Τι κοινό μπορεί να έχουν η Βαρκελώνη, το Βερολίνο και άλλες περιοχές της Ευρώπης με το Αγρίνιο; Για τον Βασίλη Νικάκη, τον καλύτερο κατά γενική ομολογία Ελληνα διαιτητή τα τελευταία χρόνια, από το παντοπωλείο του Αγρινίου ως τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά σαλόνια, η διαδρομή ήταν ένα συνηθισμένο πέρασμα. Με "όχημα" τη σφυρίχτρα αλλά και τις ικανότητές του έφτασε ένα βήμα από την κορυφή.

Δεν τη "γεύτηκε" όχι γιατί δεν είχε τα προσόντα, αλλά επειδή σ' αυτόν το δύσκολο αγώνα ήταν μόνος του.

Υστερα από 24 "χειμώνες" και άλλα τόσα "καλοκαίρια" ο διαιτητής από την Αιτωλοακαρνανία αποφάσισε να διπλώσει τη στολή και να κρεμάσει τη σφυρίχτρα του. Ο αποκλεισμός από την τελική φάση του EYRO 96 οδήγησε τον Βασίλη Νικάκη στο οριστικό αντίο.

- "Μετά το δεύτερο αποκλεισμό μου από μεγάλη διοργάνωση δε νομίζω ότι υπάρχει ορατός στόχος. Μετά από το σεμινάριο στη Σεβίλλη που έμαθα ότι δε θα είμαι στην Αγγλία αποφάσισα πως δεν υπήρχαν για μένα άλλοι στόχοι".

- Οπως ήδη είναι γνωστό ο δρόμος προς τα τελικά του EYRO 96 δεν έκλεισε λόγω απόδοσης, για τον Νικάκη...

- "Στα διεθνή παιχνίδια δε μετράει μόνο η κατάσταση εντός αγωνιστικών χώρων αλλά και έξω από αυτούς. Η παρουσία μου, λοιπόν, όπως μου έλεγαν οι παρατηρητές και δείχνουν οι βαθμολογίες, ήταν άριστη. Ομως στην τελική επιλογή η συμπεριφορά τους ήταν απαράδεκτη.

Επίσης μέτρησε η καταγωγή μου ότι δηλαδή είμαι Ελληνας. Είμαστε μια χώρα μέτρια ποδοσφαιρικά, χωρίς τις καλώς εννοούμενες απαραίτητες δημόσιες σχέσεις. Θεωρώ πως ήταν ο βασικότερος λόγος για τον αποκλεισμό μου.

Στην προηγούμενη φάση του Τσάμπιονς Λιγκ ένας Γερμανός συνάδελφος ακύρωσε δύο πεντακάθαρα γκολ του Αγιαξ (στον αγώνα με τη Ρεάλ). Οχι μονάχα παίζει ακόμα, αλλά θα πάει και στην Αγγλία".

- Τα παραπάνω πάντως δε "σβήνουν" 10 χρόνια διεθνούς καριέρας.

- "Οι διεθνείς αγώνες για όλους, αλλά κυρίως για τους Ελληνες διαιτητές αποτελούν μεγάλη καταξίωση με διαφορετική βαρύτητα. Επίσης σου δίνουν τη δυνατότητα να δεις και να κάνεις πράγματα μοναδικά. Θυμάμαι όταν είχα πάει στο Βερολίνο για το παιχνίδι Γερμανίας - Βουλγαρίας. Εκτός από έναν σημαντικό αγώνα είχα άλλη μια μοναδική εμπειρία. "Προσκύνησα" στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου όπου το 1936 έγιναν οι Ολυμπιακοί αγώνες. Τότε ο Χίτλερ ως ρατσιστής δεν απένειμε τα μετάλλια στον Τζέσε Οουενς.

Η νοοτροπία έξω είναι διαφορετική. Θυμάμαι τον αγώνα Ισπανίας - Δανίας όπου η γηπεδούχος μόνο με νίκη προκρινόταν στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Στο 10 απέβαλα τον τερματοφύλακα Θουμπιθαρέτα. Ο αρχηγός των Ισπανών Μπακέρο ήρθε, με χτύπησε φιλικά στην πλάτη και παραδέχτηκε ότι ήταν κόκκινη. Αυτό με ανέβασε στα ουράνια. Για να διαπιστώσετε πόσο οι ξένοι υπολογίζουν το διαιτητή θα σας πω και κάτι άλλο. Μετά από κάθε αγώνα, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα για τους γηπεδούχους, έδινα τόσα αυτόγραφα που ειλικρινά τα έχανα"...

