Δόθηκε πρόσφατα στη δημοσιότητα το σχέδιο νόμου με τον τίτλο "Μέτρα πολιτικής για την απασχόληση και την επαγγελματική εκπαίδευση και κατάρτιση". Η λογική που διακρίνει το κείμενο των 30 σελίδων συνιστά μια προκλητική προσπάθεια της κυβέρνησης να εξαπατήσει τους χιλιάδες ανέργους, αλλά και τους εργαζόμενους της χώρας, συγκαλύπτοντας τις βασικές αιτίες που δημιουργούν την ανεργία και τις χρεοκοπημένες πολιτικές, που αντί να την αντιμετωπίσουν, την αναπαράγουν. Αυτό που τους απασχολεί έντονα είναι το πώς θα ξεκοκαλίσουν, με διάφορους τρόπους, αρκετά δισεκατομμύρια. Πώς θα τα μοιράσουν όχι στους ανέργους, αλλά στους εργοδότες και ιδιαίτερα σε επιχειρήσεις με εκατοντάδες εργαζόμενους. Εδώ πρέπει να τονίσουμε πως η καθιέρωση της κάρτας του ανέργου και η ανταλλαγή των επιδομάτων του ΟΑΕΔ με τα "μερίδια εργασίας" (!) θα οδηγήσουν τους ανέργους να είναι υπό την "ομηρία" των εργοδοτών και παράλληλα θα ενισχύσει τη δημιουργία ιδιωτικών γραφείων ευρέσεως εργασίας, ενώ προοπτικά θα καταργηθούν και τα ελάχιστα επιδόματα που δίνονται σήμερα στους ανέργους. Ταυτόχρονα δημιουργούν δεκάδες μηχανισμούς, από ιδιωτικά κέντρα καταγραφής των ανέργων έως τα διάφορα ινστιτούτα κατάρτισης. Δεκάδες θα είναι τα λεγόμενα παρατηρητήρια στις περιφέρειες και τους νομούς, που ουσιαστικά αυτό που θα κάνουν είναι να διαχειρίζονται τα χρήματα του ΟΑΕΔ, στην κατεύθυνση της πολιτικής που η κυβέρνηση καθορίζει. Στην πράξη θα ξεκοκαλίσουν μαζί με τους εργοδότες τα χρήματα που θα δίνει ο εργαζόμενος μέσα από τις κρατήσεις προς τον ΟΑΕΔ.

Το σχέδιο νόμου δεν απαντά στο μεγάλο πρόβλημα της άμεσης επιβίωσης των ανέργων. Καμία αναφορά δε γίνεται στα αιτήματα των συνδικάτων για σταμάτημα των απολύσεων, των υπερωριών, της υπερεργασίας, της μερικής απασχόλησης, της μείωσης των ωρών εργασίας, της αύξησης των επιδομάτων στο 80% του ανειδίκευτου εργάτη, αλλά και του χρονικού ορίου επιδότησης μέχρι να βρει δουλιά ο άνεργος. Το σχέδιο νόμου κλείνει τα μάτια μπροστά στα "λουκέτα" δεκάδων επιχειρήσεων, στο ξεπούλημα των βασικών δημόσιων οργανισμών, στο μαράζωμα αρκετών πόλεων, ενώ για το ζήτημα των αλλοδαπών το μόνο που κάνει είναι η κάρτα προσωρινής καταγραφής και η εξαγγελία για προσωρινή παραμονή. Αυτό, όμως, δεν απαντά στο μεγάλο ζητούμενο, που είναι τα ίσα δικαιώματα, η νομιμοποίηση, το σταμάτημα της μαύρης εργασίας. Πρέπει να γίνει καθαρό πως η κυβέρνηση και μέσα από αυτό το νομοσχέδιο, εκείνο που επιδιώκει είναι η ενίσχυση των προνομίων των βιομηχάνων, επικαλούμενη και εκμεταλλευόμενη το πρόβλημα της ανεργίας και το δράμα των ανέργων. Οι προτάσεις που έχουν τα συνδικάτα για ανάπτυξη και στήριξη βασικών κλάδων παραγωγής, για την ενίσχυση του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης και τομέων παραγωγής όπως ΔΕΗ - ΟΤΕ - ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ, αγνοούνται. Το μόνο που φαίνεται πως επιδιώκουν είναι η συναίνεση, η συνενοχή στις επιλογές τους των "κοινωνικών εταίρων", της "ΟΚΕ" και των εντολοδόχων τους στα συνδικαλιστικά όργανα. Εξάλλου οι πλειοψηφίες που συγκροτούν οι παρατάξεις ιδιαίτερα σε ΓΣΕΕ - ΕΚ (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - "ΣΥΝ") έχουν αποδείξει αρκετές φορές πως συμφωνούν, αλλά και στηρίζουν μέτρα και επιλογές των βιομηχάνων και των κυβερνήσεων, αρκεί να έχουν τη σφραγίδα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των πολυεθνικών.

Την ίδια όμως ώρα που κυβέρνηση και εργοδοσία από κοινού προωθούν ανάλογα μέτρα σαν το σχέδιο νόμου για την... ανεργία, οι αγώνες διαφόρων κλάδων, αλλά και εργαζόμενων σε επιχειρήσεις, τους χαλάνε τη "συναίνεση" και το κλίμα της υποταγής που πάνε να δημιουργήσουν. Οι αγώνες των οικοδόμων, οι κινητοποιήσεις στο Πέραμα και τη Ζώνη Περάματος, οι αγώνες στο χώρο του εμπορίου για ανθρώπινο ωράριο και ουσιαστικές συλλογικές συμβάσεις δείχνουν το δρόμο σε κάθε εργαζόμενο που θέλει να αντιπαλέψει την ανεργία. Το ίδιο οι πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις και τα αιτήματα των συνδικάτων για 35ωρο - 5ήμερο - 7ωρο, προώθηση κλαδικών πολιτικών, σταμάτημα των απολύσεων και του ξεπουλήματος σημαντικών επιχειρήσεων, στήριξη των ανέργων στη βάση των προτάσεων που προωθούν τα συνδικάτα, ίσα δικαιώματα στους ξένους εργαζόμενους. Είναι η μοναδική αγωνιστική διέξοδος που πρέπει να γενικευτεί μέσα από τους αγώνες στο επόμενο διάστημα. Η αντίσταση των συνδικάτων ενάντια στην επίθεση των βιομηχάνων, την πολιτική της κυβέρνησης και τις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης πρέπει να δυναμώσει, αξιοποιώντας κάθε μέσο και μορφή που θα συσπειρώνει, θα κινητοποιεί τους εργαζόμενους. Ο συντονισμός αρκετών κλάδων που βρίσκονται σε αγώνες, αλλά και των άλλων κοινωνικών στρωμάτων που θίγονται από τις αντιλαϊκές πολιτικές πρέπει να είναι καθημερινή, επίμονη προσπάθεια του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος.