"Ταξιδεύουν" σε "κάμπους" που έχουν το χρώμα του κεχριού, κομίζοντας μιαν ανάσα στο πνιγηρό τοπίο της βιομηχανοποιημένης δισκογραφικής παραγωγής. Τραγούδια χειροποίητα, σμιλεμένα με ευαισθησία και μεράκι, που αναζητούν αποδέκτες κυρίως τις παιδικές ψυχές. Μετά από πέντε χρόνια απουσίας από τη δισκογραφία, το μουσικό σχήμα Χάνομαι γιατί ρεμβάζω επιστρέφει με τον ένατο κατά σειρά δίσκο του, με τίτλο "Πέρα στου κεχριού τον κάμπο".Ο τίτλος του, όπως λέει ο Χάρης Καβαλλιεράτος,ο βασικός υπεύθυνος για τη μουσική και τους στίχους των τραγουδιών, υποδηλώνει τη "διάθεση καταγραφής ενός τόπου καταφυγής, όπου ενίοτε όλοι αποτραβιόμαστε για να καθαρίσει το μυαλό μας. Προσπάθησα να εντοπίσω γεωγραφικά αυτό τον τόπο. Μια νησίδα γης μέσα στο "σώμα" του νεοελληνικού τοπίου, όπου θεωρούμε ότι μπορεί ακόμα να διακρίνει κανείς τα βασικά χρώματα της ζωής. Εκεί τοποθετούμε τους μικρούς μας ήρωες, το θίασο των παιδιών να τραγουδήσει και να παίζει. Δε θελήσαμε να φτιάξουμε κάτι προσαρμοσμένο στη δισκοπλημμύρα της εποχή μας. Εξάλλου, δε μας ενδιαφέρει το κοινό, που, ιδιαίτερα σήμερα, έχει μόνο την οσμή της αγοράς. Η λέξη κοινό υπονοεί κάποια "αγγέλη", που είναι ταγμένη για να αγοράζει προϊόν γι' αυτό απεχθάνομαι τον όρο, ιδιαίτερα όταν χρησιμοποιείται από δημιουργούς. Εμείς απευθυνόμαστε στον άνθρωπο και πιστεύω ότι έχουμε κάποιες προτάσεις να καταθέσουμε με αυτή τη δουλιά. Αυτός, εξάλλου, είναι πάντα και ο λόγος, που μας ωθεί να δισκογραφούμε".

- Ποιες είναι οι προτάσεις σας;

"Κατ' αρχήν, το να ψάξει καθένας μας και ιδιαίτερα οι νέοι μιαν άλλη "αποταμίευση".Κάτι διαφορετικό από το μοντέλο που κυριαρχεί, που ευνοεί και εκμαιεύει η συγκεκριμένη μεγαλούπολη, τον κοσμοπολιτισμό που δεν έχει ίχνος παραγωγικής δύναμης και δημιουργικής χαράς. Αυτός είναι ο στόχος και η αγωνία μας. Ο κοσμοπολιτισμός, ο μοντερνισμός, που σήμερα κυριαρχεί είναι εγκληματικός, καθώς οι νέοι είναι εγκλωβισμένοι σε αυτόν. Εχει μπει στην ψυχή μας και την έχει ναρκώσει. Προσπαθεί να μας αποτυπώσει τα χαρακτηριστικά της χλιδής, του ανικανοποίητου, την έλλειψη αγάπης. Είναι ιδιότητές του και ταυτόχρονα η χρεοκοπία αυτής της νοοτροπίας, η οποία είναι αδιέξοδη. Πιστεύω ότι πρέπει να γυρίσουμε την πλάτη σε αυτό το κατεστημένο και να στηρίξουμε τα φυσικά μας δίκαια".

- Ποια στοιχεία συνθέτουν τα φυσικά μας δίκαια;

"Τον όρο τον δανείστηκα από τον Επίκουρο, που ως φυσικό δίκαιο προσδιορίζει την προάσπιση του συμφέροντος του ανθρώπου από τον συνάνθρωπό του. Οπως ξέρουμε, ο Επίκουρος είχε φτιάξει έναν κήπο. Εξάλλου, "Κήπος" ονομαζόταν και η σχολή του. Το θέμα είναι αν θα πρέπει και σήμερα να σκαφτεί πάλι ένας "κήπος", με τη μεταφορική έννοια βέβαια".

