγι, ο παππούς και ο σκύλος, με κατεβασμένα αυτιά και γεμάτοι από θλιβερές εντυπώσεις. Αυτές, βέβαια, μόνο ο παππούς μου τις διηγιότανε, μια και ήτανε ο άνθρωπος της κυνηγετικής παρέας και ήτανε, φυσικά, ο μόνος που διέθετε λόγο. Και ο σκύλος όμως δεν πήγαινε πίσω. Μπορεί να μην είχε λόγο, είχε όμως ουρά και αυτή δεν έπαυε να φλυαρεί, μέχρι να καταλάβει πως μας είχε πείσει πως για την αποτυχημένη κυνηγετική εκστρατεία δεν έφταιγαν οι δύο οικογενειακοί μας παράγοντες. Πότε έφταιγε ο καιρός, πότε η κακή ποιότητα των "πολεμοφοδίων" και πότε η τελική σκόπευση που ανατράπηκε από κάποιο τυχαίο και απρόβλεπτο γεγονός. Ο αγροφύλακας, π. χ., ήτανε συχνά ένα από αυτά. Ο παππούς μου, βλέπετε, ποτέ δε φρόντιζε να ανανεώνει την κυνηγετική του άδεια. Θέλετε, γιατί ήτανε μαθημένος από το κίνημα της άμυνας, όπου πήρε μέρος, για να διώξει το βασιλιά, μια και τον μισούσε πιο πολύ και από τους απρόβλεπτους αγροφύλακες. Θέλετε, γιατί την ώρα που χρειαζόταν δεν έβρισκε κανένα από τα απαραίτητα δικαιολογητικά, ο κυνηγός της οικογένειάς μας δεν ήτανε ποτέ γραφειοκρατικά έτοιμος, για να αρχίσει νόμιμα την κυνηγετική χρονιά.

Ολα αυτά τα περιστατικά όμως ήτανε για μένα οι γλυκιές παιδικές ιστορίες που με έκαναν να αγαπήσω τα σκυλιά. Και να τ' αγαπώ μέχρι σήμερα. Να αναζητώ την τρυφερότητα της υγρής τους γλώσσας, που όταν περιφέρεται πάνω στα κουρασμένα χέρια μου φέρνει στο μυαλό την υγρασία της πρωινής χλόης. Εκείνης της χλόης που σημάδεψε τις παιδικές μου πατούσες, τα εφηβικά μου κυλίσματα σε μυστικά ερωτικά δάση, τους ατελείωτους περιπάτους με χαρούμενους μαθητές. Την αρχαιολογική αγωνία για την έρευνα, την πληροφορία. Για το σημαντικό, έρευνα.

Σας έπεισα, ασφαλώς, πως τ' αγαπάω τα σκυλιά, είτε γιατί τα βλέπω σαν τρυφερούς συντρόφους, είτε γιατί όλο και κάτι μου φέρνουν στο μυαλό και με ξεκουράζουν. Ολος αυτός όμως ο "τζερτζελές" (η λέξη δεν είναι δικιά μου με τρελαίνει όμως η ηχητική της αμεσότητα και γι' αυτό τη χρησιμοποιώ) που ξέσπασε στις τηλεοράσεις, στα ραδιόφωνα και στις εφημερίδες δε με βρίσκει καθόλου, μα καθόλου σύμφωνο! Και αναφέρομαι στην αγανάκτηση που ξέσπασε με αφορμή ένα νομοσχέδιο, μπορεί και προεδρικό διάταγμα, δε θυμούμαι καλά, που αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο θα μαζεύονται τα αδέσποτα σκυλιά και θα θανατώνονται επιτόπου, όταν αυτά δε θα πειθαρχούν. Και μάλιστα θα θανατώνονται παρουσία κτηνιάτρου. Σκηνή που εμένα μου θυμίζει τις μονομαχίες, όπου πάντοτε παραβρισκόταν και ένας γιατρός, για να πιστοποιήσει το θάνατο του ενός από τους μονομάχους.

