Ο Γιάννης Θωμόπουλος ξεκίνησε τη διαδρομή του στο τραγούδι την εποχή όπου μεσουρανούσαν οι μπουάτ της Πλάκας. Εποχή που θυμάται σαν όνειρο και συχνά τη νοσταλγεί. Αλλωστε, συνεργάστηκε με πολλούς συνθέτες εκείνης της εποχής. Αρχισε τη δισκογραφία με τον Νίκο Μαμαγκάκη,αργότερα συνεργάστηκε με τον Μίμη Πλέσσα,τραγούδησε με τον Λάκη Παππά,τον Γιώργο Ζωγράφο,την Μαρία Δημητριάδη,την Πόπη Αστεριάδη,τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου....Στη μεταπολίτευση "συνάντησε" τον Μίκη Θεοδωράκη και συνεργάστηκαν. Πήρε μέρος σε περισσότερες από 1.500 συναυλίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Πριν δύο μήνες, κυκλοφόρησε ο καινούριος δίσκος με τίτλο "Κίτρινα Τριαντάφυλλα",όπου ερμηνεύει τα τραγούδια που έγραψε ο Νίκος Μόσχος.Προηγουμένως, είχε τραγουδήσει ποιήματα του Γιάννη Σκαρίμπα,μελοποιημένα από τον Σαράντη Κασσάρα,αλλά και κάποιες επανεκτελέσεις τραγουδιών του Μίκη Θεοδωράκη. Αυτό τον καιρό βρίσκεται στο στούντιο για συμμετοχές σε δύο δίσκους δύο πρωτοεμφανιζόμενων καλλιτεχνών. Ο ένας είναι ο Παναγιώτης Στέλιος,ο οποίος έχει μελοποιήσει ποιήματα του Τριανταφυλλόπουλου και ο άλλος είναι ο Δημήτρης Κωνσταντάκος.

Επίσης, απόψε (7μμ), στην αίθουσα Συνεδρίων του ΚΚΕ, στον Περισσό, ο Γιάννης Θωμόπουλος θα ερμηνεύσει τραγούδια του Στέφανου Ψαραδάκου από τους δίσκους "Κρανίου Τόπος" και "Υμνοι και Αρώματα".Στην ίδια συναυλία, συμμετέχουν ακόμα οι: Ηλίας Κλωναρίδης, Ελένη Τσαγκαράκη, Γιάννης Λάρδης και Στέλιος Μολυβάς.Κείμενα θα διαβάσει ο Βασίλης Κολοβός.

- Μεσολάβησε μία περίοδος απουσίας. Πρόκειται για επιλογή;

- "Η απουσία πολλές φορές είναι μία κατ' ανάγκην επιλογή.Ολοι εμείς θέλουμε να δουλεύουμε, όταν και εφ' όσον μπορούμε να κάνουμε αυτό που θέλουμε. Αλλά οι δισκογραφικές εταιρίες συχνά θέτουν κάποια άλλα στάνταρ που έχουν να κάνουν με το συρμό.Εμένα δε με ενδιαφέρουν τα εφήμερα σουξεδάκια με διάρκεια μιας βδομάδας ή το πολύ δέκα ημερών. Δείτε ότι συνήθως οι εταιρίες αποφεύγουν να επενδύσουν σε νέους καλλιτέχνες, με αποτέλεσμα πολλές φορές να πληρώνουν οι ίδιοι την έκδοση σε δίσκο της δουλιάς τους".

- Εχουν άλλο τρόπο για να μάθει ο κόσμος τη δουλιά τους;

