1. Διανύουμε εποχές κρίσιμες σε μεγάλο βαθμό, γι' αυτό πρέπει να φωτιστούν ζητήματα που δημιουργούν συγχύσεις, όπως π.χ. το μεταβατικό στάδιο.

2. Ηταν επιτέλους καιρός το ΚΚΕ να αφήσει στην άκρη της ιστορίας την θεωρία των σταδίων, που οδηγούσε άμεσα ή έμμεσα σε δρόμους κυβερνητικών συνεργασιών μέσα στο αστικό σύστημα.

Το πρόβλημα αυτό σωστά εντοπίζεται στις αποφάσεις του 7ου Συνεδρίου της Κομιντέρν (1934), όμως δεν πρέπει να το εξετάζουμε απλοϊκά αλλά μέσα στα ιστορικά του δεδομένα. Οι αποφάσεις αυτές ήταν καθαρά αμυντικού χαρακτήρα για να σταθεί και να αναπτυχθεί η ΕΣΣΔ, που ήταν περικυκλωμένη από τον σαφώς ισχυρότερο διεθνή ιμπεριαλισμό. Το ζήτημα έγινε οξύτερο και υπαρξιακό κατά τον 2ο Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο.

Επί της ουσίας το λάθος του κομμουνιστικού κινήματος ήταν ότι δεν μπόρεσε να εκτιμήσει σωστά την υπέρ του αλλαγή των συσχετισμών δύναμης προς το τέλος του πολέμου και χάθηκε μια ιστορική ευκαιρία να πάρει την εξουσία σε μια σειρά ανεπτυγμένες ή με ιδιαίτερο γεωπολιτικό ενδιαφέρον χώρες όπως π.χ. η Ελλάδα.

3. Οι θεμελιωτές του επιστημονικού σοσιαλισμού (Κ. Μαρξ, Φρ. Ενγκελς, Β.Ι. Λένιν) θεωρούν ότι για το πέρασμα προς τον Σοσιαλισμό/Κομμουνισμό είναι αναγκαία μια μεταβατική εποχή που την ονόμασαν «επαναστατική διχτατορία του προλεταριάτου», όπου τα ΚΚ σαν πρωτοπορία έχουν ιστορική υποχρέωση να προωθήσουν την ενεργό συμμετοχή της εργατικής τάξης και των εργαζομένων στην παραγωγική και κοινωνική διαδικασία, από τον σχεδιασμό ως την εφαρμογή. Σ' αυτή τη διαδικασία το ΚΚ γίνεται υπηρέτης αυτού του σκοπού που οδηγεί στην κοινωνική απελευθέρωση κι όχι αυτοσκοπός.

Η πορεία που ακολούθησαν η ΕΣΣΔ και οι χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού», που καθορίστηκαν από υποκειμενικούς και αντικειμενικούς παράγοντες, δεν οδήγησαν στην οικοδόμηση σοσιαλισμού σύμφωνα με τις αρχές του μαρξισμού - λενινισμού και του επιστημονικού σοσιαλισμού, αλλά σε κοινωνίες που ήταν αντικαπιταλιστικές, αφού δεν υπήρχε ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής (στις Λαϊκές Δημοκρατίες δεν είχε πλήρη ισχύ), ήταν αντιιμπεριαλιστικές αφού αντιμάχονταν τον διεθνή ιμπεριαλισμό, δεν ήταν όμως υπαρκτός σοσιαλισμός, αλλά ένας ιδιαίτερος τρόπος παραγωγής και αντίστοιχο κοινωνικό σύστημα. Αλλωστε, σοσιαλισμός με οποιασδήποτε μορφής εμπορευματική παραγωγή και χωρίς διεθνή κυριαρχία δεν μπορεί να αναπτυχθεί.

Ο σοσιαλισμός στην ΕΣΣΔ και τις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού» παρέμεινε απλά μια πολιτική διακήρυξη. Μπορεί τα σοβιετικά εγχειρίδια να μας έλεγαν για τις τρεις φιλικά συνεργαζόμενες τάξεις που υπήρχαν σε αυτές τις κοινωνίες (εργατική, αγροτική, διανόηση) αλλά στην πράξη ήταν κοινωνίες όπου υπήρχε η Διευθύνουσα τάξη που αποτελούνταν από τα ανώτερα κομματικά, κρατικά, κυβερνητικά, επιχειρηματικά κ.α. στελέχη που νέμονταν τον κοινωνικό πλούτο και η εκτελούσα Τάξη που παρήγαγε αυτόν τον πλούτο αλλά ήταν αποξενωμένη από τη διαχείρισή του.

