Τρίτη 23 Γενάρη 1996
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 28
ΡΕΠΟΡΤΑΖ
Οταν "πέσει ο κουρνιαχτός"

Νάτοι, λοιπόν. 38 άνδρες και 2 γυναίκες - εντάξει, μπορεί να είναι μόνο δυο, αλλά η μία "λέαινα" και υπερυπουργός - ανέλαβαν τα πόστα τους στην πρώτη μεταπαπανδρεϊκή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και υπό την καθοδήγηση του νέου πρωθυπουργού, Κ. Σημίτη, δηλώνουν έτοιμοι να "στρωθούν στη δουλιά".

"Νέα εποχή", κραυγάζουν τα πρωτοσέλιδα. "Καλό κυβερνητικό σχήμα", διαπιστώνει η ΝΔ. "Δική μας κυβέρνηση", δηλώνουν οι βιομήχανοι. "Μαζί θα προχωρήσουμε", αποφαίνονται οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ενωση.

Γενική αποδοχή. Κι άντε τώρα εγώ, ένας απλός δημοσιογράφος, να "πάω κόντρα στο ρεύμα", ν' αποστασιοποιηθώ από το κλίμα ευφορίας που επικρατεί, να διαφοροποιηθώ από την άποψη των κατ' εξοχήν "εγκύρων" και "αρμοδίων", όπως είναι τα συγκροτήματα των ΜΜΕ, η αξιωματική αντιπολίτευση, οι εκπρόσωποι της οικονομικής ολιγαρχίας του τόπου μας και οι "σύμμαχοι και εταίροι" της χώρας μας.

Δε θα το τολμούσα εύκολα, αν δε γνώριζα ότι συμφωνεί μαζί μου η πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Αν δε διαισθανόμουν ότι η καλλιεργούμενη ευφορία δεν αγγίζει τους φτωχούς κι αδυνάτους τούτης της χώρας.

Δεν αγγίζει τον εργαζόμενο, που δουλεύει σκληρά κι ο μισθός του δε φτάνει να πληρώσει το νοίκι και τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, του ΟΤΕ και του νερού. Τον άνεργο, που έχει πεταχτεί στο "κοινωνικό περιθώριο". Τον συνταξιούχο, που πένεται και διαδηλώνει την απόγνωσή του στο πεζοδρόμιο.

Δεν αγγίζει τον αγρότη, που παλεύει μέσα στη λάσπη και βλέπει το εισόδημά του να μειώνεται συνεχώς, να σπρώχνεται να ξεκολλήσει από τη γη του, επειδή έτσι διατάζουν τ' αφεντικά των Βρυξελλών. Τον μικροεπαγγελματία και μικρέμπορο, που ζει με το άγχος της χρεοκοπίας.

Δεν αγγίζει τον νέο άνθρωπο, που δεν μπορεί να βρει δουλιά, ούτε να μορφωθεί, να επενδύσει και να χαρεί το μέλλον του.

Και δεν κατέχεται από ευφορία η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, όχι διότι όλοι οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι αγρότες, οι επαγγελματοβιοτέχνες, οι νέοι είναι αριστεροί, καχύποπτοι, εκ προοιμίου, έναντι των κυβερνήσεων των δυο μεγάλων κομμάτων και "apriori" αρνητές του καπιταλιστικού κινήματος. Αλλά διότι διαισθάνονται ότι τίποτα προς το καλύτερο γι' αυτούς δε θ' αλλάξει στη ζωή τους με τη νέα κυβέρνηση.

Η ίδια πολιτική, σκληρής λιτότητας σε βάρος των λαϊκών τάξεων, θα συνεχιστεί - δεν είναι τυχαία η μη αλλαγή προσώπων στα οικονομικά υπουργεία και η ανάθεση του υπερυπουργείου ανάπτυξης στη Βάσω Παπανδρέου - μια πολιτική που κατευθύνεται από τον "αυτόματο πιλότο" του Μάαστριχτ κι εξυπηρετεί τα συμφέροντα του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου.

Είναι, λοιπόν, σίγουρο ότι, μόλις "πέσει ο κουρνιαχτός" της αποπροσανατολιστικής, καλλιεργούμενης ευφορίας, κι αποκαλυφθεί - μέσα από το "εκσυγχρονιστικό πέπλο" - το γνωστό, αποκρουστικό πρόσωπο των "νέων διαχειριστών" της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής, θ' αποδειχτεί ότι το λαϊκό ένστικτο δε λαθεύει. Μόνο που αυτό δε φτάνει. Πρέπει το λαϊκό κίνημα ν' ανασυνταχτεί, ν' αντισταθεί και ν' ανατρέψει αυτή την πολιτική και τους διαχειριστές της, ώστε να βάλει τη σφραγίδα του στο μέλλον της Ελλάδας.

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ


Κορυφή σελίδας
Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