- Πώς θεωρείτε ότι μπορούμε να γυρίσουμε την πλάτη σε αυτό το κοσμοπολίτικο κατεστημένο, που περιγράψατε;

"Το ελληνικό καλοκαίρι είναι μια ισχυρή "θεότητα" σε αυτό τον τόπο. Είναι μακρύ, έχει χίλια δυο πράγματα, με τα οποία μπορεί κανείς να ασχοληθεί σε επίπεδο πρωτογενών παραγωγικών δραστηριοτήτων. Το αρμόδιο παιδαγωγικό όργανο μπορεί να προσκαλέσει τους μαθητές, να τους βγάλει έξω από αυτές τις κλειστές αίθουσες των θεωρητικών και να τους προσκαλέσει έξω σε ό,τι συνθέτει τις πρωτογενείς παραγωγικές δραστηριότητες. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να αφιέρωνε ένα μήνα στη γνωριμία των μαθητών με αυτές τις δραστηριότητες, που συνθέτουν και τα πιο ευφρόσυνα πράγματα. Να φέρει τα παιδιά σε επαφή με τα "φυσικά δίκαια", τα οποία σήμερα ηθελημένα αγνοούν παντελώς όλες οι εκπαιδευτικές αγωγές. Η πόλη έχει κάνει τον άνθρωπο να ξεχάσει την ουσία του, τα βασικά χρώματα της ζωής. Μια γνωριμία, έστω για ένα μήνα στη διάρκεια των θερινών διακοπών, των παιδιών με την ελληνική ύπαιθρο, πιστεύω ότι θα ήταν ιδιαίτερα ψυχωφελής. Να έχουν όμως την ευκαιρία άμεσης επαφής με όλα αυτά που συμβαίνουν (θερισμοί, αλωνισμοί κλπ.) και όχι σαν τουρίστες. Να τρέξουν εκεί που είναι γαλανός ο ουρανός, που υπάρχει το κίτρινο, το πράσινο. Κι εκεί να πλέξουν τα ειδύλλιά τους. Τα παιδιά, χάρη κυρίως στο ένστικτό τους, έχουν αλάθητο κριτήριο. Νομίζω ότι όταν γνωρίσουν ότι υπάρχει και μια τέτοια διάσταση δε θα λοξοδρομούν με την ίδια ευκολία που το κάνουν σήμερα".

- Ο καινούριος δίσκος απευθύνεται κυρίως στα παιδιά. Με δεδομένα όλα τα προηγούμενα, ποια θεωρείτε ότι είναι εκείνα τα στοιχεία ενός καλλιτεχνικού έργου, που μπορούν να "μιλήσουν" στην παιδική ψυχή, να της προκαλέσουν ευφορία;

"Είναι ο ειρμός, που διαπνέει το έργο και "μιλάει" στο ένστικτο του παιδιού, όπως και του μεγάλου, άλλωστε. Αν ένα έργο δεν μπορεί να αγγίξει τις παιδικές ψυχές, αυτό θα ευθύνεται. Οταν τελειώσαμε την ηχογράφηση, κατά τη διάρκεια της πρώτης ακρόασης, υπήρχαν παιδιά συναδέλφων μου, που ήταν οι πρώτοι και αυστηρότεροι κριτές της δουλιάς. Λικνίστηκαν σε κάποια κομμάτια και υπήρχε μια ευφορία. Ξαφνικά, ένας μικρός παιδόκοσμος είχε λάβει το σήμα και είχε αισθανθεί όμορφα. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο δίσκο συμμετέχει η παιδική χορωδία των Εκπαιδευτηρίων του Γιάννη Τσιαμούλη,δίνοντας μια πολύ ωραία νότα και η μεσόφωνος Αννα Καραγεωργιάδου.Συμμετέχουν οι μουσικοίΒασίλης Παπαβασιλείου (κοντραμπάσο), Θόδωρος Κοτεπάνος (πιάνο) καιΚώστας Καραγιάννης (ακορντεόν, σαξόφωνο). Απαγγέλλει η Λήδα Δημητρίου,ενώ ο Βασίλης Νικολαϊδης,όπως πάντα, μας έδωσε τους στίχους δύο τραγουδιών, που τα θεωρώ και τα πιο δυνατά του δίσκου. Ενα ρεφρέν, μάλιστα, το τραγουδάμε μαζί με τον Βασίλη".

Εχοντας ξεκινήσει την καλλιτεχνική τους πορεία το 1982 οι "Χάνομαι γιατί ρεμβάζω", ή κατά κόσμον οι Γιάννης Κερκύρας (κόρνο, μαντολίνο), Μπάρμπαρα Σάουτερ (βιολί, πιάνο, ξύλινα πνευστά, τραγούδι), Γιώργος Φιλιππάκης(φλάουτο, μουσική, στίχος) και Χάρης Καβαλλιεράτος (κιθάρα, μουσική, στίχος, τραγούδι) στη διαδρομή τους συναντήθηκαν με τον Μάνο Χατζιδάκι, με τον οποίο συνεργάστηκαν και σε τέσσερις δίσκους. "Ηταν, λέει ο Χ. Καβαλλιεράτος, μια οριακή στιγμή αυτή η προσέγγιση και η μαθητεία μας δίπλα του". Στο ενεργητικό τους, και η συνεργασία τους με τη Δήμητρα Γαλάνη.

