Δει δη χρημάτων! Κατά βάση ισχύει για τα πάντα. Και εν τέλει χρησιμοποιείται από αυτούς που πρέπει να βάλουν το χέρι στην τσέπη και τους υπαλλήλους τους στα πολιτικά - κρατικά και μη - επιτελεία, για να μη γίνει τίποτα. Η, ακόμα χειρότερα, για να χρησιμοποιηθεί και αυτό το πρόσχημα της έλλειψης οικονομικών πόρων, έτσι ώστε να αντληθούν κι άλλοι οικονομικοί πόροι από τα μόνιμα υποζύγια, τα λαϊκά στρώματα, κύρια τους εργαζόμενους. Το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς τη ληστεία. Και η κάλυψη αυτής του της ανάγκης δεν αφήνει τίποτα ανεπηρέαστο. Πόσο μάλλον τους φυσικούς πόρους, τη βάση, δηλαδή για την ύπαρξη οικονομίας.
***
Υπό αυτό το πρίσμα, δεν είναι καθόλου παράξενο το γεγονός ότι 25 χρόνια μετά τη διάσκεψη της Στοκχόλμης, όπου τέθηκαν οι βάσεις για ένα πρόγραμμα προστασίας του περιβάλλοντος σε παγκόσμιο επίπεδο, σχεδόν τίποτα δεν έχει προχωρήσει επί της ουσίας. Αντίθετα, μετά και την ανατροπή των σοσιαλιστικών χωρών και το συνακόλουθο ξεσάλωμα του σκληρού πυρήνα του καπιταλισμού, σε όλα τα επίπεδα, αν κάτι χαρακτηρίζει τις εξελίξεις και στον τομέα προστασίας του περιβάλλοντος, αυτό είναι η ραγδαία οπισθοδρόμηση. Οι ίδιοι αυτοί που το 1992 μετά από διαπραγματεύσεις χρόνων, κατέληγαν, στη διάσκεψη του Ρίο για το περιβάλλον, σε συμφωνία να διαθέσουν μέχρι και φέτος το 0,7% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος των χωρών τους ως συμβολή και βοήθεια προς τις αναπτυσσόμενες χώρες για να αντιμετωπιστούν στην πηγή τους παγκόσμια περιβαλλοντικά προβλήματα, οι ίδιοι αυτοί - αυτοί που χαρακτηρίζονται ως πλούσιες χώρες - όχι μόνο καταπάτησαν τη συμφωνία, αλλά πήγαν πίσω κι απ' ό,τι ίσχυε μέχρι τότε. Ενώ δύο χρόνια πριν το Ρίο διέθεταν για το σκοπό αυτό 0,33% του ΑΕΠ, τρία χρόνια μετά το Ρίο διέθεταν μόνο 0,27%! Περίπου τα ίδια ποσοστά ισχύουν και για τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
***
Την ίδια περίοδο, από τα ίδια κέντρα εξουσίας ξεδιπλώνεται μια εκστρατεία ενοχοποίησης των πληθυσμών για την καταστροφή του περιβάλλοντος. Ο περίφημος "πράσινος φόρος" προβάλλεται περίπου ως ΤΟ επαναστατικό μέτρο. Παρεμπιπτόντως, από αυτές εδώ τις στήλες καταγγείλαμε έγκαιρα ότι το συγκεκριμένο μέτρο, εκτός του ότι μεταθέτει στα λαϊκά στρώματα το κόστος από τη δράση όσων ευθύνονται για την παραγωγή συνθηκών ρύπανσης σε πρωτογενές στάδιο (υπερεκμετάλλευση φυσικών πόρων, παραγωγή ρυπογόνων προϊόντων και ρυπογόνα λειτουργία επιχειρήσεων) είναι αισχρό και για τον πρόσθετο λόγο ότι διαμορφώνει ευθέως μια αντιπεριβαλλοντική συνείδηση, αφού στηρίζεται στο δόγμα: "Ρύπανε όσο θέλεις, αρκεί να πληρώσεις". Αυτό που κάνει αυτές τις μέρες ο Λαλιώτης με την επί πληρωμή νομιμοποίηση των αυθαιρέτων, είναι ένα απλό δείγμα των συνεπειών αυτής της αντίληψης.
