Από τη μια, το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι έχουν "ξεκάθαρες" απόψεις για τα ζητήματα, που αυτή την εποχή επηρεάζουν (σε διαφορετικό βαθμό είναι αλήθεια) σχετικά τη σκέψη ευρέων τμημάτων των εργαζομένων.

Από την άλλη, οι ηγεσίες των συνδικαλιστικών παρατάξεων που εκπροσωπούνται στην ΟΛΜΕ, ανεξάρτητα από "προοδευτικές" ή συντηρητικές εκδοχές υιοθετούν ή, στην καλύτερη περίπτωση, θεωρούν αναπόφευκτο τον εκσυγχρονισμό, δεν μπορούν να διαχωριστούν απ' αυτόν.

***

Αυτό το ριζοσπαστικοποιημένο τμήμα πρέπει να το υποστηρίξουμε μέχρι τέλους. Αλλά πώς; Αρκεί να βαδίζουμε δίπλα τους, ή έστω μπροστά τους, αμίλητοι, ελπίζοντας να μας "αναγνωρίσει" την αγωνιστικότητα; Στο κομμουνιστικό κίνημα αυτό είναι λυμένο. Πρέπει να τους μιλάμε συνεχώς, να κάνουμε επαναστατική παρέμβαση στη συνείδησή τους, να κάνουμε "ολόπλευρες αποκαλύψεις", να ενώνουμε την πολιτική με την οικονομία αντίστροφα από τον κ. Αρσένη.

***

• Το κεντρικό αίτημα "να ζούμε αξιοπρεπώς από το μισθό μας", στραπατσαρίστηκε συνειδητά, αποσύρθηκε πάραυτα, εξέπεσε σε σύγκριση πινάκων και αριθμών όταν έγινε αντιληπτό ότι από βοηθητικό ιδεολόγημα ελιτίστικων αντιλήψεων, άρχισε να αποκτά πραγματική δυναμική, να ενώνει τους εκπαιδευτικούς με την εργατική τάξη.
• Η πρόταση για "μικρό πακέτο", δηλαδή για υποδιπλασιασμό των απαιτήσεων βγήκε στην επιφάνεια, όταν ήδη η κυβέρνηση διατυμπάνιζε σε όλους τους τόνους ότι κάθε συζήτηση για το οικονομικό έκλεισε. Προφανώς το "μικρό πακέτο" δεν είναι πρόταση... "συναίνεσης" με την κυβέρνηση. Συνιστά υποταγή για επαναπροσαρμογή του διαπραγματευτικού πλαισίου στη λογική της διαχείρισης. Είναι πολιτικό μέσο ενίσχυσης της μικροαστικής λογικής μέσα στον κλάδο. Ορισμένοι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων θέλουν να ανταλλάξουν τη "συνείδηση του κινήματος" με... ψίχουλα.
• Η συνδικαλιστική αντιπαράθεση περιορίστηκε γρήγορα στο "πόσα παίρνουμε" το 1997. Ομως το μισθολόγιο είναι διαχρονικός μηχανισμός παγώματος των εισοδηματικών αυξήσεων και απόλυτης μείωσης των μισθών. Είναι θεσμός που "ενσωματώνει" την ΟΝΕ στη μισθολογική πραγματικότητα των ΔΥ. Τυχαία, άραγε, δεν έγινε κουβέντα γι' αυτό;

***

Είναι αδύνατον να ηττηθεί η σημερινή πολιτική του συναινετικού νεοσυντηρητισμού σε έναν μόνο κλάδο εργαζομένων.

Κατακτήσεις και "ρωγμές" μπορούν να υπάρξουν. Και τώρα υπάρχουν. Ετσι ενώ σε όλη τη Δυτική Ευρώπη η επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου για το ωρομίσθιο, για την επέκταση της "ελαστικότητας" στην εργασία και την Παιδεία, γενικεύεται, δεσμεύσεις ή έστω υποσχέσεις για 3.000 διορισμούς σε μόνιμες θέσεις εργασίας, για ετήσια επιμόρφωση ή μείωση των μαθητών κατά τάξη δεν είναι μικρή υπόθεση. Ακόμα και στο οικονομικό υπάρχουν μικροκατακτήσεις. Αυτές όμως οι όποιες "ρωγμές" και κατακτήσεις είναι ασταθείς. Δεν μπορούν να αναιρέσουν τη γενική τάση για πραγματική μείωση μισθών, για ελαστικές σχέσεις εργασίας κλπ.

Από εδώ βγαίνει και το καθήκον της εποχής. Διεύρυνση αιτημάτων - ευρύτερες συσπειρώσεις - πολιτικοποίηση των αγώνων σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Πρέπει να αρχίσει να χτυπιέται αυτή η πολιτική συνολικά για να προωθούνται ουσιαστικές κατακτήσεις και στον κλάδο.

Εντούτοις αυτές τις μέρες η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας σε συνεργασία με κύκλους της αξιωματικής αντιπολίτευσης και συνδικαλιστές κινούνται, ώστε ο κλάδος να εξαγάγει, με "παθητικούς όρους", τα εντελώς αντίθετα συμπεράσματα από τον αγώνα του. Οτι δηλαδή η "λύση του μέλλοντος" είναι η παραπέρα στροφή του κλάδου.

***

***

Ο Αρσένης προσφέρει όνειρο (φενάκη) για ιδιαίτερες τάχα μεταχειρίσεις και από την άλλη εξαγγέλλει συναινετικές επιτροπές από την... "πορεία των έργων", των οποίων θα... εξαρτηθεί τάχα το εκπαιδευτικό μισθολόγιο. Πρόκειται για οργανισμό αφομοίωσης στον εκσυγχρονισμό, κυριολεκτικά.

Καλούν τον κλάδο να βγει από την πάλη για να πραγματωθεί το όνειρο της τάχα "ξεχωριστής μεταχείρισης" του καθηγητή.

Απάτη με πολλούς συνένοχους. Από τη στάση που θα κρατήσουμε θα κριθούμε όλοι.

Κώστας ΘΥΜΗΣ

Πρόεδρος ΕΛΜΕ Κέρκυρας