Τα εμπορεύματα μεταφέρονται κανονικά, πλέον, στις οδικές αρτηρίες της Γαλλίας. Οι ελλείψεις στα καύσιμα και στα φρέσκα προϊόντα αποκαταστάθηκαν. Παρ' όλα αυτά, κάτι είναι διαφορετικό σε σχέση με τον προηγούμενο μήνα. Τα μπλόκα των απεργών οδηγών φορτηγών δεν υπάρχουν πια στους αυτοκινητόδρομους της χώρας, όμως, το αγωνιστικό τους πνεύμα υπάρχει στην ατμόσφαιρα.

Η ενότητα, η επιμονή και το πείσμα των απεργών παρέλυσαν τη Γαλλία για, περίπου, δύο βδομάδες και κατέληξε στη δικαίωσή τους. Οι απεργοί αποχώρησαν με το κεφάλι ψηλά, έχοντας κερδίσει την ικανοποίηση των αιτημάτων τους και, κυρίως, έχοντας αποδείξει και υποδείξει ότι τίποτα δε χαρίζεται, αλλά κατακτιέται.

Μένοντας δύο βδομάδες στο δρόμο, υπό σκληρότατες καιρικές συνθήκες, έχοντας μεθοδικά περικυκλώσει και αποκλείσει όλες τις μεγάλες γαλλικές πόλεις και εξασφαλίζοντας την υποστήριξη του γαλλικού λαού, που στάθηκε στο πλευρό τους ηθικά και υλικά, οι Γάλλοι οδηγοί φορτηγών ανάγκασαν, τόσο τη γαλλική κυβέρνηση, όσο και την εργοδοσία να υποχωρήσουν. Πέτυχαν τη μείωση του ηλικιακού συνταξιοδοτικού ορίου κατά 5 χρόνια, πέτυχαν την αύξηση των μισθών τους, πέτυχαν τη μείωση των ωρών εργασίας τους, πέτυχαν να καταμετριούνται στο ημερομίσθιό τους οι ώρες που περνούν, περιμένοντας να φορτωθούν και ξεφορτωθούν τα προϊόντα, πέτυχαν την εξασφάλιση της ιατροφαρμακευτικής τους περίθαλψης, πέτυχαν την κάλυψη των μεταφορικών τους εξόδων, πέτυχαν την εξασφάλιση της αργίας της Κυριακής και του δικαιώματος του συνδικαλίζεσθαι. Οι Γάλλοι οδηγοί φορτηγών επέστρεψαν στα σπίτια τους νικητές.

Οι αυτοκινητόδρομοι της χώρας μπορεί να απελευθερώθηκαν, όμως, η γαλλική κυβέρνηση ψάχνει εναγωνίως τρόπους να κλείσει τους "δρόμους", που άφησαν ανοιχτούς οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις των οδηγών φορτηγών σε όλους τους άλλους εργασιακούς κλάδους. Οι εργαζόμενοι στις αερομεταφορές έχουν, ήδη, πραγματοποιήσει αρκετές 24ωρες και 48ωρες απεργίες και ετοιμάζονται για απεργία διαρκείας. Στην ίδια κατεύθυνση, κινούνται οι εργαζόμενοι στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, οι σιδηροδρομικοί, ενώ αναστάτωση επικρατεί και στους εργαζόμενους στα νοσοκομεία, στους γιατρούς, στις δημόσιες επιχειρήσεις και στους εκπαιδευτικούς.

Η "σταθερότητα" και η "κοινωνική ειρήνη", που τόσο πολύ έχει ανάγκη ο Γάλλος Πρόεδρος Ζακ Σιράκ για να κατοχυρώσει την ισότιμη θέση του στα πλαίσια του γαλλογερμανικού άξονα, ενόψει της ευρωπαϊκής νομισματικής ενοποίησης, έχει δεχτεί βαρύτατα πλήγματα. Οι τεράστιες απεργιακές κινητοποιήσεις του περυσινού Νοέμβρη μοιάζουν να είναι ακόμα νωπές στη μνήμη των Γάλλων κυβερνώντων, που τρέμουν στην ιδέα της επανάληψής τους. Από την πλευρά τους, οι Γάλλοι εργαζόμενοι, με πρώτους τους οδηγούς φορτηγών, μοιάζουν πεπεισμένοι περισσότερο από ποτέ άλλοτε ότι οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις είναι ο ύστατος τρόπος να υπερασπίσουν τα δικαιώματά τους και να αντισταθούν στα σκληρότατα οικονομικά μέτρα της γαλλικής κυβέρνησης.

Η δημοτικότητα του κυβερνητικού διδύμου Σιράκ - Ζιπέ, που αρχικά προβλήθηκε από τα ΜΜΕ ως το πλέον αποτελεσματικό της μεταπολεμικής γαλλικής ιστορίας, βρίσκεται στο ναδίρ. Και πώς άλλωστε, όταν, αρχής γενομένης από το περυσινό φθινόπωρο, ο Γάλλος Πρόεδρος και ο στενός και πιστός συνεργάτης του Αλέν Ζιπέ ζητούν από το γαλλικό λαό όλο και περισσότερες θυσίες, όλο και περισσότερες περικοπές; Με αποσπασματικές νομοθετικές ρυθμίσεις, διαλύουν αργά και σταθερά το σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης, καταργώντας μεγάλο μέρος της δωρεάν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, αυξάνοντας τα χρόνια εισφοράς στα ασφαλιστικά ταμεία και αναδιαρθρώνουν το σύστημα συνταξιοδότησης, ζητήματα που οδήγησαν στην περυσινή απεργιακή έκρηξη.