Αναπολώντας την πορεία του συγκροτήματος στα μουσικά μας πράγματα, ο Χ. Καβαλλιεράτος λέει ότι "αν και από την πρώτη μας κιόλας δισκογραφική εργασία το σχήμα απέκτησε ιδιαίτερη αίγλη για πρωτοεμφανιζόμενο, εντούτοις η συνέχεια ήταν περίεργη. Ηταν τότε, που είχε αρχίσει ο διαχωρισμός των ορχηστρών σε λαϊκές και ροκ. Επρεπε, λοιπόν, κι εμείς σύμφωνα με τις επιταγές των παραγόντων της εταιρίας να διαλέξουμε κάτι από αυτά τα δύο. Είπαμε ότι δεν υπάρχει λόγος για κάτι τέτοιο, ότι δεν ήμασταν τέτοιων προθέσεων, ότι δεν είμαστε ούτε στη μια μερίδα ούτε στην άλλη και ότι δε βρίσκαμε και το λόγο για κάτι τέτοιο. Αυτό ήταν μοιραίο για την περαιτέρω δισκογραφία μας, που ακολούθησε δύσκολο δρόμο. Περπατήσαμε μόνοι μέχρι που ήρθε ο Μάνος και ήταν πράγματι σωτήριο το άνοιγμα που κάναμε μαζί του. Το γκρουπ δεν έχει κάποια ετικέτα από τις τρέχουσες της μουσικής σκηνής μας. Αυτό κοστίζει και το πληρώνουμε.Αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, δεν είναι κάτι που το κάνουμε εσκεμμένα. Προσπαθούμε σαν μια συντροφιά να βγάζουμε το πιο ευχάριστο που συνθέτει η συνεύρεσή μας και η εξάσκησή μας στα όργανά. Προσπαθούμε να τραγουδούμε τους ήρωές μας και αναζητούμε μέσα από αυτή τη διεργασία της μουσικής μας το εκάστοτε πρόσωπο του τόπου μας. Το δικό μας πρόσωπο. Παράλληλα, προσπαθούμε όσο γίνεται να βουτάμε στο παρελθόν. Είναι πεποίθησή μας ότι αν μια δημιουργική πράξη στερείται τέτοιας αναζήτησης χάνει πάρα πολλά".

- Αυτά που λέτε φαντάζουν λίγο γραφικά στην εποχή μας, που χαρακτηρίζεται από το εφήμερο, το εύπεπτο...

""Πίσω στου χρόνου τις σπηλιές μας περιμένουν παλιές χαρές από καιρό λησμονημένες", λέει ο Γ. Φιλιππάκης σε ένα τραγούδι και αυτός ο στίχος υποδηλώνει τη διάθεσή μας για μια διεργασία, που βουτά στο παρελθόν και είναι ιδιαίτερα ψυχωφελής. Νομίζω ότι έτσι μπορούμε να δούμε πιο καθαρά τα πράγματα. Αυτό που σήμερα βγαίνει προς τα έξω είναι η κακή εικόνα της μουσικής. Οπως πάντα, φυσικά, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, τα φωτεινά παραδείγματα. Αυτή η κακή εικόνα, που όλοι έχουμε συνηθίσει και την ονομάζουμε κρίση, είναι και αυτή που προβάλλεται από τα έντυπα, τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα, από όλους όσοι βλέπουν τη μουσική δημιουργία σαν διαχείριση, καθώς αποβλέπουν μόνο στο να βγάλουν λεφτά. Αυτό το πράγμα γίνεται κάτω από οργανωμένα συμφέροντα και, φυσικά, αποπνέει μια πολύ κακή οσμή. Ομως πίσω από αυτό που προβάλλεται, υπάρχει και ακμάζει μια δημιουργία υγιής, η οποία, επειδή δεν έχει την οσμή της αγοράς ή δε θέλει να μιλήσει αυτή τη γλώσσα, μένει στην αφάνεια, δε φτάνει στα αυτιά του κόσμου. Οι καλές προθέσεις, ευτυχώς, υπάρχουν. Το θέμα, όμως, είναι να βρούμε τον τρόπο να τις προσεγγίσουμε. Ας γυρίσουμε την πλάτη σε αυτά που μας κατακλύζουν. Ας ξεκινήσουμε από τα παιδιά, αυτά που κυρίως αδικούνται μέσα σε αυτό το κατεστημένο. Να τα βγάλουμε έξω στον καθαρό αέρα, ώστε να γνωρίσουν τα βασικά χρώματα της ζωής. Πιστεύω ότι με μια τέτοια, μπορεί αργή, αλλά σταθερή, διαφοροποίηση της αγωγής τους τα πράγματα θα αρχίσουν να γίνονται καλύτερα, να ξημερώνουν καλύτερες μέρες".

Ρουμπίνη ΣΟΥΛΗ