Είναι γεγονός πως το ΚΚΕ εδώ και αρκετά χρόνια έχει κάμει μια πολύ σοβαρή ανατροπή των παλιών λαϊκομετωπικών του θέσεων εγκαταλείποντάς τες, όπως και τα συναφή μ' αυτές και τη θεωρία των σταδίων, αλλά και την 6η Ολομέλεια του Γενάρη του 1934, με εισηγητή τον Ν. Ζαχαριάδη.

Σχετικά με τα Μέτωπα Λαϊκό και Ενιαίο ο εκτελεσμένος πρώην Γενικός Γραμματέας του Κόμματος Παντελής Πουλιόπουλος, πριν συλληφθεί από τη μεταξική δικτατορία και κλειστεί στην Ακροναυπλία, έγραφε τον Ιούνη του 1937 στην Αθήνα:

«Το Λαϊκό Μέτωπο δεν έχει καμία σχέση με το Ενιαίο Μέτωπο.

Το Ενιαίο Μέτωπο είναι ένα από τα κυριότερα μέσα της προλεταριακής πάλης.

Είναι μία συμφωνία για κοινή δράση πάνω σε ένα ορισμένο πεδίο, για ορισμένες κοινές επιδιώξεις και αποκλείει απόλυτα κάθε θυσία προγράμματος και αρχών, αποκλείει κάθε λογής εγκατάλειψη της πολιτικής της εργατικής τάξης και του επαναστατικού της κόμματος. Το επαναστατικό κόμμα μέσα στο Ενιαίο Μέτωπο διατηρεί ακέραιο το πρόγραμμα της ανεξάρτητης ταξικής πάλης για την εργατική και εργατοαγροτική εξουσία και για το σοσιαλισμό.

Αντίθετα το Λαϊκό Μέτωπο είναι ένας συνασπισμός πολιτικός για σκοπούς γενικούς, που προϋποθέτει ότι το εργατικό κόμμα εγκατέλειψε τους ανεξάρτητους σκοπούς της εργατικής τάξης και την υπέταξε στους γενικούς σκοπούς της αστικής τάξης στο όνομα της (αστικής) δημοκρατίας. Στη σημερινή μάλιστα πράξη η εγκατάλειψη αυτή γίνεται, ιδίως από τα κόμματα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, όχι μόνο ουσιαστικά αλλά και τυπικά. Ο ιδεολογικός εκφυλισμός των κομμάτων αυτών έχει σήμερα προχωρήσει τόσο πολύ ώστε συζητάνε στη Γαλλία επίσημα τη συγχώνευση με το κλασικό κόμμα των σοσιαλπροδοτών, μέσα δηλαδή σε ένα ενιαίο κόμμα μεταρρυθμιστικό - "σοσιαλιστικό", όπου και το όνομα κομμουνισμός θα χανότανε ακόμα, αφού πρώτα χάθηκε πια η ουσία του μέσα στην πολιτική της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

Σε ριζική αντίθεση προς το Λαϊκό Μέτωπο της συνεργασίας των τάξεων, ο επαναστατικός μαρξισμός και οι κομμουνιστές - διεθνιστές αντιπαρατάσσουν το Ενιαίο Μέτωπο Πάλης που μπορεί να αγκαλιάσει τις πιο πλατιές μάζες στην προοδευτική ανάπτυξη των αγώνων του κατά του κεφαλαίου και της κεφαλαιοκρατικής εξουσίας».

«Πρωτοποριακή Βιβλιοθήκη», Αθήνα 1958, σελίδα 10

Αυτά έγραφε τότε, όταν συμβαίνανε, ο Παντελής Πουλιόπουλος.

Τα Λαϊκά Μέτωπα φέρανε σειρά ιστορικών καταστροφών στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα, έτσι που ο Τρότσκι ονόμασε τους φορείς αυτών των απόψεων στρατηγούς των ηττών του παγκόσμιου προλεταριάτου.

Η ταχτική του Λαϊκού Μετώπου - συνεργασία των τάξεων - είναι υπεύθυνη για τις ιστορικές ήττες των καταπιεζομένων παγκόσμια και σ' όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα, όπως οι ήττες στην Ισπανία, στην Ελλάδα, στη Χιλή, στη Γερμανία - υπεραριστερή οπορτουνιστική παρέκκλιση -, Κίνα -υπερδεξιά οπορτουνιστική παρέκκλιση-, Ινδονησία με τον Σουεκάρνο, και με εκατομμύρια θύματα. Τότε, 1964, το ΚΚ Ινδονησίας ήταν το μεγαλύτερο ΚΚ του καπιταλιστικού κόσμου, με 1 εκατομμύριο μέλη, 5 εκατομμύρια Νεολαία και 20 εκατομμύρια κομμουνιστικά συνδικάτα.

