Στην Αυστρία με πρωτοπόρο το Κομμουνιστικό Κόμμα Αυστρίας (KPO) γίνεται μια σοβαρή προσπάθεια να τεθούν τα ζητήματα "επί τον τύπον των ήλων" και να δοθεί η δυνατότητα στον αυστριακό λαό, αφού ενημερωθεί, να αποφασίσει με δημοψήφισμα για την ένταξη στο ενιαίο νόμισμα (Ευρω).

Η καμπάνια του κόμματος αφορά όλους τους τομείς της κοινωνικής και πολιτικής ζωής της χώρας και καλεί το λαό σε μία αντίσταση κατά των κυβερνητικών επιλογών, που θέλουν να επιβάλουν τον επισφαλή δρόμο της Ενοποίησης. Καλεί, επίσης, σε αντίσταση για την ανατροπή των σχεδιασμών που προβλέπουν την περικοπή του κράτους κοινωνικής πρόνοιας. Κύριο αίτημα του ΚΡΟ είναι η διεξαγωγή του δημοψηφίσματος για την ΟΝΕ, αφού προηγηθεί μία ουσιαστική αντιπαράθεση επιχειρημάτων που θα ενημερώσουν πλήρως το λαό για τα υπέρ και τα κατά της ΟΝΕ,σε αντίθεση με την τακτική που ακολουθεί η κυβέρνηση της χώρας, η οποία έχει επιδοθεί σε μια πολυδάπανη καμπάνια -προπαγάνδα που δε λέει επί της ουσίας τίποτα.

Από την 1.1.1999 που τα κράτη - μέλη της ΕΕ θα ενταχθούν στο ενιαίο νόμισμα, οι ριζικές οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές, που επιτάσσει η ένταξη, πρόκειται να είναι σαρωτικές. Για να γίνει περισσότερο κατανοητό αυτό, θα πρέπει κανείς να συνειδητοποιήσει ότι η μετατροπή αυτή δε θα είναι απλά η αναπλήρωση ενός νομίσματος με ένα άλλο, ή απλά η μετονομασία του. Στην πραγματικότητα είναι οι αναδομήσεις που θα πρέπει να γίνουν σε όλα τα πεδία - όπως η οικονομία και η κατάρτιση των εθνικών προϋπολογισμών, η φορολογία και η ανακατανομή του εισοδήματος, η κοινωνία και το κράτος πρόνοιας.

Στην Αυστρία ήδη έχουν απολεσθεί περισσότερες από 300.000 θέσεις εργασίας και η ανεργία αποτελεί τον "πονοκέφαλο του λαού", παρά τις επίσημες "ευχές" και υποσχέσεις της κυβέρνησης ότι μετά από το ενιαίο νόμισμα όλα θα λυθούν διά μαγείας!

Το Ευρω είναι μία περιπέτεια. Δεν υπάρχει κανένα προηγούμενο στην ιστορία, δημιουργίας ενός ανάλογου νομίσματος.

Οπως παρατηρεί στη μελέτη του το ΚΡΟ, η πορεία για την εισαγωγή του Ευρω και η υλοποίηση των κριτηρίων του Μάαστριχτ έχουν κοστίσει τα "πρώτα θύματα", που δεν είναι άλλα από:

- Τη συνεχώς αυξανόμενη στρατιά των ανέργων.

- Τη σημαντική μείωση του εισοδήματος των εργαζομένων μετά τις δραστικές περικοπές που αποφάσισε η κυβέρνηση.

- Την περιστολή των κοινωνικών παροχών και την ταυτόχρονη αύξηση των εισφορών από μέρους των εργαζομένων στην κοινωνική ασφάλιση.

- Την υπο-αναδιάρθρωση καθώς και τον περιορισμό όλων των δημοσίων οργανισμών κοινής ωφέλειας, όπως τα μέσα μαζικής συγκοινωνίας, το Ταχυδρομείο, το Σιδηρόδρομο κλπ.

- Την αθρόα ιδιωτικοποίηση όλων των δημοσίων οργανισμών και των περιουσιακών στοιχείων του κράτους, με τις ανάλογες επιπτώσεις που αυτές επιφέρουν στο πραγματικό εισόδημα και την οικονομική κατάσταση του λαού.Οι δηλώσεις - διακηρύξεις της κυβέρνησης, μοιραία, υπενθυμίζουν την καμπάνια για το "Ναι" στην ένταξη στην ΕΕ που είχε γίνει πριν από μερικά χρόνια. Οι "ειδικοί οικονομικοί αναλυτές" προστρέχουν στην υπεράσπιση των κυβερνητικών θέσεων και επιπροσθέτως με το κύρος τους να συμπληρώσουν ότι η νομισματική ενοποίηση θα επιφέρει μία ανάπτυξη της τάξης του 0.5% και κατά συνέπεια μία ανάλογη εργασιακή ευρωστία.

