Πριν από έναν ακριβώς χρόνο, όταν έκλεινε το εργοστάσιο της GOOD YEAR στη Θεσσαλονίκη, πετώντας στο δρόμο 350 εργαζόμενους, το σωματείο τους έβγαζε ανακοινώσεις, κατηγορώντας την εταιρία ότι τους απέλυσε παρ' όλο που της"χάρισαν" πέντε επιδόματα και άλλες κατακτήσεις. Η ΕΛΛΕΝΙΤ, επίσης, οδεύει για κλείσιμο και οι εργαζόμενοι απαριθμούν πόσες φορές έχουν παραιτηθεί από εργασιακά δικαιώματα τα τελευταία δέκα χρόνια, "για να σώσουν την εταιρία και τη δουλιά τους". Τώρα, μάλιστα, με "προσωπική γνώμη" του πρώην προέδρου του ΕΚΘ, Η. Κοντόπουλου, τους προτείνεται να συμφωνήσουν για βδομάδα τεσσάρων ημερών, για να κρατήσουν τη δουλιά τους! Ανάλογες συμφωνίες εργαζομένων και εργοδοσίας έχουμε και σε άλλους χώρους, όπως στο ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΕΙΟ και αλλού. Μόνιμη επωδός όλων των περιπτώσεων είναι η κατάργηση των επιχειρησιακών ή κλαδικών συλλογικών συμβάσεων με τη συμφωνία μείωσης ή παγώματος μισθών, με τη συμφωνία για αφαίρεση κατακτήσεων, με την κατάργηση γενικά των συλλογικών διαπραγματεύσεων, με το πρόσχημα της επιβίωσης της εταιρίας. Σε όλες τις περιπτώσεις οι εργαζόμενοι που υπογράφουν αυτές τις συμφωνίες αποδέχονται την ευθύνη της πολιτικής του ανταγωνισμού, της αύξησης των κερδών με την ολοένα περισσότερο μείωση του εργατικού κόστους, της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων, των εισαγωγών, της απουσίας επενδυτικών προγραμμάτων και κλαδικών πολιτικών.

Γίνονται, δηλαδή, αποδέκτες ευθυνών που δεν έχουν και αποποιούνται των ευθυνών που αντικειμενικά έχουν από τη θέση τους στην παραγωγή: Να οργανώσουν την πάλη τους, την αντίσταση ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου για την προάσπιση του εισοδήματος και την περιφρούρηση των εργασιακών και ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων. Η σύγχυση αυτή των ρόλων μεταξύ συνδικάτου και εργοδοσίας - μόνο βέβαια για τις ευθύνες και τις θυσίες - ενώ για τα κέρδη οι ρόλοι είναι δεδομένοι, είναι αποτέλεσμα της "ιδεολογίας" του κοινωνικού εταιρισμού, των κοινωνικών συμβολαίων, των κοινωνικών εταίρων. Η απόκρυψη των ταξικών αντιθέσεων στόχο έχει να αποκρύψει από τους εργαζόμενους τις ευθύνες του κεφαλαίου και των πολιτικών εκπροσώπων του για τη συρρίκνωση της βιομηχανικής παραγωγής, για το κλείσιμο των εργοστασίων για τις απολύσεις, για την ανεργία. Η όξυνση του ανταγωνισμού και η ένταση του κυνηγητού των κερδών "χρεώνονται" στους εργαζόμενους που πρέπει να κάνουν θυσίες για να επιβιώσει η επιχείρηση!

Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια των συνδικαλιστών της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης στην προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν την απαράδεκτη σύμβαση μείωσης των αποδοχών που συμφώνησαν με την εταιρία: "Ετσι θα σταματήσουν επιτέλους να λένε όλοι ότι φταίνε οι εργαζόμενοι για τα όποια προβλήματα παρουσιάζονται στην επιχείρηση"! Δηλαδή, δεχόμενοι ότι δε φταίνε οι εργαζόμενοι για τα "όποια προβλήματα" της επιχείρησης, υπογράφουν τρίχρονη συλλογική σύμβαση μείωσης των αποδοχών των εργαζομένων, φορτώνοντας την ίδια στιγμή τα αίτια και τις ευθύνες για τα προβλήματα στους εργαζόμενους! Συμφωνούν να πάρουν φέτος "αυξήσεις" 2,25 + 2,25% και για τα επόμενα δυο χρόνια συμφώνησαν "αυξήσεις" της τάξης του 1,75%! Εχουν "εξασφαλίσει" και αυξήσεις ίσες με την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, σε περίπτωση που τα κέρδη της Ελλ. Βιομηχ. Ζάχαρης είναι πάνω από 4 δισ. δρχ. το χρόνο! Η συγκεκριμένη συμφωνία αποτελεί αποτέλεσμα της λογικής της υποταγής και της συναίνεσης, των θεωριών της ταξικής ειρήνης του λεγόμενου "κοινωνικού διαλόγου". Αποτελεί η συμφωνία της Ελλ. Βιομηχ. Ζάχαρης το μοντέλο... σύμβασης που έχουν βάλει για στόχο το επόμενο διάστημα για τη χώρα μας το πολυεθνικό κεφάλαιο και η κυβέρνηση. Είναι γνωστές οι προτάσεις Σπράου για τις μισθολογικές αυξήσεις τα δυο επόμενα χρόνια (ετήσιο όριο μισθολογικών αυξήσεων κάτω από το 4% και 3,5%) που σηματοδοτούν τα σχέδια της κυβέρνησης για νέα πιο σκληρά μέτρα λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων και περιορισμού του βιοτικού επιπέδου και των δικαιωμάτων τους. Η σύμβαση της βιομηχανίας Ζάχαρης θα αποτελέσει "πιλότο" για την κυβέρνηση και τους βιομηχάνους. Μαζί με τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης που επιδιώκει να εφαρμόσει σε τοπικό επίπεδο σε επιλεγμένες περιοχές η κυβέρνηση, οι επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις του τύπου Ζάχαρης θα αποτελέσουν τον κριό για τα επόμενα δυο χρόνια για την κατεδάφιση του εγγυημένου κατώτερου μεροκάματου, των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και όλων των εργασιακών δικαιωμάτων. Τα εργατικά συνδικάτα, που σέβονται την αποστολή τους απέναντι στην εργατική τάξη, γνωρίζουν καλά ότι ένας δρόμος μένει: η σύγκρουσή τους εφ' όλης της ύλης με την κυβερνητική πολιτική και η καταδίκη των θεωριών του κοινωνικού εταιρισμού, του "κοινωνικού διαλόγου".