Ξέσπασε λοιπόν ορυμαγδός! Επώνυμοι καλλιτέχνες, συγγραφείς, πολιτικοί, ιερωμένοι, έμποροι και μπασκετμπολίστες, νοσοκόμες. Η κυρία Ελένη Δήμου, π. χ., ο κύριος Γιώργος Μαρίνος, η κυρία Ελένη Ανουσάκη και άλλοι πολλοί. Τους άκουσα με προσοχή όλους, και συγκινημένος, μάλιστα. Ακουσα τα επιχειρήματά τους, εξετίμησα την ένταση των παρεμβάσεών τους και πότε πότε μου ερχόταν η διάθεση να πάρω το τηλέφωνο και να τους συγχαρώ. Γιατί, έλεγα από μέσα μου πως όλη αυτή η αγάπη τους για τα απροστάτευτα τετράποδα, δεν μπορεί παρά να είναι το προϊόν κάποιας σπάνιας λεπτής ψυχούλας. Οπως ήτανε και η δική μου, τότε που έπαιρνα το σκύλο του παππού μου του κυνηγού αγκαλιά και τον άφηνα να μου λέει τις σκυλίσιες δικαιολογίες του, για το άτυχο κυνηγετικό ταξίδι. Κάποια στιγμή δεν άντεξα όμως και ξέσπασα και γω από την άλλη την μπάντα. Καλά, ρε παιδιά, είπα δυνατά από μέσα μου. Πού ήσασταν εσείς οι πονόψυχοι και οι ευαισθητοτέτοιοι, όταν στο Ζαϊρ πέθαιναν κάθε μέρα χιλιάδες παιδιά και άλλα τόσα περιφέρονταν με τις πρησμένες κοιλίτσες τους μέσα στις λάσπες και τις πολεμικές δυσοσμίες; Οταν στη Βοσνία φλέγονταν οι ουρανοί από τις νόμιμες πολεμικές αγυρτείες των ΝΑΤΟικών αεροπλάνων, εσείς πού περιφέρατε τις ευαισθησίες σας; Αλλοι από σας τραγουδούσαν, αν θυμούμαι καλά, άλλοι έπαιζαν σκάκι και άλλοι, τέλος πάντων, περιδιάβαιναν σε ημισκότεινα μπαρ, για να πνίξουν μέσα σε ακριβά κοκτέιλ την αβάσταγη θλίψη της σκυλοπόνας συνείδησής τους.

Δεν είναι έτσι όμως, καλοί μου σκυλοπονόψυχοι. Οι ευαίσθητοι πολίτες, όπως θέλετε να θεωρείστε, δεν αντιστέκονται μόνον όταν απειλούν τα αγαπημένα τους ζωάκια ή καίνε τις ακριβοχτισμένες τους βίλες. Αντιστέκονται, και όταν κινδυνεύει η ειρήνη, και όταν πληθαίνει η φτώχεια, και όταν οι δρόμοι γεμίζουν με άνεργους και όταν ο κύριος πρωθυπουργός αναγγέλλει το τέλος των παχιών αγελάδων. Οι σωστοί πολίτες, όπως θέλετε να θεωρείστε, ξεχύνονται στους δρόμους και όταν οι δυστυχισμένοι μετανάστες, που καταφεύγουν στη χώρα μας για να βρουν ένα κομμάτι ψωμί, συλλαμβάνονται ως αδέσποτοι και "θανατώνονται" παρουσία κτηνιάτρου. Δε θανατώνονται βέβαια, όπως οι σκύλοι, με τη γνωστή μέθοδο της φόλας. Ο Οσκαρ Ουάιλδ έλεγε, όμως, πως υπάρχουν πολλοί τρόποι για να σκοτώσεις κάποιον. Φαίνεται όμως πως όλοι εσείς που δακρύβρεχτοι τώρα διαμαρτύρεστε για τον κίνδυνο που απειλεί τα συμπαθητικά τετράποδα, δεν τους αντιληφθήκατε! Ζείτε ακόμα με την εικόνα ενός κόσμου που είναι γεμάτος ωραίους κήπους, παραδείσια πτηνά και απειλούμενους αδέσποτους σκύλους. Ζείτε ακόμα με την εικόνα ενός κόσμου που τον χτίζουμε εμείς, όπως θέλουμε. Τον βάφουμε με τα χρώματα που θέλουμε και τον πλουτίζουμε με τα όντα που εμείς οι ίδιοι διαλέξαμε. Δεν είναι έτσι όμως. Πάει πια αυτός ο κόσμος! Τον έχουμε γεμίσει με τρύπες, με φωτιές και ΝΑΤΟικούς εφιάλτες. Στον κόσμο του καπιταλισμού δεν απειλούνται μόνο τα αδέσποτα σκυλάκια, για να θανατωθούν επιτόπου παρουσία κτηνιάτρου. Ολοι μας κινδυνεύουμε. Αντε λοιπόν, να μαζευτούμε και να διαμαρτυρηθούμε όλοι μαζί. Να αντισταθούμε, να δαγκώσουμε. Τότε μόνο θα σωθούνε μαζί με μας και οι τετράποδοι φίλοι μας. Ετσι! Σε σας το λέω, κυρία Ελένη Δήμου, με την ευαίσθητη και ωραία φωνή!