Σε μια απέραντη αποθήκη κάθε είδους όπλων και πολεμικού υλικού,τείνει να μετατραπεί η χώρα που λέγεται Ελλάδα.Μια χώρα με υποθηκευμένο το μέλλον της στα ταμεία των πολεμικών βιομηχανιών. Κάθε είδους πολεμικό υλικό, σχετικό, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις άσχετο με τις ανάγκες της εθνικής άμυνας και ξεπερασμένης τεχνολογίας, εισάγεται και συσσωρεύεται στις αποθήκες των Ενόπλων Δυνάμεων, σε βαθμό που να αντιμετωπίζεται πρόβλημα αξιοποίησής του.

Ο διαρκής ανταγωνισμός στους εξοπλισμούς με τη "σύμμαχη" στο ΝΑΤΟ, Τουρκία,και οι σχέσεις εξάρτησης που αυτός συνεπάγεται από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ιδίως τις ΗΠΑ,έχουν ανοίξει ένα φαύλο κύκλο που είναι άγνωστο πού θα οδηγήσει. Δεν μπορεί κανείς να διακρίνει τα όρια αυτού του ανταγωνισμού και το μόνο σίγουρο είναι πως το παιχνίδι κάθε φορά παίζεται όλο και σε πιο υψηλά επίπεδα. Η λεγόμενη ισορροπία δυνάμεων μεταξύ των δύο χωρών συντελείται όλο και σε υψηλότερη οροφή.

Ενα εξοπλιστικό πρόγραμμα για να προχωρήσει η υλοποίησή του θα πρέπει να έχει προηγηθεί η κατάλληλη προεργασία, με αφετηρία βέβαια πάντα την εξυπηρέτηση των πραγματικών αναγκών της εθνικής άμυνας.Πολλές, όμως, είναι οι ενστάσεις που προβάλλονται για τις διαδικασίες που ακολουθήθηκαν, πριν γίνουν ακόμα και μεγάλες αγορές, που η σκοπιμότητά τους κρίνεται αμφίβολη.Η πιο ανώδυνη και αθώα ερμηνεία που θα μπορούσε να δοθεί είναι ότι έγιναν υπό το κράτος του φόβου "να μη μείνουμε πίσω από την Τουρκία",όπως λένε. Το βέβαιο είναι ότι πολλές από τις αγορές αυτές έγιναν κατόπιν παραγγελίας, με σκοπό την εξυπηρέτηση των υποχρεώσεων που πηγάζουν από τη σχέση της Ελλάδας με το ΝΑΤΟ.Δε λείπουν, πάντως, και οι περιπτώσεις της συνειδητής εξυπηρέτησης από ορισμένους κύκλους συγκεκριμένων συμφερόντων, που έχουν σχέση με πολεμικές βιομηχανίες του εξωτερικού.

Μιας αγοράς, λοιπόν, θα πρέπει να προηγείται η εκτίμηση των επιχειρησιακών αναγκών των Ενόπλων Δυνάμεων,χωρίς όμως να αρκεί αυτό από μόνο του. Από κει και πέρα η επιλογή των συγκεκριμένων μέσων,δηλαδή, εξοπλισμών, θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη παράγοντες όπως η αποτελεσματικότητά τους με βάση τα δεδομένα της περιοχής που βρίσκεται η χώρα και τις αντίστοιχες δυνατότητες του πιθανού αντιπάλου,όχι μόνο σήμερα αλλά και για έναν ορατό χρονικό ορίζοντα. Καθοριστικοί παράγοντες για την τελική επιλογή είναι η ύπαρξη και η εκπαίδευση του προσωπικού που θα χειριστεί ένα νέα οπλικό σύστημα και η εξασφάλιση της τεχνικής υποστήριξης,όχι μόνο στη φάση της αγοράς του, αλλά και σε όλη τη διάρκεια της ζωής του.

Οι νέοι εξοπλισμοί των Ενόπλων Δυνάμεων αποτελούνται από δύο βασικές κατηγορίες.Η μία είναι τα οπλικά συστήματα - άρματα μάχης, πλοία, αεροσκάφη και διάφορα όπλα και μέσα υποστήριξης - που αγοράζονται καινούρια από τις πολεμικές βιομηχανίες του εξωτερικού και η άλλη κατηγορία είναι οι διάφορες "δωρεές" που έγιναν στη χώρα, ιδίως στις αρχές της δεκαετίας αυτής, στα πλαίσια της συνθήκης για τη μείωση των συμβατικών εξοπλισμών.

Οσον αφορά την πρώτη κατηγορία, των αγορών νέων όπλων, τα πράγματα είναι πιο σαφή και κατά καιρούς έχουν γίνει σχετικές συζητήσεις, όπως με την "αγορά του αιώνα". Εκεί που επικρατεί σύγχυση είναι οι λεγόμενες δωρεές. Με την εφαρμογή της συνθήκης μείωσης των συμβατικών εξοπλισμών καθορίστηκε ένα ανώτατο επίπεδο ανά κατηγορία όπλων. Ετσι, στα πλαίσια του ΝΑΤΟ υπήρχε ένα πλεόνασμα στη Βόρεια Ευρώπη που μεταφέρθηκε, για να μην οδηγηθεί σε απόσυρση και καταστροφή, στη Νοτιοανατολική Πτέρυγα του ΝΑΤΟ και ιδιαίτερα σε Ελλάδα και Τουρκία.

