Διάβασα τις Θέσεις και εκτιμώ ότι δεν μπορεί κάποιος να βρει τρωτά σημεία σε ζητήματα στρατηγικής σημασίας για να διαφωνήσει, πλην κάποιων που σχετίζονται με ζητήματα κινήσεων τακτικής. Σωστά επισημαίνεται ότι πρέπει να γίνονται ιδεολογικά μαθήματα. Προτείνω να συμπεριλαμβάνονται σε αυτά: α) Τα απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας, για να γίνουνε από όλους και όλες κατανοητές οι έννοιες π.χ. «αξία», «υπεραξία», «κοινωνικά αναγκαίος χρόνος εργασίας» κ.ά. και β) ένα ηθικοκοινωνικού περιεχομένου, έτσι ώστε οι κομμουνιστές και κομμουνίστριες να αποτελούν ξεχωριστά παραδείγματα προς μίμηση: Πρώτοι και πρώτες, στη γνώση, στον πολιτικό αγώνα, στη δουλειά, στην οικογένεια, στην κοινωνία.

Το κύριο όμως ζήτημα που θα αναφερθώ είναι αυτό που πάντα λέμε: «Φταίμε που δεν χειριστήκαμε καλά αυτό ή εκείνο το θέμα, φταίμε που κάναμε αυτό και δεν κάναμε το άλλο κ.τ.λ. και ότι όλα αυτά συνέτειναν στο να μη δώσουμε στο λαό να μας καταλάβει, με όλα τα συνεπακόλουθα». Μια τέτοια αντίληψη θεωρώ ότι είναι λάθος, αρκεί να σκεφτούμε ότι τα διάφορα αστικά κόμματα, χωρίς τοπικές οργανώσεις για επικοινωνία με τον κόσμο, παρά μόνο μέσω της τηλεόρασης και λέγοντας μονίμως ψέματα και όμως ο λαός διαχρονικά τα επιβραβεύει με το «σκήπτρο» της εξουσίας! Επάνω σε αυτό έχω να προτείνω - και πιστεύω ότι δεν κάνω μετάθεση ευθυνών, δεν καλλιεργώ την ηττοπάθεια, ούτε την παραίτησή μας από την πολιτική δράση και εναπόθεση των προσδοκιών μας για το γκρέμισμα του καπιταλισμού στις νομοτέλειες της κοινωνικής εξέλιξης - ότι θα πρέπει να γίνει επιμερισμός ευθυνών, να προσδιοριστούν τα αίτια και τα αιτιατά, χωρίς μεμψιμοιρίες και πεσιμισμούς, έτσι ώστε να κατανοηθούν οι αντικειμενικές δυσκολίες της πολιτικής μας δράσης. Η ακριβής κατανόηση των συγκεκριμένων πολιτικών συνθηκών και του διαμορφωμένου - από τους ισχυρούς, κρατούντες την εξουσία - υποκειμενικού παράγοντα (ανθρώπινου) μπορεί να καταστήσει τις όποιες δυσκολίες του πολιτικού μας αγώνα πιο εύκολα αντιμετωπίσιμες από τη μια, αλλά και για να μην έρχεται η απογοήτευση από την άλλη...

Προσωπικά δεν συνηθίζω να κολακεύω τον ανομοιογενή (διανοητικά) ελληνικό λαό, ακριβώς γιατί θεωρώ ότι έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί, ανεξάρτητα από τους λόγους που τον κατάντησαν άβουλο υποχείριο οι εκμεταλλευτές του, ανίκανο να κάνει όχι σύνθετες εγκεφαλικές διεργασίες αλλά ούτε καν απλές. Κάποιος λοιπόν πρέπει να του τα πει, χωρίς μηδενισμούς, γενικεύσεις και αλαζονικές επάρσεις, όχι για να έχουμε εμείς μια ιδιότροπη ικανοποίηση του δικαιωμένου, αλλά για δικό του δημιουργικό προβληματισμό, αναγνωρίζοντας και αποδεχόμενος επιτέλους τον πολιτικό του εαυτό... Γιατί αν θεωρηθεί άμοιρος ευθυνών ο λαός και άρα αθώος, επειδή δεν καταλαβαίνει, τότε με αυτήν τη λογική θα μπορούσα να επικαλεστώ τα ίδια, «περί αθωότητας», επιχειρήματα και για τους εαυτούς μας. Αν όμως έτσι προσεγγίζουμε το ζήτημα αυτό βγάζοντας αθώο το λαό (άρα κι εμάς), τότε κινδυνεύουμε να βρεθούμε σε ένα έγκλημα χωρίς ένοχο! Μια τέτοια όμως ανάλυση είναι έξω από τον κανόνα της λογικής όπου εν προκειμένω λέει: «Το Α είναι Α, ή κάτι άλλο». Τρίτος όρος δεν υπάρχει. Επί του θέματος αυτού, του ποιος φταίει, εμείς ή ο λαός, θα θέσω μερικά ερωτήματα:

1ο) Ποιος φταίει, εμείς, που όσοι είχανε θύματα κατά την περίοδο της ταξικής σύγκρουσης 1946 - 1949 μεταξύ του ΔΣΕ και του κυβερνητικού στρατού, δεν μπορούνε να δούνε τον πραγματικό ένοχο και τον βρίσκουν στο ΚΚΕ;

2ο) Ποιος φταίει, εμείς ή ο λαός, που πιστεύει ότι στα πλαίσια του υμέτερου συστήματος θα είναι ο εν δυνάμει επόμενος εκατομμυριούχος;

3ο) Ποιος φταίει, εμείς, που ενώ η ζωή του είναι σε τέλμα, απέχει από την πολιτική δράση, κατάντησε μοιρολάτρης, φοβητσιάρης, ολιγαρκής, καναπεδάκιας και προσκυνημένος;

