Είναι ιστορία ή παραμύθι, λογοτεχνία ή μάθημα δημοσιογραφίας και ήθους; Μπορεί να καταταγεί κάπου το βιβλίο - λεύκωμα του δημοσιογράφου Δημήτρη Σέρβου "Που λες... στον Πειραιά (ντοκουμέντα και αναμνήσεις)";Σίγουρα όχι, γιατί είναι όλα αυτά και ταυτόχρονα κατάθεση ψυχής, καταγραφή αγώνων, θυσιών, γεγονότων. Ο ιστορικός χρόνος είναι η γερμανική κατοχή, τόπος ο Πειραιάς, πρωταγωνιστές οι μαχόμενοι δημοσιογράφοι της πόλης και οι Πειραιώτες αγωνιστές της ΕΠΟΝ, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, τα μέλη του ΚΚΕ.

Το βιβλίο παρουσιάστηκε, χτες, στην ΕΣΗΕΑ. Οι αναμνήσεις ήταν πολλές και πολλοί πήραν το λόγο. Ο λογοτέχνης Βάσος Γεωργίου σημείωσε: "Μοιάζει σαν παραμύθι και όμως είναι ιστορία". Η δημοσιογράφος Λιάνα Κανέλλη αναφέρθηκε στην ίδια τη δημοσιογραφία: "Οι παλαιότεροι φεύγουν, αφήνουν τα βιβλία τους, αλλά η διαδικασία του μαθητευόμενου έχει χαθεί. Αντικαταστάθηκε από τις διαδικασίες της ταχύτητας και του εμπορίου. Σήμερα η δημοσιογραφία είναι μελαγχολική. Αλλά καθώς αφήνουμε τη χιλιετία, νιώθουμε βαθύτερη την ανάγκη για γνώση της ιστορίας. Γιατί η ιστορία διδάσκει".

Ο δημοσιογράφος Νίκος Πηγαδάς είπε: "Με ήθος και υψηλές αντιστάσεις δούλευαν τότε οι δημοσιογράφοι και μάλιστα κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες επιβίωσης. Αλλά δεν τους δελέασε η Κίρκη του εφοπλιστικού κεφαλαίου, παρά τη φτώχεια τους".

"Ηταν δύσκολοι αλλά ωραίοι καιροί",είπε ο Μανώλης Μαθιουδάκης (γραμμ. της ΠΟΕΣΥ), ενώ η Χριστίνα Παναγιωτακοπούλου (αρχισυντάκτρια του "Οδηγητή") είπε ότι "αυτή η ιστορία, δυστυχώς, δεν έχει θέση στα βιβλία, όπως και τα προβλήματα της νεολαίας δεν έχουν θέση στα ΜΜΕ".

Τη χτεσινή εκδήλωση παρακολούθησαν: ο επίτιμος Πρόεδρος του ΚΚΕ, Χαρίλαος Φλωράκης,το μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, Μάκης Κοψίδης,ο γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ, Νίκος Σοφιανός,ο γραμματέας του ΝΟ Πειραιά του ΚΚΕ, Σήφης Κωτσαντής,ο πρόεδρος του Πανελλήνιου Συνδέσμου Δημοσιογράφων Αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης 1941 - '44, Νίκος Καραντηνός,ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, Δημήτρης Γκλαβάς,ο ηθοποιός Τίτος Βανδής κ.ά.

Αποσπάσματα διάβασε ο ηθοποιός Βασίλης Κολοβός,καθώς και ένα απόσπασμα για τον Θόδωρο Παντελίδη, που εκτελέστηκε μόλις 22 χρόνων. Γιατί δεν πρόκειται για παραμύθι. Γιατί όπως σημειώνει ο συγγραφέας, "δε ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα... Μόνον αυτοί ζήσανε καλύτερα... Εμείς δεν τελειώσαμε. Παλεύουμε, επιμένουμε, προχωράμε!".