- "Αυτό είναι γενικότερο ζήτημα και, φυσικά, ζήτημα πολιτισμού και πολιτιστικής πολιτικής. Σκέφτομαι ότι θα μπορούσαν να γίνονται ανεξάρτητες παραγωγές από δήμους, πολιτιστικούς οργανισμούς, άλλους φορείς.Για παράδειγμα, ο δίσκος του Παναγιώτη Στέλιου, όπου συμμετέχω, επειδή είναι μελοποιημένη ποίηση, θεωρείται "εξεζητημένος" και δεν τον πήρε καμία δισκογραφική εταιρία. Ετσι, ο δίσκος χρηματοδοτήθηκε από κάποιο δήμο. Θέλω να πω ότι τέτοιες παρεμβάσεις είναι αναγκαίες, οι δήμοι μπορούν να τις αναλάβουν και έχω την αίσθηση ότι το κόστος δεν είναι απαγορευτικό.Εχουν φτάσει τα πράγματα σε οριακό σημείο. Χάνεται το τραγούδι, η ποίηση, η γλώσσα μας, ο πολιτισμός μας. Και σε αυτή την κατάσταση, οι εταιρίες μπορούν να αλωνίζουν. Απ' την άλλη, το ίδιο το κράτος με τα οικονομικά μέτρα έχει "πέσει" πραγματικά πάνω στους καλλιτέχνες. Μιλάω για τα αντικειμενικά κριτήρια, τα οποία προβλέπουν εξωφρενικά ποσά στη φορολόγηση των τραγουδιστών.Και μάλιστα φορολογούνται με τα ίδια κριτήρια όλοι οι τραγουδιστές, ασχέτως με το συγκεκριμένο εισόδημά τους. Είτε δουλέψει κάποιος είτε δε δουλέψει, θεωρούν αυθαίρετα ότι έχει ετήσιο εισόδημα 3 εκατ. δραχμές!

Νομίζω, όμως, ότι ο στόχος δεν είναι οι τραγουδιστές. Στόχος είναι το ελληνικό τραγούδι. Αυτό φοβούνται.Πάντα αυτός ο λαός εκφραζόταν με το μουσική και τους στίχους και τους μετέφερε από γενιά σε γενιά. Μην ξεχνάμε πως αυτό το τραγούδι ξεσήκωνε έναν ολόκληρο λαό στην εφταετία. Πολύ φοβάμαι ότι το μέλλον που σχεδιάζεται για τους Ελληνες είναι να γίνουν ρομπότ".

- Η ποιότητα στη μουσική μπορεί να σώσει από τη "ρομποτοποίηση" πιστεύετε;

- "Το τραγούδι πάντα εκφράζει μία θέση, μία άποψη πολιτισμού, μία κατάσταση πραγμάτων.Βέβαια, σήμερα είναι πιο εσωτερικό και επιπλέον πολλά πράγματα επιβάλλονται από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Οι καθημερινές εικόνες είναι του χειρίστου είδους, ό,τι προβάλλεται από το ελληνικό τραγούδι μάς προσβάλλει με το χειρότερο τρόπο.Το παρήγορο είναι ότι το καλό κομμάτι της σημερινής μουσικής παραγωγής έχει κοινό και μάλιστα νεανικό. Το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι δεν υπάρχουν πολλοί χώροι που να εκφράζονται οι μουσικοί, οι τραγουδιστές και να επικοινωνούν με το ακροατήριο. Αυτό γίνεται με περιοδικό τρόπο σε κάποια σημεία και εδώ που τα λέμε μιλάμε για χώρους εντελώς επιχειρηματικούς και φτιαγμένους για να φιλοξενήσουν ονόματα, που θα ...φέρουν τα λεφτά τους πίσω.Εκεί, λοιπόν, ο κόσμος είναι απών. Θυμάμαι παλαιότερα πώς τραγουδούσε σε μικρούς ή μεγάλους χώρους, πώς επικοινωνούσε με το τραγούδι και γινόταν μία παρέα. Οι άνθρωποι έχουν πάψει να συμμετέχουν. Μόνοι ακούνε μουσική, μόνοι παρακολουθούν τηλεόραση, σιωπηλοί παραμένουν όταν τρέχουν στα μαγαζιά να ακούσουν έναν τραγουδιστή, κάτω από τεράστια ηχεία και μέσα σε αχανείς χώρους.Σε τέτοιους χώρους, το ζητούμενο είναι να δώσει την παράστασή του εκείνος που θα ανέβει στη σκηνή και να νομίσει ο κόσμος ότι εκτονώνεται πίνοντας όρθιος, στριμωγμένος και αμίλητος. Αυτό δεν είναι, όμως, τραγούδι. Είναι μονόλογος, σόου, παράσταση. Το αληθινό τραγούδι σημαίνει συνάντηση".

