Δε μπορούμε πια να κάνουμε όνειρα, ούτε να δούμε. Αυτό παραδεχόμαστε συχνά με τους φίλους. Οχι δεν μπορεί, είναι προσωρινό. Θα φταίει η κούραση. Θα ξανακάνουμε όνειρα. Θα ξαναδούμε όνειρα. Εκείνος ο εφιάλτης όμως, τι θέλει από μένα και μ' επισκέπτεται κάθε βράδυ, κάθε πρωί, όλες τις ώρες; Ο ίδιος εδώ και αρκετές μέρες. Μπαίνω, λέει, σε ένα σούπερ μάρκετ να ψωνίσω και σε όλα τα προϊόντα έχει την ένδειξη "κίνδυνος - Θάνατος". Σε μερικά άλλα, στα λιγότερο επικίνδυνα, γράφουν: "Το υπουργείο προειδοποιεί, τα προϊόντα αυτά βλάπτουν σοβαρά την υγεία". Στα ψυγεία των κρεάτων, οι αγελάδες κλαίνε, οι χοίροι με απειλούν επιδεικνύοντας τα δόντια τους, τα κοτόπουλα δαγκώνουν τα αρνιά και τα αρνιά τρέχουν και με απειλούν πως θα με φάνε, αν δεν τα φάω εγώ. Πού να τολμήσω, όμως εγώ να φάω αρνί, όταν με κυνηγούν διαφόρων ειδών χορταρικά, που το έσκασαν από τις προθήκες του μαγαζιού και τυλίγονται στο σώμα μου, σαν δηλητηριώδη φίδια; Ακολουθώ τους πανικόβλητους πελάτες που πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο για να σωθούν.

Νιώθω φοβερά ανασφαλής μέσα σ' αυτόν τον εφιάλτη. Σας παρακαλώ ξυπνήστε με. Κλείστε το παράθυρο. Πηγαινοέρχονται Αγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, Αμερικάνοι, Κοινοτικοί και με μπερδεύουν με τα μέτρα, τις προτάσεις τους, τους ιατρικούς όρους τους. Ομως, ας είναι καλά ο χρόνος, το ξυπνητήρι, που με φυγάδεψε από τον ίδιο, πάλι, εφιάλτη. Ευτυχώς, βρήκα εύκολα ταξί και"τρύπωσα" στον καθημερινό μικρό μου "εφιάλτη", που ωστόσο επιβεβαιώνει πως υπάρχω ακόμη και μπορώ να ονειρεύομαι με ανοιχτά μάτια. Αλλά, δυστυχώς, η ελπίδα μου σκόνταψε στον αναστεναγμό του ταξιτζή. Επέτρεψα στο όνειρο να"τεμπελιάσει" και αφουγκράστηκα την εκδηλούμενη θλίψη του ταξιτζή.

"Ξέρετε κυρία μου γιατί είμαι τόσο απελπισμένος; Αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να δραπετεύσω από τον εφιάλτη. Οδηγώ και βλέπω μπροστά μου την επιγραφή"Ζωή, κίνδυνος - θάνατος". Ποιον να πιστέψεις καιπώς να προφυλαχτείς; Πώς να προφυλάξεις τα παιδιά σου; Τόσο πολύ μας έχει στραβώσει το κέρδος εμάς τους ανθρώπους, που βγάζουμε τα μάτια μας με τα ίδια μας τα χέρια; Υπάρχουν άνθρωποι, που μπορεί να αδιαφορούν για τη ζωή του ανθρώπου πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη; Να μας εξολοθρεύσουν όλους, προσπαθούν; Και ποιον εξυπηρετεί κάτι τέτοιο; Ο άνθρωπος μέχρι τώρα, από τη στιγμή της ύπαρξής του, είχε μια μόνο απειλή. Τον φυσικό και αναπόφευκτο θάνατο. Οσο περνούν τα χρόνια, είτε με πολέμους, είτε με άλλους τρόπους, επισπεύδουμε οι ίδιοι τον θάνατο. Πού πάμε κυρία μου; Είμαι μεγάλος άνθρωπος και φοβάμαι περισσότερο κι απ' όταν ήμουν παιδί".

"Ομως, ξέρετε, αναρωτιέμαι και για κάτι άλλο. Είναι το μόνο, που με κάνει να ελπίζω λίγο". Τον ρώτησα γεμάτη περιέργεια τι είναι εκείνο που τρέφει την ελπίδα του. "Μήπως τελικά πρόκειται για "εμπορικό πόλεμο"; Μήπως η Αμερική θέλει να μας φέρει τα δικά της "ζώα" να τρώμε; Μήπως η Αγγλία και όλες αυτές οι χώρες που τρέφουν "τρελά ζώα", αποσκοπούν σε υψηλές αποζημιώσεις από την Ευρωπαϊκή Ενωση; Αλλά, πάλι; Πώς να εξηγηθούν τόσοι θάνατοι; Μακάρι πάντως να είναι άλλη η αιτία των θανάτων και ας είναι κομπίνα οι "τρελές". Δεν μπορώ να παραδεχτώ πως ο άνθρωπος είναι εχθρός της ζωής. Μία, είναι η ζωή, ρε παιδιά. Σταματήστε να την απειλείτε".