"Αν δεν υπογράψετε θα σας πάρουμε τα παιδιά...".Αυτή ήταν η απειλή που χρησιμοποιούσαν τα "παράσιτα" του παρακράτους για να αποσπάσουν την υπογραφή των κομμουνιστών αγωνιστών για την περίφημη δήλωση "μετάνοιας". Αυτή την απειλή αντιμετώπισε και η Σωτηρία Μπαλάσκα όταν βρισκόταν, το 1948, κρατούμενη στη Χίο, σε στρατόπεδο συγκέντρωσης πολιτικών κρατουμένων. "Κάποιοι σύντροφοι "έσπασαν", βλέπεις με το ξύλο δεν μπορούσαν να μας λυγίσουν...", μας είπε η Σ. Μπαλάσκα. "Η συντριπτική πλειοψηφία των συντρόφων δεν υπέγραψε και έτσι μας πήραν τα παιδιά. Εμένα μου πήραν το μεγάλο μου τον γιο, το Βαγγέλη μου". Η συγκίνηση ήταν "χαραγμένη" στο πρόσωπο της, οι αναμνήσεις από τα "πέτρινα" χρόνια του αγώνα, έκαναν την 80χρονη γερόντισσα να δακρύσει.

"Μανούλα μου πάλι θα μ' αφήσεις...". Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια, του 7χρονου Βαγγέλη προς τη μάνα του, λίγη ώρα πριν τον πάρουν από το στρατόπεδο της Χίου μαζί με εκατοντάδες άλλα παιδιά. Ηταν η στιγμή που άρχιζε η "οδύσσεια" για την οικογένεια Μπαλάσκα...

Ο Β. Μπαλάσκας,που τότε ήταν 7 χρονών θυμάται καλύτερα τη δική του περιπέτεια. "Ημασταν περίπου 700 παιδιά, όταν μας πήραν από τη Χίο και μας μετέφεραν στο ορφανοτροφείο της Μυτιλήνης. Εκεί μείναμε μέχρι το 1949 ενώ αργότερα το 1950 μας πήγανε στον Αγ. Δημήτριο Θεσσαλονίκης. Σ' αυτή την παιδούπολη υπήρχαν και πολλά μικρά παιδιά, που δεν πήγαιναν καν σχολείο. Τελικά μας οδήγησαν στην "Καλή Παναγιά" Βέροιας, όπου μείναμε μέχρι και το 1953, οπότε και γυρίσαμε πίσω στις οικογένειες μας", θυμάται ο Β. Μπαλάσκας. Τελικά ο Βαγγέλης δεν... πουλήθηκε γιατί θεωρήθηκε ότι είναι πολύ μεγάλος και ότι σίγουρα θα θυμόταν στο μέλλον τα παιδικά του χρόνια και τους πραγματικούς του γονείς. "Δεν ξεχνιούνται αυτά τα χρόνια. Είναι ακόμα χαραγμένα στη μνήμη μου οι κακουχίες και οι στερήσεις εκείνης της εποχής. Προσπάθησαν να με απομονώσουν απ' τη μάνα μου, όπως κάνανε και σε άλλα παιδιά κυρίως μικρότερης ηλικίας, αλλά ευτυχώς δεν το πέτυχαν", καταλήγει ο Β. Μπαλάσκας.