4ο) Ποιος φταίει, εμείς, που επειδή κάποιοι έχουνε π.χ. ο ένας πέντε στρέμματα χωράφι, ο άλλος μια τρύπα 2χ3 μ. που το λέει μαγαζί, ή έχει δέκα πρόβατα, ή κάτι άλλο και τρέμει το φυλλοκάρδι τους μήπως τους τα πάρει το ΚΚΕ και επέλθει διασάλευση του «οικονομικού» τους στάτους;

5ο) Ποιος φταίει, εμείς, που το 50% περίπου δεν πάει να ψηφίσει και αφήνει στους άλλους να ορίσουν την τύχη του;

6ο) Ποιος φταίει, εμείς, όταν χρόνια τώρα το ΚΚΕ λέει στο λαό ότι ο πλούτος που έχουνε οι καπιταλιστές δεν είναι δικός τους, αλλά κλεμμένη εργασία άλλων υπό την μορφή υπεραξίας και που αντί να το αντιληφθεί και να συμπαραταχθεί μαζί μας, αυτός με ένα θλιβερό ραγιαδισμό μάς κατηγορεί κι από πάνω για ξύλινη γλώσσα και ότι θέλουμε να πάρουμε την περιουσία των αφεντικών του;

7ο) Ποιος φταίει, εμείς, που δεν αντιλαμβάνεται το απλούστερο, ότι αν ο κομμουνισμός ήταν κακός για τους φτωχούς, τότε όλοι οι πλούσιοι θα ψηφίζανε ΚΚΕ;

8ο) Ποιος φταίει, εμείς, που κοντά μισό εκατομμύριο λαού ψήφισε το κόμμα «μαύρο δειλινό», το λεγόμενο «χρυσή αυγή»;

9ο) Ποιος φταίει, εμείς, που τα εκατομμύρια των φτωχών συμπολιτών μας αντί να συμπαραταχθούν στο δικό τους πολιτικό φορέα, το ΚΚΕ, αυτά διαχέονται σε 40 αστικά κόμματα, και την επόμενη μέρα γίνονται κοψοχέρηδες, δείχνοντας συνάμα και αγνωμοσύνη προς το ΚΚΕ, που στην εκατοντάχρονη αγωνιστική του Ιστορία είχε 65.000 θύματα;

10ο) Ποιος φταίει, εμείς, που του εξηγούμε και δεν θέλει, ή δεν μπορεί να καταλάβει, ότι είναι ανιστόρητος και αδαής όποιος πιστεύει ότι η κοινωνική εξέλιξη σταμάτησε στον καπιταλισμό και ότι η παγκόσμια ανθρωπότητα ακολουθεί μια πορεία αντικατάστασης - παρά τα όποια πισωγυρίσματα - του ενός συστήματος από ένα άλλο σχετικά καλύτερο από το προηγούμενο και ότι αυτή η πορεία θα συνεχίζεται αενάως και στο διηνεκές;

11ο) Με ποια λογική φταίμε εμείς για κάτι που πράττουν οι άλλοι;

Μέσα στον ατέλειωτο κατάλογο των ανεκδιήγητων κρίσεων και επιλογών του λαού, θα μπορούσα να επικαλεστώ ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ ακόμα: Α) Το ότι τα δικαστήρια για διάφορους λόγους είναι γεμάτα, όπου οι μισοί εγκαλούν τους άλλους μισούς. Β) Το γεγονός ότι οι μισοί γάμοι διαλύονται κάποια στιγμή! Ολα αυτά θεωρώ - και όχι μόνο - ότι συνηγορούν αναφανδόν υπέρ των ισχυρισμών μου για την παρακμιακή του συμπεριφορά.

Γνωρίζω ότι ο κάθε άνθρωπος διαμορφώνεται καλός ή κακός, έξυπνος ή κουτός, από δύο κυρίως παράγοντες: Από τις γονιδιακές καταβολές (κληρονομικότητα) και το ευρύτερο κοινωνικό του περιβάλλον. Το άτομο δέχεται την επίδραση του περιβάλλοντός του, αλλά συγχρόνως και το άτομο επιδρά επάνω σε αυτό. Υπάρχει δηλαδή μια αλληλεπίδραση του ενός μέρους προς το άλλο. Το ποιο μέρος θα επιδράσει περισσότερο, και σε ποιο βαθμό, είναι ένα πολυσύνθετο ζήτημα πολλών παραμέτρων και πρωτίστως συσχετισμού διανοητικών δυνατοτήτων των δύο αυτών μερών. Στην υποθετική περίπτωση που το άτομο δέχεται μερική, ή καταλυτική επίδραση επάνω του από το - εχθρικό για τα ταξικά του συμφέροντα - περιβάλλον, εξαιτίας των διανοητικών του αδυναμιών, τότε σε αυτό το ενδεχόμενο του αναγνωρίζω το ελαφρυντικό της ακούσιας ενοχής, μιας ενοχής με διαχρονικότητα που περνάει από το σήμερα και χάνεται στα βάθη των περασμένων χιλιετιών, έως την εποχή των Νεάντερταλ.

Την άγνοια επειδή δεν δόθηκε η δυνατότητα σε κάποιον να μάθει τη δέχομαι.

Το να μη μπορεί να καταλάβει κάποιος, λόγω χαμηλού δείκτη νοημοσύνης, να το δεχτώ.

Το να μη θέλει όμως να μάθει, Ε, ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΔΕΧΤΩ.

Ποιος φταίει λοιπόν;...

Ζήτω το ηρωικό ΚΚΕ και οι εργασίες του επικείμενου 21ου Συνεδρίου του.