Αναγκαστικά στο μυαλό έρχεται η ελληνική πραγματικότητα. Το ρολόι του χρόνου γυρίζει αρκετούς μήνες πίσω στον ημιτελικό Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού.

- "Θέλω να πιστεύω πως με την πάροδο του χρόνου όλοι διαπίστωσαν πόσο άδικη ήταν η επίθεση από ορισμένους ανθρώπους, οι οποίοι μάλιστα δε γνωρίζουν από ποδόσφαιρο. Οπως σε όλους τους αγώνες και σε αυτόν έγιναν λάθη, ανθρώπινα όμως, σε καμιά περίπτωση αυτά που ειπώθηκαν και γράφτηκαν.Πικράθηκα πολύ, αφού τη μια στιγμή με αποδέχτηκαν ασυζητητί ως κοινής αποδοχής και την άλλη πλήρωσα εγώ τα σπασμένα μιας ανεπιτυχούς εμφάνισης και ήττας. Δυστυχώς το ελληνικό ποδόσφαιρο βρίσκεται σε υπανάπτυκτη κατάσταση. Δεν έχουμε ακόμα ξεπεράσει προβλήματα που στο εξωτερικό είναι αδιανόητα.

Είμαστε από τις πιο απείθαρχες χώρες στον κόσμο με πολλές αποβολές σε εθνικό και σωματειακό επίπεδο και πρόστιμα στα ευρωπαϊκά κύπελλα. Αν ξεπεράσουμε τέτοια προβλήματα και την ανυπαρξία εκπροσώπων μας στα κέντρα αποφάσεων θα αλλάξουμε την εικόνα μας".

- Ολα αυτά αφορούν "χωράφια" άλλα. Για τα δικά σας τι έχετε να πείτε;

- "Η διαιτησία ακολουθεί τα επίπεδα του ποδοσφαίρου. Ομως δεν πιστεύω ότι είμαστε τόσο χαμηλά όσο λένε. Ολοι έχουμε μερίδιο στην καλή ή κακή πορεία των διαιτητών. Αν όμως πάψουν οι εκτός, είτε λέγονται παράγοντες, είτε δημοσιογράφοι, είτε οποιοσδήποτε άλλος, θα καλυτερεύσουν τα πράγματα. Αλλιώς δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα".

- Ποια είναι η άποψή σας για τους άλλους "κρίκους της αλυσίδας";

"Οι ποδοσφαιριστές έχουν κάνει μεγάλα βήματα προόδου στη συμπεριφορά τους. Ισως δεν έχουν φτάσει στο επιθυμητό επίπεδο αλλά βαδίζουν προς τα κει. Το ίδιο περίπου ισχύει και για τους προπονητές. Τους παράγοντες δε θέλω να τους κρίνω γιατί βρίσκομαι στην αντίπερα όχθη.

Πάντως η συμπεριφορά τους προς το πρόσωπο μου, πλην ελαχίστων περιπτώσεων, για να μην πω ενός (γελάει), ήταν άριστη".

- Ο Β. Νικάκης ποτέ δεν έκρυψε ότι είναι κομμουνιστής. Πολλοί τον κατηγόρησαν για αυτό. Κοστίζει αυτό;

- "Δεν υπάρχει Ελληνας πολίτης που να μην πρόσκειται σε κάποιο κόμμα και καλά κάνει. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν η συμμετοχή στη διαιτησία έχει σημάδια κομματικής επιρροής. Μόνο τότε είναι λάθος. Αλλιώς η κομματική ένταξη είναι προσωπική επιλογή που τον τιμά και δεν πρέπει να ενοχλεί κανένα.

Σε μένα ίσως δεν κόστισε. Τότε που είχα άδικα τιμωρηθεί με 15 μέρες αποκλεισμό έκανα έφεση και δικαιώθηκα. Οπως πάντως φαίνεται πολλές φορές επηρεάζει τις κρίσεις κάποιων".

Το περασμένο Σάββατο ένας σημαντικός κύκλος στη ζωή του Β. Νικάκη έκλεισε. Του ζητήσαμε λοιπόν να γυρίσει 24 χρόνια πίσω και να θυμηθεί πώς ξεκίνησε αλλά και τον πρώτο του αγώνα στην Α εθνική.

- "Η στροφή από το μπάσκετ στο ποδόσφαιρο ήταν μια στιγμιαία επιλογή. Με παρότρυνε ο τότε πρόεδρος του συνδέσμου Αιτολωακαρνανίας και διαιτητής Α εθνικής Δημ. Μπαζακούλιας. Νομίζω ότι δικαιωθήκαμε και οι δύο.

