"Σαν κομμάτια τοίχων όπου μόνο αυτά έμειναν κλεισμένα σε γυάλινες κορνίζες, προσπαθώντας να αποκαλύψουν μιαν εποχή. Ενα φως στο δέντρο της ζωής μας, που όλο μεγαλώνει και μικραίνει, που όλο πυκνώνουν οι διακλαδώσεις του και εγώ που προσπαθώ να πιάσω το φως, το χρώμα, τις σκιές, μέσα από κομμάτια χαρτιών που ξανάγιναν ξύλο", σημειώνει ο ζωγράφος Μπάμπης Αγγέλου,με αφορμή την έκθεση έργων του στην γκαλερί "Χρυσόθεμις" (25ης Μαρτίου 20, Χαλάνδρι).

Μία ενδιαφέρουσα εικαστική παρουσίαση, στην οποία εκτίθενται δημιουργίες των τεσσάρων τελευταίων χρόνων. Εργα ζωγραφικής, που με την υφή του ανάγλυφου, "αγγίζουν" το γκρίζο του τοπίου γύρω μας. "Ακουμπούν" στην ανθρώπινη μοναξιά του σημερινού κόσμου. "Αποκαλύπτουν" μνήμες και στιγμές μιας εποχής (...).

"Για έναν καινούριο κόσμο", "Φιγούρα της έρημης παραλίας", "Μπροστά στην ισοπέδωση", "Μοναχικό τοπίο", "Η άνοιξη", "Ο φόβος της νύχτας" είναι οι τίτλοι μερικών χαρακτηριστικών παρουσιαζόμενων έργων.

"Με απασχολεί η μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου", μας λέει ο Μπ. Αγγέλου, "και η ζωγραφική μου στρέφεται γύρω από τον άνθρωπο. Νεκρές φύσεις και κάποια τοπία υπάρχουν μόνο σαν σπουδές. Το θέμα που δουλεύει κάθε καλλιτέχνης πρέπει να έχει κάτι από την ψυχή του, κάποιο μήνυμα. Αν και δεν κινούμαι παραδοσιακά στο τελάρο, δεν μπορώ να επικοινωνήσω με την εννοιολογική τέχνη, με τις κατασκευές και μ' αυτό το είδος της δουλιάς.Θέλω και προσπαθώ η δημιουργία μου να έχει κάποιο μήνυμα πιο πλατύ, που να μπορεί, χωρίς τη βοήθεια επεξηγηματικών σελίδων, να αγγίξει τον κάθε θεατή".

Σ' αντίθεση με τις πρώτες εικαστικές αναζητήσεις του - στις οποίες κυριαρχούσαν τα έντονα, εκρηκτικά, χρώματα - στα τελευταία έργα του Μπ. Αγγέλου, το χρώμα σχεδόν απουσιάζει. Το χρυσό και οι λιγοστές πινελιές του κόκκινου είναι το "φως" της ελπίδας στο γκρίζο της εποχής μας. Το "τελάρο" του ξεφεύγει από την καθιερωμένη διάσταση, μετατρέπεται σε μια ανάγλυφη, χωρίς συγκεκριμένο σχήμα, σκληρή βάση.

"Είναι χαρτιά, εφημερίδες που διαβάζω, τις οποίες βάζω πολύ καιρό σε μία κόλλα και γίνεται σαν πολτός. Υστερα το πλάθω, του δίνω το σχήμα που εκείνη τη στιγμή μου αρέσει. Μετά, το αφήνω και ξεραίνεται και το δουλεύω. Επειδή, όμως, δεν είναι πανί, γίνεται ανάγλυφο και αποκτά μια ματιέρα που με γοητεύει. Το σχήμα που παίρνει το χαρτί, πολλές φορές μου υπαγορεύει και το θέμα. Αυτό, βέβαια, λειτουργεί και αντίστροφα".

"Βαθιά μέσα μου", καταλήγει ο Μπ. Αγγέλου, "υπάρχει η ιδέα του να σώσω κάτι που έχει παλιώσει. Γι' αυτό και παρουσιάζονται στην έκθεση μέσα σε βιτρινούλες, όπως όταν πάει κανείς στα μουσεία. Είναι σαν κάτι παλιό και αγαπημένο, που θες να το διαφυλάξεις, είτε αυτό είναι το χαρτί σαν υλικό, είτε η μνήμη σου για κάποια πράγματα".

Η. ΜΟΡΤΟΓΛΟΥ