Ο περιορισμός όμως των προϋπολογισμών των χωρών - μελών και η ακολουθούμενη σκληρή πολιτική λιτότητας φανερώνουν με τον πιο εύγλωττο τρόπο ότι η διαδικασία της ενοποίησης, με τις περικοπές που επιβάλλει, οδηγεί στη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους πρόνοιας και κατά συνέπεια στη χειροτέρευση και "απανθρωποίηση" της αυστριακής κοινωνίας, αντί στην ανάπτυξη που ευαγγελίζονται.

Είναι απολύτως ξεκάθαρο ότι, αντίθετα από τους πολίτες, που όσο περνά ο καιρός εξαθλιώνονται ολοένα και περισσότερο, οι οικονομικές κατευθυντήριες δυνάμεις των χωρών πλουτίζουν με τη συνεχώς αυξανόμενη απώλεια θέσεων εργασίας. Τουλάχιστον ένα εκατομμύριο εργαζόμενων έχουν ακούσει την ανακοίνωση της απόλυσής τους από τη στιγμή που ξεκίνησε η εφαρμογή των κριτηρίων του Μάαστριχτ και της ΟΝΕ. Ενώ συγκαλύπτεται εντέχνως και συστηματικώς ότι αυτές οι επιπτώσεις είναι μόνο η αρχή και ότι υπάρχει στο μέλλον το φάσμα αυτές να γίνουν απείρως σκληρότερες και αρκούντως δυσβάσταχτες. Οι απόμαχοι της δουλιάς θα "γλιστρήσουν" στην πενία, το φάσμα της ανεργίας θα είναι η μόνη πραγματικότητα για τους πολίτες και κυρίως τους νέους, που μετά από πολύχρονη και πολυδάπανη εκπαίδευση, απλά δε θα υπάρχει κενή θέση για αυτούς.

Ο καγκελάριος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, Χέλμουτ Κόλ, διακήρυξε με επίσημο ύφος ότι η καθιέρωση του Ευρω είναι το βασικό ερώτημα για το τι θέλουν οι λαοί, "πόλεμο ή ειρήνη στην Ευρώπη". Δε θα μπορούσε να ακούσει κανείς κάτι διαφορετικό εκ στόματος καγκελαρίου Κολ, αφού ο ίδιος και η χώρα του είναι που επέβαλαν με το πιο αυταρχικό τρόπο τις βάσεις για τις προϋποθέσεις που θα πρέπει να εκπληρούν όλες οι χώρες για την ένταξή τους στο Ευρω. Βάσει της οικονομικής δύναμης της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας και της ισχύος του μάρκου, θα πρέπει οι οικονομίες των άλλων χωρών και η οικονομική πολιτική που ακολουθούν να ευθυγραμμιστούν και εφόσον δεν έχουν τη δυνατότητα, να εξαρτηθούν.

Η νεοϊδρυθείσα Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα στηρίχτηκε για τη λειτουργία της στην Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας και είναι πολύ φανερή η άμεση εξάρτηση που έχει από αυτή. Αυτό με άλλα λόγια σημαίνει πολύ απλά ότι: Δε θα υφίσταται ένα οικονομικό επιτελείο το οποίο θα εκλεγεί από τις κυβερνήσεις όλων των κρατών - μελών, αλλά θα είναι ένα επιτελείο το οποίο η πολιτική που θα ακολουθεί αλλά και η σύνθεση των μελών του θα είναι αποκλειστικά εξαρτημένες από την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα.

Το ζήτημα της νομισματικής ενοποίησης σημαίνει επίσης, όχι απλά τη μεταβίβαση του μοχλού της άσκησης της οικονομικής πολιτικής της ΕΕ σε ένα μικρό επιτελείο ειδικών επί του νομίσματος και της πολιτικής του, αλλά σε μία τακτική ανταγωνισμού και επικράτησης στη διεθνή οικονομική σκηνή κόντρα στις ΗΠΑ, που ο γαλλογερμανικός άξονας σέρνει τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης προς ίδιον όφελος και μόνο.

Οσο πλησιάζει ο χρόνος της τελικής σύγκλισης των οικονομιών των κρατών και της εκπλήρωσης των κριτηρίων του Μάαστριχτ, τόσο ενισχύονται και τα "δραματικά" σενάρια για την επιτυχία του εγχειρήματος ή όχι και την τελική εγκαθίδρυση του Ευρω. Κατά τη διάρκεια που βρίσκεται σε εξέλιξη αυτό το εγχείρημα και ολοένα πλησιάζουμε την καταληκτική ημερομηνία της 1.1.1999, τόσο η δραματική εικόνα που παρουσιάζουν τα κοινωνικά προβλήματα, τα οποία συσσωρεύονται εξαιτίας της εφαρμογής του, διογκώνεται. Οταν όμως πραγματικά το Ευρω αποτύχει - μία πιθανότητα που δε θα πρέπει να αποκλειστεί εντελώς - τότε αυτή η κοινωνική "εκρηκτική ύλη" που έχει συσσωρευτεί θα εκραγεί.

