"Εχω πάντα ανάγκη από τεκμήρια για την ευγένεια της γλώσσας μου", έγραφε σε ένα από τα τελευταία δοκιμιακά κείμενά του ο εξαίρετος συγγραφέας και μεταφραστής Γιώργος Χειμωνάς.Αυτά τα τεκμήρια αναζητά ο Γ. Χειμωνάς όχι μόνο στη μεγάλη αγάπη του, τους αρχαίους Ελληνες τραγικούς, φιλοσόφους, ιστορικούς - "τον πιο ευρύχωρο λόγο που υπάρχει στον κόσμο", όπως και σε Λατίνους, αλλά και σε άλλες γλώσσες. "Ασφυκτιώντας" από την ανάγκη απόδειξης αυτών των τεκμηρίων "επεκτάθηκε" και σε έναν άλλο κλασικό ποιητή. Τον Σαίξπηρ και τον "Μάκβεθ" του, που τον μετέφρασε με "γραφή υπάκουη στους ίδιους νόμους". Η γνώση της αρχαίας ελληνικής γλώσσας γίνεται "τεκμήριο για να περάσει μια ξένη ποίηση στα ελληνικά". Τα μεγάλα θεατρικά έργα πρέπει "να μεταφράζουν άνθρωποι που βιώνουν παράφορα τον κλασικό λόγο".

Φράσεις - "σπαράγματα" της σύντομης, αλλά περιεκτικής "εξήγησης" του Γ. Χειμωνά για τη μεταφραστική δουλιά του, στη χτεσινή παρουσίαση της μετάφρασης του "Μάκβεθ" στον "Κέδρο".Ο Γ. Χειμωνάς, μαθητής ακόμη, αποπειράθηκε να μεταφράσει αποσπάσματα της σοφόκλειας "Αντιγόνης". Αυτή η σχέση του με τον τραγικό, τον "μεγάλο λόγο" έχει δώσει τα τελευταία χρόνια σπουδαίες μεταφράσεις ελληνικών τραγωδιών. Σ' αυτές προστίθεται και μια σαιξπηρική που φέρει τα "τεκμήρια" του μεγάλου λόγου, "ομόλογου" του πρωτοτύπου. Ο Γ. Χειμωνάς πιστεύει ότι κάθε πρόσωπο των μεγάλων ποιητών - δραματουργών (όπως είναι οι αρχαίοι τραγικοί και ο Σαίξπηρ) δεν είναι ένα πρόσωπο. "Καλύπτουν όλη την γκάμα της ανθρώπινης δυναμικής. Και η δική μου ανάγκη - ανάγκη επιβίωσης ως συγγραφέα - είναι να ακούω τον ήχο των πραγμάτων. Και έχω την ψευδαίσθηση ότι ο δικός μου ήχος κάτι βγάζει από αυτή τη μεγάλη ποιητικότητα",κατέληξε ο Γ. Χειμωνάς, για να δοθεί στη συνέχεια δείγμα του μεταφραστικού λόγου - ήχου του, με απόσπασμα του "Μάκβεθ" που διάβασε ο Γιώργος Κιμούλης.