H δήλωση του Κοινοτικού Επιτρόπου, αρμόδιου για θέματα Γεωργίας, Φραντς Φίσλερ ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση αναγκάστηκε να επιβάλει εμπάργκο στις βρετανικές εξαγωγές βοδινού, όχι για το συμφέρον της δημόσιας υγείας, αλλά για να προλάβει την κατάρρευση ολόκληρης της ευρωπαϊκής αγοράς κρέατος αποτελεί μνημείο κυνισμού.

Ο άνθρωπος που σήκωσε για λογαριασμό της Ευρωπαϊκής Ενωσης τη σημαία της"σταυροφορίας" κατά "των τρελών αγελάδων", σπέρνοντας τον πανικό και τον τρόμο σε εκατομμύρια ανθρώπους σ' όλο τον κόσμο, ομολογεί ότι στην πραγματικότητα δεν "έτρεχε τίποτα". Μάλιστα ο κοινοτικός επίτροπος συμπλήρωσε τη δήλωσή του με την ομολογία ότι ο ίδιος δεν ανησυχεί καθόλου να καταναλώνει βρετανικό βοδινό κρέας!

Βέβαια, η πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης "έθαψε" την είδηση, ή την έστειλε στις τελευταίες θέσεις μια και οι ευθύνες τους για το κλίμα του πανικού και του τρόμου που δημιουργήθηκε ήταν μεγάλες. Ειδικότερα τα τηλεοπτικά κανάλια που μονίμως θεωρούν τον τρόμο σαν το υπ' αριθμόν ένα "ελιξίριο" της θεαματικότητάς τους είχαν σπεύσει να μετατρέψουν την επιφυλακτικότητα των επιστημόνων σε πλήρη βεβαιότητα για τη μετάδοση της "ασθένειας των τρελών αγελάδων" στον άνθρωπο.

Αν πάντως η δήλωση του Φ. Φίσλερ ανταποκρίνεται στην αλήθεια (αυτό μένει να αποδειχθεί από τις επίσημες επιστημονικές οργανώσεις), αποδεικνύεται ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση πάνω από τη δημόσια υγεία των εκατομμυρίων πολιτών της δε διστάζει να βάλει τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα των εταιριών εμπορίας κρέατος που απειλήθηκαν. Και στις δύο περιπτώσεις, στην απόκρυψη των στοιχείων για την έκταση της ασθένειας των "τρελών αγελάδων" από το 1986 τουλάχιστον, αλλά και στην απόφαση για το εμπάργκο τώρα, τα οικονομικά συμφέροντα ήταν αυτά που υπαγόρευσαν και επέβαλαν τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Και στις δυο περιπτώσεις οι καταναλωτές, οι πολίτες αντιμετωπίστηκαν σαν αναλώσιμη πρώτη ύλη.

Ετσι κι αλλιώς από τις δηλώσεις του κοινοτικού επιτρόπου ανακύπτει ένα τεράστιο θέμα πολιτικής και ηθικής τάξης για το σύνολο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αλλά και για το Συμβούλιο των υπουργών Γεωργίας που ενώ γνώριζαν, όπως προκύπτει, την πραγματική έκταση του προβλήματος, έσπευσαν να υιοθετήσουν μέτρα όχι με γνώμονα τη δημόσια υγεία αλλά τα συμφέροντα των επιχειρήσεων εμπορίας κρέατος.