Οι πλεονάζοντες εξοπλισμοί, που περιλαμβάνουν άρματα μάχης, πλοία και αεροσκάφη παλαιότερων κλάσεων,προήλθαν από ΗΠΑ, Γερμανία και Ολλανδία.Δόθηκαν μεν δωρεάν, αλλά κόστισαν ακριβά και θα συνεχίσουν να κοστίζουν. Της παράδοσης προηγήθηκε υποχρεωτικός εκσυγχρονισμός με ιδιαίτερα υψηλό κόστος, ενώ με την παραλαβή τους δημιουργήθηκε και η ανάγκη για τη συντήρησή τους.Μάλιστα, όταν μιλάμε για εκσυγχρονισμό και συντήρηση οπλικών συστημάτων θα πρέπει να είναι σαφές ότι τα ποσά που απαιτούνται είναι τόσο υψηλά, που το κόστος είναι ανάλογο με το κόστος αγοράς.Πολύ περισσότερο, αν λάβουμε υπόψη και τον παράγοντα της παλαιότητας που κανένας εκσυγχρονισμός δεν μπορεί να τον αντιστρέψει,αλλά και τη μικρότερη προσδοκώμενη διάρκεια ζωής.Στην ουσία, το ΝΑΤΟ εξασφάλισε έτσι εκσυγχρονισμό μέρους του οπλοστασίου του μεταφέροντάς το σε Ελλάδα και Τουρκία, που ανέλαβαν ως αντίτιμο της "δωρεάς" το κόστος αυτού ακριβώς του εκσυγχρονισμού, αλλά και της συντήρησης.

Παίρνοντας καθένα από τα συστήματα αυτά, που μας προσφέρουν υποτίθεται δωρεάν, ανοίγει και μια νέα "φάμπρικα".Για να εκσυγχρονιστούν, π.χ., τα εκατοντάδες άρματα μάχης τύπου Μ - 60 που δόθηκαν στην Ελλάδα, τα οποία προορίζονταν για παλιοσίδερα, όχι μόνο απαιτήθηκαν πολλά δισεκατομμύρια, αλλά και η χώρα έγινε πελάτης και άλλων πολεμικών βιομηχανιών, χωρίς να υπάρξει θεαματική βελτίωση σε σχέση με τα Μ - 47 που αντικατέστησαν και τα οποία αποσύρθηκαν.

Το θέμα, όμως, δεν εξαντλείται εδώ. Οι ΗΠΑ στα πλαίσια αυτά παρέδωσαν στην Ελλάδα, υποτίθεται πάλι δωρεάν, φρεγάτες τύπου "Λοξ" και αντιτορπιλικά τύπου "Ανταμς".Τα πλοία αυτά τα διέθετε το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ με προορισμό την πραγματοποίηση ανθυποβρυχιακών επιχειρήσεων σε ανοιχτές θάλασσες.Αφού, λοιπόν, διατέθηκαν στις αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες αρκετά δισεκατομμύρια για τον εκσυγχρονισμό τους, όπως επίσης για την εκπαίδευση των πληρωμάτων τους, διαπιστώνεται ότι τα πλοία αυτά δεν προσφέρονται για τα επιχειρησιακά δεδομένα του Αιγαίου.Το ίδιο πρόβλημα υπάρχει και με τα αεροσκάφη Α7 Ε ("Κορσέρ"), για τα οποία δεν είναι καθαρός ο ορίζοντας για τη χρήση τους.

Ο φαύλος κύκλος, όμως, δεν κλείνει εδώ. Από την άλλη πλευρά, ένα τεράστιο χρέος ύψους πολλών τρισεκατομμυρίων δραχμών διαρκώς συσσωρεύεται και καλούνται να το ξεχρεώσουν όχι μόνο η σημερινή, αλλά και οι μελλοντικές γενιές. Τα τοκοχρεολύσια για την αποπληρωμή μόνο ενός τμήματος του χρέους αυτού, όπως είναι η λεγόμενη "αμερικανική βοήθεια",για το 1996 θα ξεπεράσουν τα 500 εκατ. δολάρια (περίπου 120 δισ. δραχμές), ενώ για το 1997 θα ξεπεράσουν τα 600 εκατ. δολάρια (περίπου 150 δισ. δραχμές). Η "βοήθεια" αυτή δεν είναι τίποτα άλλο παρά δάνειο με υψηλό επιτόκιο. Ενδεικτικό του πόσο τραγελαφική είναι η κατάσταση είναι ότι η "βοήθεια" συνεχίζεται. Ετσι, και φέτος η Ελλάδα υποχρεώνεται (!) να δεχτεί "βοήθεια" ύψους 250 εκατ. δολαρίων, η οποία θα μείνει στα αμερικανικά ταμεία, αφού αντιστοιχεί στο μισό της ετήσιας δόσης που πρέπει να καταβληθεί για τοκοχρεολύσια. Ταυτόχρονα, όμως, θα υποχρεωθεί και φέτος να κάνει αγορές στρατιωτικού υλικού, από αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες, ίσης αξίας με την ετήσια "βοήθεια". Το αποτέλεσμα είναι, το χρέος να μεγαλώνει όλο και περισσότερο και στις αποθήκες των Ενόπλων Δυνάμεων να συσσωρεύονται και άλλα άχρηστα υλικά.

Η πορεία αυτή δεν έχει τελειωμό. Η κούρσα των εξοπλισμών συνεχίζεται με την Ελλάδα να κατέχει την πρώτη θέση στις στρατιωτικές δαπάνες, ως ποσοστό του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος και μαζί με την Τουρκία να βρίσκονται στις δύο πρώτες θέσεις ανάμεσα σε όλες τις χώρες του κόσμου, όσον αφορά τις εισαγωγές όπλων.