Ετσι, εκ των πραγμάτων, στο σοβιετικό τρόπο παραγωγής διαμορφώθηκαν δύο ανταγωνιστικές κοινωνικές τάξεις. Η διευθύνουσα που στο όνομα του Κόμματος κατείχε την εξουσία και στην πράξη καβάλησε όλη την κοινωνία και η Εκτελούσα που αποξενώθηκε από τις πολιτικές και κοινωνικές διαδικασίες με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στην αδιαφορία. Τα γεγονότα είναι γνωστά...

4. Το ΚΚΕ έκανε μια σοβαρή προσπάθεια να εξετάσει και να βγάλει συμπεράσματα γι' αυτή την περίοδο, που έμεινε όμως ανολοκλήρωτη. Αν δεν βγουν σωστά κι ολοκληρωμένα συμπεράσματα από τη σοβιετική εμπειρία, με τις κατακτήσεις και τις στρεβλώσεις της, αν δεν κατανοηθεί και λειτουργήσει στην πράξη ότι τα ΚΚ, όπως και το ΚΚΕ, είναι υπηρέτες στην υπόθεση σοσιαλισμός και όχι αυτοσκοπός, όπως είναι η σοβιετική κληρονομιά που ακόμα κυριαρχεί σαν νοοτροπία και αν δεν δώσουμε στον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία ένα αφήγημα απτής σοσιαλιστικής προοπτικής, με επιστημονικό τρόπο και με τις δυνατότητες που προσφέρει η επελαύνουσα 4η Επιστημονική - Τεχνολογική Επανάσταση, τότε θα τσαλαβουτάμε στα απόνερα της Ιστορίας και δεν θα φταίει ο λαός που δεν μας καταλαβαίνει.

5. Η προσφορά του ΠΑΜΕ είναι πολύ σημαντική αλλά συγχρόνως δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι στο ΠΑΜΕ συσπειρώνονται οι κομματικές δυνάμεις (ενταγμένες κομματικά ή όχι) οι οποίες χαρακτηρίζονται σαν οι ταξικές δυνάμεις σε προφανή αντιδιαστολή με τις άλλες δυνάμεις που δρουν στο εργατικό κίνημα. Δεν είναι όμως αυτή η πραγματικότητα, γιατί ταξικές δυνάμεις υπάρχουν και εκτός του ΠΑΜΕ, όπως και μη ταξικές δυνάμεις που είναι στο ΠΑΜΕ όπως π.χ. οι Οικοδόμοι που στα Σωματεία τους συνυπάρχουν οι εργατοτεχνίτες με τους μικρομεσαίους εργολάβους. Στόχος είναι η ενότητα της εργατικής τάξης που πρέπει να είναι διαρκές μέλημα του Κόμματος.

Στην ίδια λογική είναι και η όποια δράση της ΠΑΣΕΒΕ και μάλιστα σε ένα χώρο με τις γνωστές ιδιαιτερότητές του.

6. Η «Λαϊκή Συσπείρωση» θα μπορούσε να γίνει δείγμα μιας άλλης μορφής διακυβέρνησης, όπου η συμμετοχή θα ήταν γενική. Ομως και εδώ το Κόμμα γίνεται αυτοσκοπός. Ο σωστός τρόπος λειτουργίας της ΛΣ προϋποθέτει ενεργό συμμετοχή, συνελεύσεις, απολογισμούς αλλά και εκλογές για τους υποψηφίους από τη Βάση.

7. Η κομματική ιστορία να γράφεται όχι για εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπιμοτήτων. Αυτό συνέβη με την παρουσίαση από τον «Ριζοσπάστη» σε τρεις συνέχειες για την πολιτική του Κόμματος τη δεκαετία του '80, που ήταν απόρροια του 11ου και του 12ου Συνεδρίου και είχε κάνει το Κόμμα ουρά του αστικού πολιτικού συστήματος με τις γνωστές συνέπειες. Ομως, οι ευθύνες είναι ευρύτερες και όχι μόνο αυτών που έφυγαν από το Κόμμα.

8. Χρειάζεται επανίδρυση του ΚΜΕ για να δώσει άλλη ώθηση στις επιστημονικές επεξεργασίες.

9. Να γίνει πράξη η εναλλαγή σε δημόσιες θέσεις ευθύνης κομματικών στελεχών (βουλευτές).

10. Στο ζήτημα της πανδημίας το Κόμμα, πέρα από τη θέση του για τον εμβολιασμό, δεν σήκωσε καθόλου το ζήτημα των άλλων μορφών θεραπείας και αντιμετώπισης που θα ανακούφιζε μια μεγάλη μερίδα πληθυσμού και θα χαλάρωνε την πίεση στα δημόσια νοσοκομεία ώσπου να εμβολιαστεί ο κόσμος.