Ενόψει της δεύτερης φάσης ιδιωτικοποίησης του ΟΤΕ, αποκτά ιδιαίτερη σημασία να δούμε τα επιχειρήματα που κατά καιρούς χρησιμοποιούσαν οι θιασώτες του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας. Μέχρι τώρα πιπίλιζαν τη γνωστή καραμέλα πως ο δημόσιος τομέας πρέπει να παραδοθεί στα χέρια των ιδιωτών, επειδή είναι ελλειμματικός, ιδιαίτερα αντιπαραγωγικός, προκαλεί χρέη, επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό και εν γένει βλάπτει συνολικά την κοινωνία.
Βέβαια, επιμελώς απέκρυπταν ότι η ρίζα του κακού δε βρισκόταν στο δημόσιο χαρακτήρα αυτών των επιχειρήσεων, αλλά κυρίως διότι και αυτές οι επιχειρήσεις, και σε αντίθεση με τον τίτλο που φέρουν, με τον ένα ή άλλο τρόπο, βρίσκονταν σταθερά προσδεμένες στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Βρίσκεται δηλαδή στο γεγονός, ότι ο δημόσιος τομέας είναι η χρυσοφόρα φλέβα, από την οποία ντόπιοι και ξένοι μεγαλοεπιχειρηματίες γέμιζαν τα ταμεία τους μέσα από ληστρικές και αδιαφανείς συμβάσεις προμηθειών.
***
Κανείς από όλους αυτούς δεν έχει ασχοληθεί με το κόστος που θα πλήρωνε η κοινωνία αν δεν υπήρχε αυτός ο κατασυκοφαντημένος δημόσιος τομέας. Ομως, μια ματιά στους λογαριασμούς, π. χ. της ΠΑΝΑΦΟΝ και της ΣΤΕΤ, αποκαλύπτει ποιο θα ήταν το κόστος των τηλεπικοινωνιών, αν η κοινωνία μας επαφιόταν στις ορέξεις της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Ισως τότε καταλάβαιναν και τη συνεισφορά του ΟΤΕ, π. χ., στην τοποθέτηση τηλεφώνων και στα πιο απομακρυσμένα ακριτικά χωριά και μάλιστα με κόστος που ποτέ ο Οργανισμός δε θα αποσβέσει. Αλλά ακόμα και μια ματιά στα τιμολόγια των διαφόρων ιατρικών κέντρων, των ΙΕΚ και των φροντιστηρίων πάσης φύσης, πείθει και τον πιο ανυποψίαστο για το πραγματικό κόστος της ιδιωτικής υγείας και παραπαιδείας. Βέβαια, αυτοί που νοιάζονται για το κόστος που βαραίνει τον προϋπολογισμό, δε λένε κουβέντα, αφού το κόστος σε όλες αυτές τις περιπτώσεις βαραίνει ατομικά τους εργαζόμενους, γεμίζοντας τις τσέπες όσων ανεξέλεγκτα δραστηριοποιούνται σε χώρους υπηρεσιών όπου λειτουργούν ταυτόχρονα και δημόσιοι οργανισμοί.
***
Η περίπτωση του ΟΤΕ, που ήδη βρίσκεται στη δεύτερη φάση της ιδιωτικοποίησης, καταρρίπτει από όλες τις απόψεις και το ψευτοεπιχείρημα περί ελλειμμάτων των ΔΕΚΟ, που δήθεν διογκώνουν τα κρατικά ελλείμματα. Και αυτό γιατί περίτρανα αποδεικνύεται ότι πρόκειται για ιδιωτικοποίηση μιας αμιγώς κερδοφόρας επιχείρησης. Μιας επιχείρησης που αποδίδει κάθε χρόνο - και παρά τον αθέμιτο σε βάρος της ανταγωνισμό από το ιδιωτικό κεφάλαιο - κέρδη εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δραχμών! Το γεγονός μάλιστα ότι οι ιδιωτικοποιήσεις της κυβέρνησης Σημίτη, άρχισαν ακριβώς από την ένταξη στο Χρηματιστήριο μετοχών της κερδοφόρας αυτής επιχείρησης, δείχνει και τη σαθρότητα των επιχειρημάτων τους.