Ο πρώτος αγώνας στη "μεγάλη κατηγορία" ήταν τον Οκτώβρη του 1984 στον αγώνα Ηρακλή - Καλαμαριάς 4-0. Μάλιστα η χαρά μου ήταν διπλή γιατί θα γνώριζα από κοντά μια μορφή των ελληνικών γηπέδων, τον Β. Χατζηπαναγή.

Οταν πρωτοπάτησα το γήπεδο ένιωθα υπεύθυνος απέναντι σ αυτούς που με αξιολόγησαν και ένα σεβασμό στα σωματεία, τους παίχτες, τους φιλάθλους. Ημουνα όμως σίγουρος ότι θα τα καταφέρω".

- Παίχτες και προπονητές υποστηρίζουν ότι η Α εθνική διαφέρει από τις άλλες κατηγορίες. Ισχύει αυτό για τους διαιτητές;

- "Είναι γεγονός ότι ξεχωρίζει από τις άλλες. Με τη δημοσιότητα που παίρνουν οι αγώνες μεγαλώνει και η ευθύνη του διαιτητή. Κάθε Κυριακή βράδυ οι κάμερες και οι αναπαυτικές πολυθρόνες, όπου κάθεται ο φίλαθλος βλέποντας τις φάσεις πολλές φορές, ξεγυμνώνουν το διαιτητή. Τον υποβάλλουν σ ένα "στριπτίζ" δείχνοντας τα λάθη του σε όλη τη χώρα κάτι που δε συμβαίνει στις υπόλοιπες κατηγορίες".

Είναι γνωστό ότι σας έχει γίνει πρόταση μόλις αποχωρήσετε από την ενεργό δράση να ασχοληθείτε με τα διοικητικά του χώρου. Θα την αποδεχτείτε;

"Δεν αγάπησα τις καρέκλες και το απέδειξα με την αποχώρησή μου. Εχω κάποιες διαφορετικές απόψεις για θεσμικά ζητήματα στη διαιτησία. Χρειάζονται προϋποθέσεις που θα ισχυροποιούν το διαιτητή και θα τον ελέγχουν πιο πολύ.

Δεν μπορεί το ποδόσφαιρο να είναι επαγγελματικό και οι διαιτητές να αμείβονται χειρότερα και από ερασιτέχνες. Πρέπει να γίνουν και αυτοί επαγγελματίες.

Εγώ ανεύθυνη διοίκηση δε θέλω και γι' αυτό δε σκέφτομαι με το υπάρχον καθεστώς να συμμετέχω".

- Ολοι στον αθλητισμό λένε πως η οικογένεια παίζει καθοριστικό ρόλο. Εσείς;

- "Συμφωνώ. Η οικογένεια βοηθάει να τα ξεπεράσεις και απερίσπαστος να ασχοληθείς με τη διαιτησία. Σε μένα έπαιξε καταλυτικά θετικό ρόλο. Το καλύτερο δώρο της ζωής μου ήταν ο ερχομός της κόρης μου. Δεν το συγκρίνω ούτε με 10 παγκόσμια κύπελλα".

- Ο απολογισμός τι συναισθήματα δημιουργεί στον Β. Νικάκη;

- "Νιώθω δικαιωμένος, με ήσυχη συνείδηση πως επιτέλεσα το καθήκον μου προς το ελληνικό ποδόσφαιρο, τη διαιτησία και τον εαυτό μου. Εκανα φίλους εντός και εκτός συνόρων. Χωρίς ίχνος σοβινισμού ή εθνικισμού έκανα το καθήκον μου και απέναντι στην Ελλάδα. Δεν είναι λίγο να υψώνεται 58 φορές η σημαία μας στα μεγαλύτερα γήπεδα του κόσμου. Πάνω από όλα πάντως μου έμεινε η αγάπη του κόσμου όλα αυτά τα χρόνια".

- Στους νέους συναδέλφους σας τι θα λέγατε;

- "Περισσότερο από κάθε τι θα τους έλεγα να προσέξουν την εξωαγωνιστική τους ζωή. Οι σχέσεις τους με ανθρώπους που απαρτίζουν το ποδόσφαιρο πρέπει να υπάρχουν, αλλά να είναι επιλεκτικές και να είναι σχέσεις κυρίων. Επίσης ότι χρειάζεται σκληρή δουλιά".

Γιώργος ΚΑΝΤΖΙΛΙΕΡΗΣ