"Η ζωντάνια ήταν το πιο ωραίο χαρακτηριστικό του. Είτε έμπαινε σε αίθουσα με φοιτητές, είτε ένα δωμάτιο, είτε ανέβαινε στη σκηνή, επικρατούσε σιωπή",έγραφε ο Μπρεχτ για τον Φρανκ Βέντεκιντ.Τον άνθρωπο που έναν αιώνα πριν έγραψε "Το Ξύπνημα της άνοιξης".Εργο πρόκληση στον καιρό του, αλλά και σήμερα. Σ' αυτή την πρόκληση ανταποκρίθηκε φέτος το "Ανοιχτό Θέατρο" και ο σκηνοθέτης Γιώργος Μιχαηλίδης.Κυρίαρχο θέμα του έργου (σήμερα η πρεμιέρα), είναι η σύγκρουση των εκπροσώπων του κοινωνικού κατεστημένου - θύτες και των παιδιών - θύματα. Θύτες είναι οι ίδιοι οι γονείς και καθηγητές,ενώ τα παιδιά παραπαίουν ανάμεσα στη φύση που δεν υπακούει σε κανόνες και στους απαγορευτικούς κώδικες που επιβάλλονται από μια "νοικοκυρεμένη" κοινωνία.Αυτή η κοινωνία προκαλεί και καταστροφές, όπως και το θάνατο εφήβων.

Ο Πέτρος Μάρκαρης (μετάφραση), σε χτεσινή συνέντευξη Τύπου, επισήμανε: "Οι ήρωες του Βέντεκιντ είτε εξερευνούν τη φύση είτε υπακούουν σε αυτή, όπως στη "Λούλου", ακολουθούν πάντα τους κανόνες της, που για την υπόλοιπη κοινωνία είναι κανόνες ανηθικότητας. Ο συγγραφέας ήταν επικίνδυνος, μια απειλή...".

Ο σκηνοθέτης Γιώργος Μιχαηλίδης τόνισε: "Το έργο κινείται ανάμεσα στο γκροτέσκο, την παρωδία, τη γελοιογραφία, την ποίηση και το δράμα.Δεν υπάρχει μια λέξη που να δηλώνει τι ακριβώς είναι "Το Ξύπνημα της άνοιξης"". Σημαντικό, όμως, στοιχείο της παράστασης είναι οι ολόσωμες κατασκευές - μάσκες και κοστούμια - ώστε οι θύτες να φαίνονται ψεύτικοι, απέναντι στους εφήβους. Το δε σκηνικό μοιάζει σαν έρημο εργοστάσιο, βουβό και σκοτεινό.

Τα σκηνικά - κοστούμια είναι της Αγνής Ντούτση.Η μουσική του Θόδωρου Αντωνίου.Παίζουν: Ειρ. Χατζηκωνσταντή, Α. Λούπη, Γ. Μαυριτσάκης, Δ. Καραμπέτσης, Κ. Φαλελάκης, Ν. Καραγεώργος, Λ. Φραγκούλης, Μ. Σειραγάκης, Θ. Μπογιατζής, Μ. Αρβανιτάκης, Α. Ράπτη, Δ. Καλογρίδου, Μ. Μπερδούση, Μ. Σταυρακέλλη, Μ. Χατζησάββας, Δ. Γιαννόπουλος, Κ. Γαλανάκης.