Βασικός στόχος των ιδιωτικοποιήσεων δεν είναι η μείωση των κρατικών χρεών. Αλλωστε, αν οι επιχειρήσεις αυτές δεν ήταν, ή δεν "έκρυβαν" μια δυναμική κερδοφορίας, δε θα έβρισκαν και αγοραστές. Μάλιστα, η κυβέρνηση διευκολύνει τους υποψήφιους αγοραστές και φροντίζει ώστε αυτοί να μην αναμένουν πολύ καιρό, προκειμένου να αποκομίσουν τα οφέλη του "επιχειρηματικού" δαιμονίου τους. Η μέθοδος είναι απλή και δοκιμασμένη. Βγάζει στο σφυρί αντί "πινακίου φακής" τη δημόσια περιουσία. Ετσι, ο ΟΤΕ, στην πρώτη φάση ιδιωτικοποίησης, αποτιμήθηκε στο ποσό του 1,6 τρισ., όσο δηλαδή και τα έσοδα των ετών 1996 και 1997.
Οπως γράφει και ο Ολαφ Χάρτουνγκ σε άρθρο του στο περιοδικό "Μαρξιστικά Φύλλα", τεύχος 4/1996, αναφερόμενος και στην περίπτωση της ιταλικής STET, πραγματικός στόχος των ιδιωτικοποιήσεων "είναι η μείωση του κόστους εργασίας και γι' αυτές τις επιχειρήσεις, μέσω μιας, κατά κανόνα, μείωσης του προσωπικού μετά την πώληση, μέσω μείωσης των αμοιβών και μέσω περικοπής των κοινωνικών επιδοτήσεων". Στην ουσία, υπογραμμίζει ο αρθρογράφος, το πρόγραμμα ευρείας ιδιωτικοποίησης στη γειτονική Ιταλία έχει ως στόχο την ιδιοποίηση του πλούτου που παράγεται κοινωνικά, από τους ιδιώτες εισοδηματίες, και που ενώ τα τελευταία 30 χρόνια γινόταν με τη βοήθεια της κρατικής χρέωσης, τώρα πρέπει να πληρωθεί από εκείνους που είναι οι μόνοι που δημιουργούν αξία, δηλαδή, τους εργάτες.
***
Το τελευταίο συμπέρασμα επιβεβαιώνεται δραματικά και στην περίπτωση του ελληνικού δημόσιου τομέα, με πρώτο παράδειγμα τον ΟΤΕ. Αν τις προηγούμενες δεκαετίες, δεκάδες επιχειρήσεις ιδιοποιούνταν δισεκατομμύρια μέσα από τις ληστρικές κρατικές συμβάσεις, τώρα οι ιδιώτες προμηθευτές αλλά και οι γνωστοί, κατά την ορολογία του ΠΑΣΟΚ, "αεριτζήδες", έχουν τη χρυσή ευκαιρία να γίνουν και οι ιδιοκτήτες, κληρονομώντας - ελέω νεοφιλελευθερισμού - και τα εργατικά υποζύγια, που καταργώντας τους τα μέχρι σήμερα εργατικά κεκτημένα, θα πληρώσουν το μάρμαρο. Επιπλέον, το ΠΑΣΟΚ, που τα τελευταία 15 χρόνια πρωτοστατούσε στην υπερχρέωση των δημόσιων επιχειρήσεων, μέσα από τη χρηματοδότηση των "νέων τζακιών" στην Ελλάδα, αλλά και χαρίζοντας δισεκατομμύρια χρεών στα "παλιά τζάκια", είναι το ίδιο κόμμα που σήμερα εφαρμόζει την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και την ανατροπή των δικαιωμάτων των εργαζομένων σ' αυτές.
Γιάννης ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ
Feeds
Στεγαστικά δάνεια με "δώρα" παγίδες 
