Δάνειο περίπου 1,5 δισ. δραχμών χορηγεί τις ημέρες αυτές η Τράπεζα Πίστεως προς την εταιρία ΕΛΛΑΣΚΟΜ ΑΕ ΤΗΛΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΩΝ, προκειμένου η τελευταία να προχωρήσει στην εκτέλεση των συμβάσεων που έχει υπογράψει με τους εθνικούς τηλεπικοινωνιακούς οργανισμούς της Λιθουανίας και της Αρμενίας.

Ούτε βέβαια το (μικρό) ποσό του δανείου, αλλά ούτε και η ανάληψη έργου από μια ελληνική εταιρία τηλεπικοινωνιών στις χώρες αυτές, μπορούν από μόνες τους να αποτελέσουν δημοσιογραφική - πολιτική είδηση. Η είδηση, για το πλατύ κοινό, που δεν παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις, βρίσκεται αλλού. Στο ότι η ΕΛΛΑΣΚΟΜ αποτελεί θυγατρική εταιρία του ΟΤΕ, που συστάθηκε από κοινού με ιδιωτικές ελληνικές και ξένες εταιρίες. Στο μετοχικό της κεφάλαιο συμμετέχει ο Οργανισμός με ποσοστό 58,6%, η ΙΝΤΡΑΚΟΜ (του Ομίλου Κόκκαλη) με 14% και με 14% η ΖΗΜΕΝΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΑΕ, θυγατρική της γερμανικής πολυεθνικής ΖΗΜΕΝΣ. Οι τρεις αυτοί φορείς είναι και οι κυριότεροι μέτοχοι. Η δημιουργία της ΕΛΛΑΣΚΟΜ αποτελεί μια ακόμη πλευρά για την πολυσυζητημένη πολιτική, που ακολουθεί και η τωρινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ - μετά την κυβέρνηση της ΝΔ και τη... μη "εκσυγχρονιστική" του ΠΑΣΟΚ - που αφού υπονόμευσαν με όλους τους τρόπους την ανάπτυξη του ΟΤΕ στην ουσία τώρα τον σπρώχνουν να κάνει μπίζνες με ιδιωτικές εταιρίες και με όρους - σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις - που τις περισσότερες φορές υπαγορεύονται από τα συμφέροντά τους. Δείχνει παράλληλα, το πώς μια ιδιωτική εταιρία, στην οποία το δημόσιο εξασφαλίζει μεγάλες δουλιές, αργά ή γρήγορα γίνεται σχεδόν μοναδικός του... εταίρος, απολαμβάνοντας σίγουρα και αστρονομικά υπερκέρδη. Παράλληλα, αποτελεί τη μορφοποίηση των σχεδίων της αστικής τάξης της χώρας, για τη "διείσδυση" της τελευταίας στις χώρες της Βαλκανικής και τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, με τη συνδρομή και την αποφασιστική ενίσχυση του κράτους. Οι κρατικές επιχειρήσεις - στα πλαίσια της κρατικομονοπωλιακής ρύθμισης - δεν αποτελούν μόνο μέσο άντλησης υπερκερδών από τον ιδιωτικό τομέα στην εσωτερική αγορά (ο πιο συνήθης τρόπος είναι οι κρατικές προμήθειες, ο προϋπολογισμός των οποίων το 1996 ανήλθε στο 1 τρισ. δραχμές). Ο ευρύτερος δημόσιος τομέας σήμερα χρησιμοποιείται σαν εφαλτήριο πάνω στο οποίο στηρίζονται οι μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις της χώρας, προκειμένου να εισέλθουν στην κερδοφόρα μεν, αλλά με πολλούς κινδύνους αγορά των πρώην σοσιαλιστικών χωρών. Και είναι ευνόητο, βέβαια, ότι το μεν αστικό κράτος προσφέρει το κύρος του και τις εγγυήσεις για την ανάληψη έργων στις αγορές αυτές, ο δε ιδιωτικός τομέας συμμετέχει δυσανάλογα στην απολαβή των άμεσων ή και μεσοπρόθεσμων κερδών.

Είναι, βέβαια, κατανοητό ότι καμία ή σχεδόν καμία ιδιωτική επιχείρηση δε θα αναλαμβάνει το ρίσκο να ανοιχτεί στις αναδυόμενες αυτές αγορές για μια σειρά λόγους. Η συσσώρευση κεφαλαίου, στην οποία επιδίδεται η νεόδμητη αστική τάξη των χωρών αυτών, έχει ληστρικά χαρακτηριστικά, καθώς προχωρεί μέσα από εκποίηση και τη διάλυση ολόκληρων παραγωγικών κλάδων, οι οποίοι κυριολεκτικά ξεπουλιούνται αντί πινακίου φακής σε ξένες επιχειρήσεις. Σε όσους έχουν συναλλαγές με τις χώρες αυτές είναι γνωστό πλέον ότι η μαφία συμμετέχει ενεργά τόσο στην επιχειρηματική δραστηριότητα, ενώ απαιτεί "μερίδιο" και από τους ξένους επιχειρηματίες. Η μίζα, τα "δωράκια", η εξαγορά κρατικών λειτουργών (υπουργών, ακόμη και πρωθυπουργών) των χωρών αυτών από Δυτικούς επιχειρηματίες είναι γνωστές πλέον ειδήσεις, οι οποίες γίνονται αντικείμενο σχολιασμού των δυτικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, όπως γνωστή είναι και η αφερεγγυότητα των πολιτικών και οικονομικών αυτών παραγόντων, στις "συμφωνίες" που συνάπτουν. Με λίγα, δηλαδή, λόγια, οι αγορές των χωρών αυτών για τους Δυτικούς επιχειρηματίες θεωρούνται επικίνδυνες... Και ένας από τους βασικούς λόγους που ο Ομιλος Κόκκαλη προωθεί τη συνεργασία με τον ΟΤΕ, είναι η ανάληψη από τον τελευταίο των κινδύνων αυτών. Το ερώτημα, βέβαια, είναι γιατί ο ΟΤΕ να κάνει "κολιγιά" με ιδιώτες, αφού διαθέτει εμπειρία, τεχνογνωσία, και τα απαραίτητα κεφάλαια ώστε να προχωρήσει μόνος του; Μα ακριβώς γιατί η "διαπλοκή" οικονομικής ολιγαρχίας και κράτους δεν αποτελεί εξωγενές και τυχαίο φαινόμενο, αλλά συστατικό στοιχείο του σύγχρονου κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού.

Θ. Κ.