Δώσανε βάση στον Σουεκάρνο, έναν μικροαστό πολιτικό τυχοδιώκτη και συνεργαστήκανε μαζί του. Λέγανε δε πως «αν δεν είναι σοσιαλιστής, ετοιμάζει το σοσιαλισμό στην Ινδονησία». Κι εγώ τους έλεγα (Ινδονήσιους φοιτητές στη Γερμανία), πως το χειρότερο απ' όλα είναι να παραποιείς την πραγματικότητα σύμφωνα με τα γούστα και τις επιθυμίες σου. Γιατί τότε θα σου έλθει καμιά δικτατορία και δεν θα ξέρεις από πού σου ήλθε.

Και ύστερα ήλθε ο Σουχάρτο, με τα εκατομμύρια θύματα.

Σχετικά με τον Χίτλερ και την άνοδό του στην εξουσία:

Ο Τρότσκι, εξόριστος στην Τουρκία, στην Πρίγκηπο, έκανε διαρκώς εκκλήσεις (1928 - 1933) προς το γερμανικό προλεταριάτο:

«Ενωθείτε πάνω στη βάση του Ενιαίου Μετώπου εργάτες της Γερμανίας σοσιαλδημοκράτες και κομμουνιστές, γιατί διαφορετικά θα νικήσει ο Χίτλερ και θα περάσει σαν οδοστρωτήρας πάνω από την Ευρώπη, αν όχι πάνω από την ανθρωπότητα».

Από την Ευρώπη πέρασε.

Μέχρι τότε ο Τρότσκι δεν έβαζε ζήτημα επαναστατικής ανατροπής της γραφειοκρατίας με την πολιτική επανάσταση, ούτε ζήτημα νέας Διεθνούς. Περιοριζότανε στη μεταρρύθμιση λέγοντας:

«Αν επιτευχθεί το Ενιαίο Μέτωπο, θα νικήσει ο σοσιαλισμός στη Γερμανία. Και τότε θα απελευθερωθεί η ΕΣΣΔ από την ιμπεριαλιστική περικύκλωση και θα επανέλθουνε τα κόμματα και η Διεθνής στο δρόμο του μαρξισμού».

Αλλά με τη «θεωρία» του Στάλιν για τον σοσιαλφασισμό και το «πρώτα ο Χίτλερ και ύστερα εμείς», ο Χίτλερ πέρασε σχεδόν αμαχητί.

«Χωρίς την πολιτική του Στάλιν δεν θα περνούσε ο Χίτλερ», είχε πει ο Τρότσκι και συμπλήρωνε:

«Η γερμανική εργατική τάξη θα ανορθωθεί. Το γερμανικό ΚΚ ποτέ. Γιατί είναι υπεύθυνο για τη μεγαλύτερη ήττα του προλεταριάτου στην ιστορία. Δεν ήταν μια ήττα αιματηρή αλλά ηρωική, αλλά μια ήττα επαίσχυντη, που το προλεταριάτο αχρηστεύεται από την ηγεσία του με τη σύγχυση και το κομφούζιο πριν από τη μάχη και καθίσταται ανίκανο να δώσει τη μάχη. Η Ιστορία δεν έχει γνωρίσει παρόμοια καταστροφή».

Και είπε επίσης πως: «Η 3η Διεθνής πέθανε στο Βερολίνο το 1933, όπως είχε πεθάνει και η 2η το 1914. Το ζήτημα της τυπικής της διάλυσης είναι ζήτημα χρόνου».

Το 1943 η 3η Διεθνής διαλύθηκε και τυπικά. Τα ΚΚ του κόσμου γιορτάσανε ως νίκη τους τη διάλυση της Διεθνούς τους!

Και οι δικαιολογίες του Στάλιν, που τη διάλυσή της την προσέφερε ως δώρο στους ιμπεριαλιστές συμμάχους του, είναι τουλάχιστον αστείες, όταν είπε πως «διαλύσαμε τη Διεθνή για να μη μας κατηγορούνε οι φασίστες πως θέλουμε να μπολσεβικοποιήσουμε τον κόσμο!».