Η οπισθοδρόμηση εκφράζεται με ποικίλους τρόπους. Η ίδια η αρμόδια διεύθυνση του ΟΗΕ στο μήνυμά της για την 5η Ιούνη, δεν αναφέρει καν ένα στοιχειώδη απολογισμό του πενταετούς προγράμματος που συμφωνήθηκε στο Ρίο. Ισως τα στοιχεία αναφερθούν κεκλεισμένων των θυρών στη διάσκεψη της Ν. Υόρκης. Σε μια διαστροφή, πάντως, της πραγματικότητας, επιλέχθηκε ο φετινός γιορτασμός να γίνει στη Νότια Κορέα, γιατί εκεί, δηλώνουν ανερυθρίαστα, εφαρμόζονται καινοτόμες ιδέες προστασίας του περιβάλλοντος. Πού; Στην Κορέα της "Χιουντάι", εκεί που λιώνουν μαζί με το παγκόσμιο σκραπ οι εργάτες των ναυπηγο - διαλυτικών μεγαθηρίων. Εκτός κι αν έχουμε ξεχάσει ότι και το εργασιακό περιβάλλον είναι και αυτό περιβάλλον. Παρεμπιπτόντως και πάλι: Λίγα χρόνια πριν συνηθιζόταν το Εργατικό Κέντρο Αθήνας, τέτοια μέρα να επισκέπτεται χώρους ανθυγιεινής εργασίας. Χτες; Σε τι συνθήκες δούλεψαν άραγε οι εργάτες της ΕΤΜΑ και τι ανέπνευσε η γύρω περιοχή από τα φουγάρα του συγκεκριμένου εργοστασίου;
Επιστρέφοντας στα της διαστροφής της πραγματικότητας στη χώρα μας, δεν πέρασε απαρατήρητη η φωταγωγία της Αθήνας. Συμβολή στον αγώνα για το περιβάλλον, είπαν. Αλήθεια, πόσος λιγνίτης χρειάστηκε να καεί γι' αυτή τη φιέστα; Οπως δεν πέρασε απαρατήρητη η λαθροχειρία του υπουργού Περιβάλλοντος, που αποσιώπησε για μία ακόμα φορά τις αποκλειστικά δικές του ευθύνες για τη μη χωροθέτηση των τριών Ολοκληρωμένων Εγκαταστάσεων Διαχείρισης Απορριμμάτων που προβλέπει το πρόγραμμα του ΕΣΔΚΝΑ και η μετάθεση της ευθύνης σε κάποιους κοινοτάρχες, ή ο στρουθοκαμηλισμός όσων σπεύδουν να καταδικάσουν τους εργάτες καθαριότητας γιατί απεργούν κι όχι αυτούς που κάνουν μονόδρομο για τους εργάτες την απεργία.
***
Το θέμα περιβάλλον και η προστασία του είναι τεράστιο. Τη σημασία του δηλώνει και μόνο το γεγονός της αναπτυσσόμενης σε παγκόσμιο επίπεδο επικερδέστατης βιομηχανίας παραγωγής προϊόντων προστασίας του περιβάλλοντος. Δείγματα εμφανίζονται και στη χώρα μας, όπου οι ανεξάντλητοι φυσικοί πόροι που λέγονται αέρας και ήλιος, γίνεται προσπάθεια να αξιοποιηθούν κερδοφόρα, όχι από τη δημόσια ΔΕΗ, αλλά με απευθείας αναθέσεις σε διάφορους ιδιώτες σωτήρες, μ' όποιον οικολογικό μανδύα κι αν εμφανίζονται. Ακροθιγώς, αναφερόμενοι σ' αυτό, θα μπορούσαμε - ελαφρά - να χαρακτηρίσουμε τη χτεσινή μέρα, ως Παγκόσμια Μέρα Ντροπής για το Περιβάλλον. Αναπαράγοντας έτσι την αντίληψη περί ενοχοποίησης όλων. Οχι! Δε φταίμε όλοι, όσο κι αν η ανάπτυξη της περιβαλλοντικής συνείδησης είναι υπόθεση που αφορά όλους. Αν υπάρχει ενοχή στα λαϊκά στρώματα, είναι μόνο για την καθυστέρηση που σημειώνεται στην ανάπτυξη ενός πραγματικά λαϊκού οικολογικού κινήματος που θα βάζει τον κάθε κατεργάρη στον πάγκο του, θα επιβάλλει λύσεις με κόστος για όσους - λίγους - κερδίζουν και από την καταστροφή του περιβάλλοντος.
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ
Αυτοί που το 1992 συμφωνούσαν στο Ρίο να διαθέσουν μέχρι και φέτος το 0,7% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος των χωρών τους ως συμβολή και βοήθεια προς τις αναπτυσσόμενες χώρες, για να αντιμετωπιστούν στην πηγή τους παγκόσμια περιβαλλοντικά προβλήματα, τρία χρόνια μετά το Ρίο διέθεταν μόνο 0,27%, ενώ δύο χρόνια πριν το Ρίο διέθεταν για το σκοπό αυτό 0,33% του ΑΕΠ...
Feeds
Ανάγκη να αλλάξουν οι συσχετισμοί 
