Για το σχέδιο Προγράμματος

Θα αναφερθώ σε δύο σημεία σχετικά με το Σχέδιο Προγράμματος και τη συζήτηση πάνω σ' αυτό.

1. Για τον προσυνεδριακό διάλογο:

Διεξάγεται περισσότερο μεταξύ στελεχών, αντί να αγκαλιάζει όλο το Κόμμα και τους οπαδούς. (Ακόμη κι όταν γράφουν τις απόψεις τους πολλοί, έχουν βαλθεί να απαντήσουν στο ένα ή στο άλλο στέλεχος). Βρισκόμαστε ακόμη μακριά από το σημείο που κάθε κομματικό μέλος θα μπορεί να λύσει όλα τα ζητήματα που απασχολούν το Κόμμα. Φθάνουμε επομένως, κάποιοι να επεξεργάζονται τις αποφάσεις και οι υπόλοιποι να περιορίζονται στην εφαρμογή τους.

Οπως διεξάγεται ο διάλογος μας φέρνει λίγο πίσω. Ο καθένας, βέβαια, έχει υποχρέωση να εκφράζει τις απόψεις του και να προσπαθεί να πείθει γι' αυτές. Ομως, όταν μπαίνουν πάλι για συζήτηση ζητήματα, όπως η δικτατορία του προλεταριάτου με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είτε με μορφή έκφρασης κάποιων αμφιβολιών και προβληματισμών, είτε ως απάντηση σε τέτοιες τοποθετήσεις, ερχόμαστε πίσω από τις αποφάσεις του 14ου Συνεδρίου. Βέβαια, και σ' αυτό το ζήτημα φανερώνονται διαφορές απόψεων σε γενικότερα ζητήματα της θεωρίας και της ιστορίας μας.

Οπως και σε όσα ζητήματα συμφωνούμε μέχρι ένα σημείο. Γιατί αρκεί για παράδειγμα, να υποστηρίζεις τη δικτατορία του προλεταριάτου δικαιολογώντας, όμως, ταυτόχρονα φαινόμενα όπου η καταστολή στράφηκε, όχι μόνο εναντίον της αστικής τάξης και των νοσταλγών του καπιταλισμού, αλλά εναντίον του ίδιου του Κόμματος;

Για το μέτωπο:

Σωστά μπαίνει το ζήτημα του δημοκρατικού (σε σύνδεση με τον αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό) χαρακτήρα του μετώπου, μιας και σήμερα η πραγματική εξουσία πιο φανερά ακόμη ασκείται από τα μονοπώλια και τα εθνικά Κοινοβούλια ("φύλλα συκής" της αστικής δημοκρατίας) γίνονται πρωτοκολλητές των Βρυξελλών.

Βέβαια, το ζήτημα της δημοκρατίας μπορεί να λυθεί μόνο στο σοσιαλισμό, όταν θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, για τις μάζες των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων στον καπιταλισμό, να οργανώνονται, να εκφράζονται, να αποφασίζουν, να γίνονται οι συνειδητοί δημιουργοί της νέας κοινωνίας. Και θα λυθεί οριστικά στον κομμουνισμό, όταν θα εξαλειφθεί ο βασικός όρος του ίδιου του προβλήματος, η ύπαρξη του κράτους.

Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στο Σχέδιο Προγράμματος χαράσσεται η τακτική μας για τη συγκέντρωση δυνάμεων για τη σοσιαλιστική επανάσταση, με βάση μια πιθανή - αλλά όχι και τη μόνη δυνατή - εξέλιξη. Αν τα πράγματα ακολουθήσουν αυτήν την πορεία, θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες. Η αποφασιστική σύγκρουση μπορεί, για παράδειγμα, να δοθεί πριν το α/α/δ μέτωπο καταλάβει την κυβερνητική εξουσία, στο βαθμό που το μαζικό κίνημα είναι ισχυρό, η εργατική τάξη έχει ηγεμονικό ρόλο στο μέτωπο, το τελευταίο εμπνέει φόβο στην αστική τάξη και στις πιο αντιδραστικές μερίδες της, καθώς και στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ΗΠΑ, ΕΕ), που σημαντικά συμφέροντά τους διακυβεύονται στην περιοχή, ο διεθνής συσχετισμός δυνάμεων είναι αρνητικός κλπ. Πολλά θα εξαρτηθούν και από το κατά πόσο θα είμαστε εμείς και το μαζικό κίνημα προετοιμασμένοι ιδεολογικά και οργανωτικά για ένα τέτοιο ενδεχόμενο, ποια θα είναι η παρέμβασή μας στο στρατό κ.ά.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

ΚΟΒ Ναυπλίου