Η πολιτική των σκανδαλωδών προνομίων προς τους εφοπλιστές συνοδεύτηκε απαρέγκλιτα με το διωγμό του ναυτεργατικού κινήματος, από τα μέσα κιόλας της δεύτερης δεκαετίας του αιώνα μας. Αρκεί μόνο να αναφέρει κανείς τη δικτατορία του Πάγκαλου το 1925, το Βενιζελικό Ιδιώνυμο το 1929, τη δικτατορία του Μεταξά το 1936, το καθεστώς της μισαλλοδοξίας, των φυλακών, τις εξορίες και τους μαύρους καταλόγους... Είκοσι τρία χρόνια μετά την πτώση της αμερικανόφερτης δικτατορίας, διατηρείται η νομοθεσία της χούντας! Πρόκειται για τους Κώδικες Δημοσίου και Ιδιωτικού Ναυτικού Δικαίου, που στηρίζονται στη φιλοσοφία της γαλέρας και τον Πειθαρχικό Κώδικα που παραπέμπει στην εποχή των στρατοδικείων! Προκλητικές είναι οι εξαιρέσεις των ναυτεργατών από τα μέτρα που ισχύουν, για το υπόλοιπο κομμάτι της εργατικής τάξης. Χαρακτηριστικές είναι οι εξαιρέσεις από το συνδικαλιστικό νόμο 1264/82, τη Διεθνή Σύμβαση 135, για τις Επιτροπές των εργαζομένων στους τόπους δουλιάς, το νόμο για την υγιεινή και ασφάλεια στους εργασιακούς χώρους.

Η λογική του "γκέτο" εκφράζεται και στο διαχωρισμό της ναυτικής εκπαίδευσης από το εθνικό εκπαιδευτικό σύστημα, τον εφοπλιστικόέλεγχο και τη στρατοκρατία στις ναυτικές σχολές και σε όλες τις υπηρεσίες που εποπτεύονται από το ΥΕΝ. Οι αμοιβές των Ελλήνων ναυτεργατών είναι στο τελευταίο σκαλοπάτι της κλίμακας των συναδέλφων τους δυτικοευρωπαϊκών χωρών. Οι βασικοί μισθοί είναι φαινόμενο ντροπής, για ένα επάγγελμα βαρύ - ανθυγιεινό και επικίνδυνο, που ασκείται μακριά από την οικογένεια και την κοινωνία, 24 ώρες το 24ωρο στην υπηρεσία του εργοδότη. Ενδεικτικά μπορεί να αναφερθεί ότι οι βασικοί μισθοί - μεικτά για τα ποντοπόρα φορτηγά πλοία σύμφωνα με τη Συλλογική Σύμβαση του 1996 - βρίσκονται στα εξής επίπεδα: Β μηχανικός/ υποπλοίαρχος/ Α ασυρματιστής 251.390 δραχμές. Γ μηχανικός /ανθυποπλοίαρχος 218.665 δραχμές. Μάγειρας 198.935, δρχ. θαλαμηπόλος 189.935δρχ. Λιπαντής 189.935, ναύτης 177.867, ενώ για το βαθμό του θαλαμηπόλου και του καθαριστή χωρίς άδεια, προβλέπεται βασικός μισθός 129.719 δραχμές, κάτω δηλαδή και από το όριο της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας! Με τους υποβαθμισμένους μισθούς "συγκατοικούν" και οι συντάξεις πείνας. Το 73,54% των συνταξιούχων, σύμφωνα με στοιχεία του 1995, έπαιρνε σύνταξη μέχρι 150.000 δραχμές. Ο αριθμός των ναυτεργατών που επανδρώνουν κάθε πλοίο υπολείπεται των πραγματικών αναγκών και το πλήρωμα εργάζεται σε συνθήκες εξοντωτικής εντατικοποίησης. Οι μειώσεις των οργανικών θέσεων παίζουν καθοριστικό ρόλο στη μείωση των θέσεων εργασίας. Μετά τις μειώσεις του 1986 και κατά την περίοδο 1986 - 1990, οι θέσεις απασχόλησης των Ελλήνων ναυτεργατών συρρικνώθηκαν κατά 4.650, ενώ μετά τις μειώσεις του 1990 και κατά την περίοδο 1990 - 1992 χάθηκαν ακόμη 1.038 θέσεις εργασίας.

Οι ναυτεργάτες μετά από κάθε μπάρκο είναι άνεργοι, αναγκασμένοινα "οργώνουν", με το φυλλάδιο στην τσέπη, την Ακτή Μιαούλη, αναζητώντας εργασία μέσα από ένα δουλεμπορικό κύκλωμα. Και να σημειώσουμε ότι ο άνεργος ναυτεργάτης είναι καταδικασμένος στην πείνα, μ' ένα επίδομα (;) ανεργίας 36.000 δραχμών για τους έγγαμους και 27.000 για τους άγαμους! Ο αφελληνισμός και η μαύρη εργασία έχουν πάρει εκρηκτικές διαστάσεις. Δεν είναι μόνο ο νόμος που επιτρέπει τη ναυτολόγηση χαμηλόμισθων αλλοδαπών στο 40% του πληρώματος. Είναι και οι παραβάσεις του νόμου, που έχουν ως αποτέλεσμα το ποσοστό αυτό να ξεπερνά το 60% στα παντοπόρα φορτηγά, αλλά και σε τουριστικά πλοία με τάσεις επέκτασης και στα ακτοπλοϊκά!