Μια επίσκεψη στην Τουρκία των ημερών μας ασφαλώς δε στερείται ενδιαφέροντος. Οχι μόνο γιατί κάθε ταξίδι έχει το δικό του αναπόδραστο ενδιαφέρον, αλλά και γιατί ειδικά η Τουρκία, με όλα όσα γίνονται στον ελληνοτουρκικό τομέα, έχει τα δικά της ενδιαφέροντα στοιχεία.

Το πρώτο ενδιαφέρον στοιχείο που φαίνεται να προκύπτει αφορά τους εκφραστικούς όρους. Πράγματι, αν πιστέψουμε μερικά από τα λεγόμενα πολλών από όσους συναντήσαμε, υπάρχουν πολλές Τουρκίες. Κυρίως υπάρχουν δύο: Εκείνη των μεγάλων αστικών κέντρων και, κυρίως, της Αγκυρας, της Κωνσταντινούπολης και της Σμύρνης και εκείνη της υπόλοιπης χώρας και, κυρίως, της υπαίθρου. Η πρώτη κατηγορία θέλει τον εαυτό της "σύγχρονο", "δυναμικό", "ανερχόμενο". Είναι εκείνο το κομμάτι της χώρας το οποίο, με διαφόρους τρόπους και για διαφόρους λόγους, έχει γίνει ο χώρος της εκστρατείας ενός καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού για τον οποίο θα μιλήσουμε και παρακάτω. Στη δεύτερη, πάντα σύμφωνα με την περιγραφή των μαρτύρων μας, κυριαρχεί πάντα και, πάντως, είναι πολύ ισχυρό το παραδοσιακό στοιχείο, χωρίς να εξαιρούνται οι μισοφεουδαρχικές σχέσεις και οι σχέσεις των γενών. Είναι η "βαθιά χώρα", εκείνη της οποίας μερικά στοιχεία μπορούμε να δούμε στις ταινίες του Γιλμάζ Γκιουνέι.

Δυστυχώς, η σύντομη διάρκεια της επίσκεψής μας δε μας έδωσε δυνατότητα επαφής παρά μόνο με την "πρώτη Τουρκία". Ας ελπίσουμε ότι άλλες επισκέψεις θα μας επιτρέψουν να καλύψουμε το κενό.