Αριστερό χέρι της ολιγαρχίας | ΔΙΕΘΝΗ

ΔΙΕΘΝΗ

Αριστερό χέρι της ολιγαρχίας

Κ. Μαρξ γράφει κάπου: "Η ολιγαρχία δε διαιωνίζεται με το σταθερό κράτημα της εξουσίας στο ίδιο χέρι, αλλά με το να αφήνει την εξουσία να περνάει εναλλάξ από το ένα χέρι στ' άλλο".

Η παραπάνω λιτή, εύστοχη και περιεκτική πολιτική ανάλυση του μεγάλου επαναστάτη έρχεται στο νου, με μεγαλοπρέπεια επιβεβαιωμένη, όταν κανείς αναλογίζεται τα έργα και τις ημέρες του Φρανσουά Μιτεράν, δηλαδή τα έργα και τις ημέρες της σοσιαλδημοκρατίας, της οποίας ο νεκρός σήμερα Μιτεράν υπήρξε διακεκριμένος ηγέτης.
Πραγματικά. Αν ο διεθνής καπιταλισμός - και πρώτα απ' όλα ο γαλλικός - έκανε σε κάποια στιγμή έναν απολογισμό της πορείας του, αποφασίζοντας ν' απονείμει βραβείο στους στυλοβάτες του, είναι βέβαιο ότι το πρώτο βραβείο θα 'πρεπε να το πάρει - δικαιωματικά πλέον - η διεθνής σοσιαλδημοκρατία. Κι ανάμεσα στους επιφανείς της, ο Φρανσουά Μιτεράν. Αν και, κατά κάποιο τρόπο, αυτό ήδη συμβαίνει. Οι τιμές που αποδίδονται στη σορό του, είναι αντάξιες εκείνων που οφείλονται σ' ένα πρωτοπαλίκαρο του γαλλικού και του διεθνούς ιμπεριαλισμού.
Το πένθος, λοιπόν, σκεπάζει τη Γαλλία... Η ολιγαρχία και η παγκόσμια αντίδραση, φορώντας τις πλερέζες, υποκλίνονται μπροστά στο άξιο τέκνο τους. Μαζί τους φυσικά, ψάλλοντας το ρέκβιεμ, και η απαραίτητη για τις περιστάσεις εκκλησιαστική χορωδία των αστικών ΜΜΕ και των απανταχού οπορτουνιστικών ηγεσιών.
Μ

ιλώντας κανείς για την προσωπικότητα και την πολιτική δράση του Μιτεράν, δεν μπορεί να προσπεράσει απαρατήρητα τη συνεργασία του με το φασιστικό κατοχικό καθεστώς του Βισύ, ούτε τους στενούς φιλικούς δεσμούς του, μέχρι πριν λίγα χρόνια, με τον αρχηγό της γαλλικής κατοχικής αστυνομίας, ούτε τα οικονομικά σκάνδαλα στα οποία βρέθηκαν μπλεγμένοι μέχρι το λαιμό πρόσωπα του περιβάλλοντός του. Τα γεγονότα αυτά - πιθανόν και άλλα παρόμοια που ίσως αποκαλύψει η ιστορία - είναι ασφαλώς βαρύνουσας σημασίας. Ωστόσο, υπολείπονται σε μέγεθος προσφοράς προς την αστική τάξη, συγκρινόμενα με όσα ο Μιτεράν έδωσε σ' αυτήν, στα πολλά χρόνια που διατέλεσε πρόεδρος του σοσιαλιστικού κόμματος και της Γαλλίας.

