Μια παλιά ινδιάνικη παροιμία λέει: "Τη γη την κληρονομήσαμε από τα παιδιά μας". Αν, όμως, το αξίωμα αυτό εκφράζει γενικότερα τις ανησυχίες και την αγωνία όλης της σύγχρονης ανθρωπότητας για την καταστροφή του περιβάλλοντος στον πλανήτη, πολύ περισσότερο απηχεί στα εκατομμύρια των κατοίκων της Αττικής, καθώς ο άλλοτε χιλιοτραγουδισμένος ουρανός της έχει τυλιχτεί στα γκρίζα πέπλα του νέφους. Τα εκατοντάδες ρέματά της έχουν μπαζωθεί και την πνίγουν κάθε χειμώνα. Τα δάση της κοντεύουν να εξαφανιστούν από τη μανία των πυρκαγιών και των καταπατήσεων. Η φύση της Αττικής - το υπέρτατο αυτό αγαθό, το οξυγόνο, η ζωή μας, το μέλλον των παιδιών μας - κινδυνεύει...

Κι όμως. Αυτή τη βασική αρχή που ισχύει για όλους αποκαλύφθηκε ότι προσπαθεί ασύδοτα και "ελαφρά τη καρδία" να την παραβιάσει η Εκκλησία της Ελλάδας! Η Εκκλησία, λοιπόν, που αντί να διαφυλάξει και να σεβαστεί με κάθε τρόπο την ποιότητα ζωής των πιστών, καταβάλλει άοκνες προσπάθειες να εξαργυρώσει την περιουσία της, βάζοντας στο παγκάρι της μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια. Να την εξαργυρώσει, μάλιστα, με το χειρότερο τρόπο - όπως συμβαίνει με τη δασική έκταση στον Κοκκιναρά της Πεντέλης - θέτοντας ως όρο στη συμφωνία με τους υποψήφιους αγοραστές, να μετέλθουν κάθε μέσο για τον αποχαρακτηρισμό της. Δυστυχώς, πρόκειται για μια αναίσχυντη πράξη, που συνάντησε δικαιολογημένα την κατακραυγή του λαού και που ελπίζουμε έγκαιρα να ακυρωθεί από το Συμβούλιο της Επικρατείας, όπου προσέφυγε ο Σύνδεσμος Προστασίας και Ανάπτυξης του Πεντελικού.

Φροντίζει, λοιπόν, και η Εκκλησία να συμπεριλάβει τον εαυτό της σε όλους αυτούς που κατάντησαν την Αττική, "τέρας". Που μεταχειρίζονται το δασικό της περιβάλλον ως αντικείμενο αδίστακτης εκμετάλλευσης και μέσο πλουτισμού. Και το λέμε αυτό γιατί δεν είναι η μόνη ανάλγητη. Πρώτοι διδάξαντες είναι κάποιοι άλλοι περιώνυμοι μεγαλοκαταπατητές, που με την ανοχή του κράτους - και για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, με την ανοχή και υποστήριξη όλων των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ - μετέτρεψαν την Αθήνα σε κρανίου τόπο. Δε φρόντισαν μόνο να νομιμοποιήσουν την καταστροφή με νόμους για την ιδιωτική πολεοδόμηση και τη διατήρηση κάθε αυθαίρετης δόμησης, αλλά να λειτουργήσουν και οι ίδιες με παρόμοιο σκεπτικό. Πιο πρόσφατα παραδείγματα είναι η εξαίρεση από την υποχρέωση αναδάσωσης, με απόφαση του περιφερειακού διευθυντή, εκατοντάδων στρεμμάτων του Πεντελικού, που κάηκαν από τους εμπρησμούς του περασμένου καλοκαιριού, η εμμονή για τη χάραξη της περιφερειακής λεωφόρου Υμηττού με τέτοιο τρόπο, ώστε να εξοντωθούν χιλιάδες δέντρα, αλλά και η σύνταξη του πολυπόθητου Εθνικού Κτηματολογίου έτσι ώστε να κατοχυρωθούν στους καταπατητές χιλιάδες δημόσιες εκτάσεις. Για να μην αναφερθούμε, φυσικά, στον απηνή διωγμό κάθε ίχνους αστικού πρασίνου, όπως του Πάρκου Ελευθερίας ή του Πάρκου της Ρηγίλλης, για την εξυπηρέτηση μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων, που θέλουν να το παίξουν... ευεργέτες με λεφτά του δημοσίου, δηλαδή, του ελληνικού λαού. Ολοι αυτοί, προφανώς, "ξέχασαν" ότι μένουν στην ίδια πόλη και αναπνέουν τα καυσαέρια της υποβάθμισης.