Την ίδια στιγμή, μεθοδεύεται η μείωση των εργαζομένων στους σιδηροδρόμους, αλλά και στο σύνολο των δημοσίων επιχειρήσεων, έχει, ήδη, αρχίσει η ιδιωτικοποίηση τομέων των κρατικών υπηρεσιών, αποφασίστηκε η δραματική μείωση των εισαγομένων στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα ως μοναδική λύση για τα τεράστια οικονομικά και υλικοτεχνικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η πανεπιστημιακή εκπαίδευση, ενώ απειλούνται με απόλυση, τουλάχιστον, 7.000 καθηγητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, εξαιτίας της συρρίκνωσης του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος.

"Ας βγούμε στους δρόμους, πριν μας πετάξουν εκεί", έγραφαν πέρυσι στα πανό των διαδηλώσεών τους οι Γάλλοι φοιτητές, αναφερόμενοι, τόσο στις συνθήκες που επικρατούσαν στα πανεπιστήμια, όσο και στις συνθήκες που τους περίμεναν μετά το τέλος των σπουδών τους. Η ανεργία στη Γαλλία έχει, πια, αγγίξει ποσοστά - ρεκόρ και βρίσκεται με ένα 12,6% στη δεύτερη θέση σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Επισήμως, υπολογίζεται ότι η ανεργία αυξάνεται κατά 11,3% ετησίως και σε απόλυτο αριθμό μεταφράζεται σε 3.451.700 άτομα, εκ των οποίων περισσότεροι από τους μισούς ζουν σε συνθήκες κάτω του ορίου της φτώχειας. Αν υπολογίσει κανείς ότι η πλειοψηφία των ανέργων είναι νέοι, τότε γίνεται σαφώς αντιληπτό γιατί οι "ενοποιητικές" ανησυχίες των Σιράκ - Ζιπέ και η επιμονή τους στην κάλυψη του τεράστιου δημοσίου ελλείμματος προς ικανοποίηση των κριτηρίων της Συνθήκης του Μάαστριχτ δεν ενθουσιάζει κανέναν.

Οι φωνές που ζητούν νέο δημοψήφισμα για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ πληθαίνουν καθημερινά και γίνονται ολοένα και περισσότεροι εκείνοι που δεν ταυτίζουν την ευημερία τους με το "όραμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης". Οι διαρκείς επικλήσεις της γαλλικής κυβέρνησης για ακόμα περισσότερες θυσίες δε συγκινούν και δεν πείθουν ότι θα φέρουν ένα καλύτερο αύριο στους εργαζόμενους της χώρας. Το "ευφυές", όπως χαρακτηρίζεται από πολλούς, δίδυμο των Σιράκ και Ζιπέ βρίσκεται μπροστά σε ένα τεράστιο δίλημμα: Τη σκληρή και αμετάκλητη εφαρμογή των κατευθύνσεων της Συνθήκης του Μάαστριχτ που θα προκαλέσει κοινωνική έκρηξη ή τη χαλάρωση της λιτότητας που θα απομακρύνει τη Γαλλία από το γαλλογερμανικό άξονα και τα κριτήρια της νομισματικής ενοποίησης; Τα χρονικά περιθώρια στενεύουν για το Παρίσι και ο Καγκελάριος Χέλμουτ Κολ φροντίζει να το υπενθυμίζει επιτακτικά στον Γάλλο Πρόεδρο, όπως έκανε και στην τελευταία συνάντησή τους στις αρχές της περασμένης βδομάδας.

Ενα χρόνο μετά, το απεργιακό κύμα που σάρωσε τη Γαλλία και έκανε όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να ανατριχιάζουν στην ιδέα του "κακού παραδείγματος", η απεργία των οδηγών φορτηγών και η τελική τους δικαίωση επανέφερε στο προσκήνιο με το δυναμικότερο και γλαφυρότερο τρόπο τοΜεσαίωνα, στον οποίο οδηγούνται οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι, μέσω της περίφημης ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και την ανάγκη ενωτικών και αποφασιστικών αγωνιστικών κινητοποιήσεων. Ο νικηφόρος αγώνας των Γάλλων οδηγών φορτηγών πυροδότησε αλυσιδωτές αντιδράσεις, τόσο στο εσωτερικό της ίδιας της χώρας τους, όσο και σε όλες τις άλλες χώρες της Ευρώπης. Κατέστησε, για άλλη μια φορά, σαφές ότι η "ευρωπαϊκή ενοποίηση" που το κεφάλαιο της γηραιάς ηπείρου ευαγγελίζεται και δρομολογεί ως μονόδρομο δεν αφορά τους λαούς της Ευρώπης, το μέλλον τους, τα δικαιώματα και τις ανάγκες τους. Διέψευσε περίτρανα όλους όσοι έπλεκαν τη νεκρολογία των αγωνιστικών κινητοποιήσεων. Επιβεβαίωσε την ανάγκη και την αποτελεσματικότητα της ενωτικής, μαζικής, επίμονης και αποφασιστικής αντεπίθεσης.

Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