1. Η πιο σημαντική συνεισφορά της σοσιαλδημοκρατίας προς τον ιμπεριαλισμό είναι ο ρόλος της στην ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη, η συρρίκνωση ή και μεγάλη μείωση της δύναμης μιας σειράς κομμουνιστικών κομμάτων, καθώς και το "τράβηγμα" πολλών απ' αυτά σε αναθεωρητικές - σοσιαλδημοκρατικές θέσεις. Στα πλαίσια αυτής της προσφοράς προς το κεφάλαιο πρέπει ν' αναγνωριστεί το μέγεθος των υπηρεσιών και του Μιτεράν. Εννοείται βέβαια, ότι η σοσιαλδημοκρατία δε θα μπορούσε να συμβάλει στα τόσα και θεαματικά αποτελέσματα υπέρ του ιμπεριαλισμού, αν τα ΚΚ είχαν διαφορετική εκτίμηση για το ρόλο της, αν στη χάραξη της στρατηγικής τους έπαιρναν υπόψη αυτόν το ρόλο. Ωστόσο, επιβάλλεται να εκτιμηθεί σωστά η ίδια η σοσιαλδημοκρατία και η δράση της, ιδιαίτερα στο χώρο της Δυτικής Ευρώπης.
Χρησιμοποιώντας τα γνωστά συνθήματα υπέρ του σοσιαλισμού, αξιοποιώντας κραυγαλέες αδυναμίες των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, κάνοντας επιδερμική κριτική και όχι επί της ουσίας του καπιταλιστικού συστήματος, η σοσιαλδημοκρατία διέπρεψε στα καθήκοντά της σαν ένας "Ηρακλής του στέμματος". Οι δυσκολίες της ταξικής πάλης που αντιμετωπίζουν τα ΚΚ, ο έρπων έως και καραμπινάτος οπορτουνισμός μιας σειράς απ' αυτά, τη βοήθησαν να τραβήξει στις γραμμές της μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης, να ευνουχίσει μαζικά κινήματα, να σκορπίσει αυταπάτες, να εγκλωβίσει εκατομμύρια ανθρώπους στο σύστημα, να αλλοιώσει συνειδήσεις. Ταυτόχρονα, η σοσιαλδημοκρατία συντάχθηκε με τον ιμπεριαλισμό στην αντισοσιαλιστική, αντικομμουνιστική εκστρατεία για τα "ανθρώπινα δικαιώματα", απέδωσε ίσες ευθύνες στο ΝΑΤΟ και στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας, δίνοντας συγχωροχάρτι στην πολιτική του ιμπεριαλισμού. Ορισμένα μάλιστα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, όπως το SPD με επικεφαλής το Β. Μπραντ, έπαιξαν ενεργό ρόλο στη λεγόμενη πολιτική "των γεφυρών", με σαφή στόχο την από τα μέσα ενθάρρυνση των αντισοσιαλιστικών στοιχείων, την προσάρτηση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας.
Το καπιταλιστικό σύστημα δε θα μπορούσε να διατηρεί και να αναπαράγει τη δύναμή του, αν δεν είχε στήριγμα την ιδεολογία και την πολιτική της σοσιαλδημοκρατίας.
Αυτή την πολιτική εξυμνούν ιδιαίτερα τα αστικά ΜΜΕ, ζητωκραυγάζοντας τον Μιτεράν ο οποίος, όπως έγραψε και η "Αυγή", κατόρθωσε να ενώσει την Αριστερά και να τη φέρει στο προσκήνιο!..
2. Στα παραπάνω πλαίσια ο Μιτεράν, όχι μόνο μπόρεσε να συγκατοικήσει με τη Δεξιά (αυτή κυβέρνηση - αυτός πρόεδρος), αλλά και "μεγαλούργησε" μαζί της. Χέρι χέρι με τον Κολ συγκρότησαν το γαλλογερμανικό σύμφωνο, έναν πανίσχυρο μηχανισμό επιθετικών στόχων. Χέρι χέρι με τους ομοίους του(Ντελόρ - Γκονζάλες - Κράξι - Παπανδρέου), αλλά και με τους... άλλους, τους... δεξιούς, προχώρησαν στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, στην επίθεση κατά των κατακτήσεων, που οι εργαζόμενοι είχαν πετύχει με αγώνες, αλλά που πολλοί νόμιζαν και νομίζουν ότι τους τα χάρισαν οι Μιτεράν - Ανδρέας και οι άλλοι αστέρες των πολυεθνικών... Το όνειρο των γαλλικών μονοπωλίων να κυριαρχήσουν στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, το οποίο ο Μιτεράν και οι προκάτοχοί του ονόμασαν όνειρο των Γάλλων, βρήκε δυστυχώς πολλούς αποδέκτες. Ο γαλλικός εθνικισμός υιοθετήθηκε και από πλατιές μάζες εργαζομένων χάρη και στην ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση της σοσιαλδημοκρατίας.
Ο