Ολοι οι υπέρμαχοι του Ευρω μάς έχουν διαβεβαιώσει ότι κάτι τέτοιο είναι απίθανο και η καθιέρωσή του θα επιφέρει μία πολιτική σταθερότητα ανάμεσα στις κυβερνήσεις των κρατών - μελών. Ομως όλες αυτές οι λεκτικές ελπίδες είναι απλά μία φενάκη.Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία επίσημη διακρατική συμφωνία για ένα πρόγραμμα σταθερότητας, παρά μόνο ένα πολύπλοκο σύστημα επιβολής κυρώσεων σε όλες τις χώρες που δεν ακολουθούν πιστά και αποτελεσματικά το πρόγραμμα "σύγκλισης" και υπάρχει η προοπτική να εκπέσουν από τις καθορισμένες ημερομηνίες - σταθμούς του προγράμματος "σύγκλισης" των οικονομιών. Αυτό σημαίνει και η προτεινόμενη ποινή για τις οικονομίες των χωρών οι οποίες υπερβαίνουν το όριο του 3% του ελλείμματος του προϋπολογισμού και έχουν ρυθμό αύξησης του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος μικρότερο του 2%, τα οποία έχουν καθοριστεί από την ΕΕ.

Πρέπει να υπάρξει μια διεξοδική συζήτηση για όλα τα ζητήματα που αφορούν την ένταξη στο Ευρω. Μία συζήτηση που θα βοηθήσει τον αυστριακό λαό να αποφασίσει για τη χρονική στιγμή για την καθιέρωση του Ευρω και την εξέλιξη που θα έχει η ΕΕ μετά την εισαγωγή του, για τον πραγματικό αριθμό των χωρών που τελικά θα συμμετάσχουν σε αυτό, ή για το χειρισμό των κριτηρίων της σύγκλισης με τις συνέπειες που αυτή έχει για το λαό.

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι ο λαός της χώρας με την απόφασή του για ένταξη στην ΕΕ, αυτομάτως έχει δώσει και τη συγκατάθεσή του και στις συμφωνίες που απορρέουν από αυτή και τις παραχωρήσεις που θα πρέπει να γίνουν, όπως αυτές για το Ευρω. Αυτό είναι ένα από τα πολλά ψέματα που έχει ακούσει η κοινή γνώμη.

Ο αυστριακός λαός θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα να αποφασίσει μέσα από ένα δημοψήφισμα για την τύχη της χώρας του. Είναι απαίτηση γιατί είναι ένα κατακτημένο δικαίωμά του. Είναι παράλογο να γίνεται δημοψήφισμα για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά να μη γίνεται για το Ευρω και τον ουσιαστικό σκοπό του, που είναι η πολιτική και οικονομική κυριαρχία της Αυστρίας από τις Βρυξέλλες, με άλλα λόγια από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με έδρα τη Φρανκφούρτη!

Αλλα κράτη - μέλη της ΕΕ έχουν ασκήσει αυτό το δικαίωμά τους. Τα παραδείγματα της Φινλανδίας, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας που άσκησαν το συνταγματικό δικαίωμά τους να αποφασίσουν με δημοψήφισμα για τη νέα Συμφωνία της ΕΕ, εξόπλισε τις κυβερνήσεις των χωρών τους για τις τελικές διαπραγματεύσεις που θα γίνουν στο Αμστερνταμ τον Ιούνη, όπου θα παρθούν και οι αποφάσεις τόσο για το Μάαστριχτ και την Οικονομική και Νομισματική Ενοποίηση, όσο και για τη ΔΕΕ. Η Δανία χρειάστηκε δύο δημοψηφίσματα για να αποφασίσει ο λαός για τη Συμφωνία του Μάαστριχτ και έχουν προκηρύξει εκ νέου δημοψήφισμα για τη νομισματική ενοποίηση. Το θέμα του Ευρω και η εξέλιξη της ΕΕ αποτέλεσε βασικό στοιχείο της προεκλογικής εκστρατείας στη Βρετανία και τη Γαλλία παρότι δεν έχουν αποφασίσει για τη διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος, ενώ στη Σουηδία, παρά τη διεξαγωγή και έγκριση με μικρή πλειοψηφία, οι αντιδράσεις διογκώνονται. Ακόμα και στηνΟΔ της Γερμανίας το Ευρω θα αποτελέσει το συστατικό στοιχείο της πολιτικής αναμέτρησης των κομμάτων για τις εθνικές εκλογές που είναι προγραμματισμένες, εκτός απροόπτου, για το 1998. Μολοταύτα, στην Αυστρία, το κυβερνητικό κόμμα θεωρεί ότι το θέμα της καθιέρωσης του Ευρω δεν αφορά τον αυστριακό λαό.

Δύο είναι τα ερωτήματα όμως που θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα να αποφασίσει ο λαός, ανάμεσα στην "ουδετερότητα" και στην τύχη του σελινιού. Μοναδική λύση για να υπάρξει η πραγματική ετυμηγορία του λαού είναι μέσα από ένα δημοψήφισμα. Ο λαός μπορεί να κερδίσει αν υπάρξει η δυνατότητα να επιλέξει ανάμεσα στα δύο με δημοψήφισμα.

Χριστίνα ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