"Tι 'χες Γιάννη, τι 'χα πάντα". Δεν προλάβαμε να ξεχαρμανιάσουμε από την παρ' ολίγο θανατηφόρα δόση βρετανικού "Ντι" (... Ντι - Τι, το θυμάστε; ), πέσαμε στην πρέζα του ελληνικού "Ντι", τουτέστιν "Δ". Στο δηλητηριώδες κοκτέιλ της τελευταίας συζύγου του αλλοτινού πρωθυπουργού (Θεός σχωρέσ' τον). Πέσαμε είναι μια κουβέντα. Θα μπορούσα να σας βεβαιώσω με πλήθος επιχειρημάτων πως τίποτα δε συνέβη οικειοθελώς. Οι μουμουέδες οι λεχρίτες έχτιζαν από καιρό τον εθισμό μας. Κι όταν ξυπνήσαμε κάποια μέρα και τους κατηγορήσαμε ως υπεύθυνους, μας αντιγύρισαν κυνικά: "Αυτά θέλετε, αυτά σας δίνουμε".

Kάντε το μας πιο λιανά, ερίφηδες, για να μην πω χοντρέμποροι της κοπριάς που σεις αποκαλείτε κατ' ευφημισμό "δημοσιογραφία". Πότε σάς ζητήσαμε να μας δώσετε φωτογραφίες γυμνές της πρώην "πρώτης κυρίας" της ψωροκώσταινας; Πότε σας ζητήσαμε να στέλνετε ανελλιπώς στο κατόπι της τους άθλιους τηλεοπτικούς φακούς σας επί "δέκα χρόνια" συναπτά "και 54 μέρες", που έζησε (όπως έζησε) με τον μακαρίτη και λίγο πιο αραιά τον τελευταίο ένα και κάτι χρόνο της χηρείας της; Πότε σας ζητήσαμε να νοθεύσετε - και μάλιστα σε τόσο επικίνδυνο βαθμό - το πεντακάθαρο δικαίωμά μας για ενημέρωση (να ξέρουμε, βρε αδερφέ, πού στεκόμαστε και πού πάμε) με τα μαστουροσαλιαρίσματα ενός ξεμωραμένου γέρου; Αν αυτά ενέπνευσαν την κυρία "Δ" και τα έγραψε ανερυθρίαστα και επιπλέον τα έβγαλε στη φόρα και δεν πρόκειται για γεννημένη από την κοιλιά σας ροζ μυθιστορία, αλλά για γνήσιας μωρίας το ανάγνωσμα, εμάς τι μας μέλει; Απλούστατα το ρόλο του χονδρέμπορου παίζει τώρα η κυρία "Δ" και σεις είστε τα βαποράκια της που αναλάβατε να διακινήσετε δημόσια, ελεύθερα και σε τιμή ευκαιρίας τις σελίδες του ναρκο-ρομάντζου της. Είχατε, βεβαίως, προλειάνει το έδαφος μήνες πριν, αργά και μεθοδικά σαν τις στριπτιζούδες που δε γδύνονται αμέσως, μα αρχίζουν από το γάντι, κατεβαίνουν στην κάλτσα κ. ο. κ. Πιο θερμόαιμος ο εκδότης του Ταύρου, δεν κρατήθηκε. Προχτές πέταξε και το εσώρουχο. Οι υπόλοιποι χορεύετε ακόμα με αυτό.

Eννοείται πως φταίμε κι εμείς, οι "εθισμένοι" από σας τους μαστόρους. Φταίμε που δεν έχουμε το κουράγιο να σπάσουμε τους δέκτες μας ή στην καλύτερη περίπτωση να τους προγραμματίσουμε να εκπέμπουν μόνο σοβαρή μουσική, όπως τις μέρες εθνικού πένθους. Φταίμε γιατί δυσκολευόμαστε πολλές φορές να ξεχωρίσουμε το φιλέτο από τον κατιμά, την ήρα από το στάρι, την καθαρή είδηση και το έντιμο σχόλιο από την προστυχιά και την ξεφτίλα σας. Φταίμε για την ανοχή και την αφέλειά μας απέναντι σε σας τους πανούργους εκμαυλιστές, που πληρώνεστε αδρά και με δικά μας χρήματα (τραπεζικά δάνεια οι ιδιώτες, υπάλληλοι του δημοσίου οι της ΕΡΤ) για την απονάρκωσή μας. Φταίμε γιατί περιμένουμε να μας αναμασήσετε πάλι το παραμύθι της ελευθερίας του Τύπου και του λόγου, που πνίγει κάθε φωνή αντίθετη με την ασυδοσία σας. Και δεν κλείνουμε το ρυπαρό σας στόμα, μπουκώνοντάς το με μια δική μας λέξη: "Αίσχος"!