- Μήπως ο κόσμος γενικότερα συμμετέχει λιγότερο σήμερα; Μήπως έχει πάψει να συναντιέται;

- "Νομίζω ότι χρειάζεται και κάποιος να παρασύρει τον κόσμο, το μουσικό κοινό ας πούμε, αφού μιλάμε για μουσική, δεδομένου ότι η αποξένωση, η μοναξιά, η φυγή είναι πια μέσα στη ζωή μας. Και όχι τυχαία. Οταν οι άνθρωποι συναντιούνται, κουβεντιάζουν, λένε τι νιώθουν, προβληματίζονται και όταν προβληματίζονται όλο και κάτι βγαίνει. Λοιπόν, αυτό ακριβώς θέλει το σύστημα να ελέγξει. Αυτό ακριβώς φοβάται. Τα αποτελέσματα από τις συναντήσεις των ανθρώπων.Εκείνο που δε φοβάται είναι τα είδωλα και γι' αυτό οι εταιρίες βγάζουν συνέχεια καινούρια. Κατασκευάζουν μαριονέτες που τις κινούν για όσο θέλουν κι έπειτα τις πετάνε. Πού υπάρχουν, πού φαίνονται σήμερα οι συνθέτες";

- Πώς βλέπετε το ελληνικό τραγούδι σήμερα;

- "Υπάρχουν πολύ καλά τραγούδια και πολλά ελπιδοφόρα μηνύματα. Αλλά ακόμα και όταν κάτι είναι καλό, φιλτράρεται μέσα από τις ανάγκες των πωλήσεων, με αποτέλεσμα κάποια πράγματα να γίνονται μόδα και να χάνουν την ουσία τους.Και, τελικά, αν ψάξουμε τι έμεινε, ανακαλύπτουμε ότι δεν έχει μείνει τίποτα. Οσες συναυλίες και αν γίνουν, επί παραδείγματι, για το παραδοσιακό τραγούδι, είναι συναυλίες ιλουστρασιόν, όταν η παράδοση δε βιώνεται, δεν προκαλεί τη συμμετοχή του κοινού. Αλλωστε, το δημοτικό τραγούδι γεννιόταν εκεί ακριβώς που ζούσαν οι άνθρωποι. Το δημοτικό τραγούδι έχει ανάγκη από τον απλό άνθρωπο που είναι και ο δημιουργός του. Οταν το βάζεις σε μία αίθουσα, είναι μόνο "ακαδημαϊκού" ενδιαφέροντος".

- Τι είναι εκείνο που θα προκαλέσει την ουσιαστική συμμετοχή;

- "Νομίζω ότι χρειάζεται μία ισχυρή παρέμβαση και πιστεύω ότι το ΚΚΕ μπορεί. Σκέφτομαι ότι η υπέροχη αίθουσα Συνεδρίων στον Περισσό μπορεί να γίνει ένας χώρος, ο οποίος, όχι περιστασιακά, αλλά οργανωμένα και προγραμματισμένα, με σχέδιο και φιλοσοφία θα γίνει τόπος συνάντησης όλων των καλλιτεχνικών εκφράσεων.Τόπος ανάδειξης της ελληνικής κουλτούρας, του ελληνικού πολιτισμού. Ενας χώρος, που θα μπορεί ο κόσμος με φτηνό εισιτήριο να παρακολουθήσει και όχι με τα υπερβολικά εισιτήρια των 15 χιλιάδων και άνω. Ακόμα και για τις συναυλίες, τις οποίες παρακολουθεί κυρίως νεανικό κοινό, το εισιτήριο δεν είναι ποτέ λιγότερο από 5 χιλιάδες. Αυτό θα είναι πρόταση πολιτισμού και το ΚΚΕ έχει άποψη και μπορεί να την κάνει πολιτιστική πράξη. Αλλωστε, ο λόγος της Αριστεράς στον πολιτιστικό πόλεμο που δέχεται η χώρα είναι σημαντικός και άκρως απαραίτητος".

Δ. Μ.