Το παιδομάζωμα και το εμπόριο παιδιών δε σταμάτησε μόνο στα παιδιά των καταδιωκόμενων αγωνιστών. Οι Αγγλοαμερικανοί, οι χίτες και το παλάτι κατάφεραν να δημιουργήσουν κλίμα τρομοκρατίας και φόβου στον πληθυσμό πολλών περιοχών κυρίως και με τη βία, και σπανιότερα με τη συγκατάθεση των γονιών, μάζεψαν χιλιάδες παιδιά και τα οδήγησαν μακριά από τον τόπο τους. Το σχέδιο του παρακράτους ήταν απλό. Χρησιμοποίησαν προπαγάνδα περί "παιδομαζώματος", υποστηρίζοντας ότι οι κομμουνιστές "έκλεβαν" κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου παιδιά και τα "φυλάκιζαν στο σιδηρούν παραπέτασμα"... Μια τέτοια τραγική ιστορία εκτυλίχτηκε το 1946 στην περιοχή της Ηπείρου και συγκεκριμένα στα χωριά Βρωσύνα, Παραμυθιά, Λεφτοκαριά, Ραβενί, Φιλιάτες.Ενας αυτόπτης μάρτυρας αυτού του παιδομαζώματος ήταν και Θεόδωρος Τάσης,που τότε, σε ηλικία μόλις πέντε χρόνων, ο πατέρας του τον παρέδωσε στην 8η Ορεινή Μεραρχία Στρατού. "Ηταν ένα βράδυ του 1946, όταν άκουσα τον πατέρα μου να λέει στη μάνα μου ότι το παιδί πρέπει να το δώσουμε γιατί το ζητάει ο στρατός..."! Τα λόγια του Θ. Τάση φανερώνουν την "καλή" δουλιά που έκανε η προπαγάνδα του "επίσημου" κράτους. Σ' αυτό το σημείο πρέπει να αναφερθεί ότι ο πατέρας του ανθρώπου αυτού είχε υπηρετήσει στον ΕΔΕΣ και είχε δεξιές πολιτικές πεποιθήσεις.

"Αφού μάζεψαν την επόμενη μέρα το πρωί περίπου 100 παιδιά στην πλατεία του χωριού Βρωσύνα, μας επιβίβασαν σε στρατιωτικά φορτηγά και μας οδήγησαν στην Ηγουμενίτσα", θυμάται ο Θ. Τάσης. Στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας, συνεχίζει, μπήκαμε σ' ένα φέρι μποτ και μας έβαλαν να κάτσουμε στο εσωτερικό του καραβιού που ήταν στρωμένο με άχυρα. Κάποια στιγμή, νωρίς το πρωί, ανεβήκαμε στο κατάστρωμα και είδαμε ότι μας συνόδευε και ένα πολεμικό πλοίο. Αργότερα, φτάσαμε στο λιμάνι της Πάτρας, όπου μας περίμεναν φορτηγά που μας οδήγησαν σ' ένα τεράστιο κτίριο. Αργότερα, ο ίδιος έμαθε ότι το συγκεκριμένο κτίριο ήταν το Σκαγιοπούλειο Ορφανοτροφείο.Ο Θ. Τάσης, μπαίνοντας στο Σκαγιοπούλειο, θυμάται ότι ένιωσε το δεύτερο μεγάλο σοκ. "Μπήκαμε στο κτίριο και αντίκρυσα χιλιάδες παιδιά. Μετά, θυμάμαι, μας οδήγησαν σε δωμάτια με δυο τριώροφα κρεβάτια και μας είπαν ότι εδώ θα είναι το σπίτι μας".

Σε ερώτησή μας για τις συνθήκες που επικρατούσαν εκεί μέσα, μας είπε: "Τα περισσότερα παιδιά ταλαιπωρούνταν από αρρώστιες (ψωρίαση και τριχοφάγο), ενώ άλλα είχαν προσβληθεί και από άλλες πιο βαριές ασθένειες". Λειτουργούσε και σχολείο μέσα στο κτίριο, συνέχισε, αλλά μάθημα δεν κάναμε σχεδόν ποτέ, είχαμε μάλιστα και μια δασκάλα που μας χτύπαγε συνέχεια... Αρκετά παιδιά που τα έβλεπες τη μια μέρα, την άλλη εξαφανίζονταν χωρίς κανείς να ξέρει πού είχαν πάει. Κάποια στιγμή, τη συγκεκριμένη παιδούπολη επισκέφθηκε και η μητέρα του τότε πρωθυπουργού Τσαλδάρη.

Η περιπέτεια, όμως, του Θ. Τάση δεν τελειώνει εδώ. "Το 1948, μας πήρανε από την Πάτρα και μας μεταφέρανε στο Αγρίνιο, όπου μείναμε περίπου ένα χρόνο". Τελικά, τα Χριστούγεννα του 1949, ο Θ. Τάσης επέστρεψε σπίτι του, τα βιώματα όμως εκείνης της εποχής, όπως μας ομολόγησε, τα "κουβαλάει" μαζί του μέχρι και σήμερα.