Αωρίς σχέδιο, προτεραιότητες, στόχο, έργα, υποδομή, χωρίς μέχρι πρότινος καλλιτεχνικό διευθυντή και βέβαια χωρίς τους πνευματικούς, επιστημονικούς και μαζικούς φορείς της Θεσσαλονίκης. Αυτή είναι μια αρνητική εξίσωση, όπου οι πράξεις καταλήγουν σε ένα και μόνο αποτέλεσμα: Μηδέν. Αυτό το μηδέν είναι η πιο αξιόπιστη φωτογραφία του "Οργανισμού Θεσσαλονίκης Πολιτιστική Πρωτεύουσα 1997".

Αλλά, με Διοικητικό Συμβούλιο "κομμένο και ραμμένο" στους κυβερνητικούς εναγκαλισμούς με "ημετέρους". Με την πλειοψηφία του δήμου σε εναγκαλισμό με "ημέτερες" εταιρίες, που παίρνουν έργα χωρίς διαγωνισμούς. Με δισ., που "λικνίζονται" προκλητικά μπροστά σε επίδοξους διαχειριστές, χωρίς να δίνουν λογαριασμό για το "πόσα, πού, γιατί και πώς" σκορπίζονται. Με ανύπαρκτη κτιριακή υποδομή, με το "Βασιλικό Θέατρο" να γκρεμίζεται παρανόμως και με τα περισσότερα έργα, ακόμα και στα χαρτιά, να δηλώνονται ότι "θα" τελειώσουν στο δεύτερο εξάμηνο του 1997. Επίσης, με 4.800 (!) κατατεθειμένες προτάσεις ατάκτως ειρημένες, που περιφέρονται μήνες μεταξύ των τεσσάρων μέχρι σήμερα καλλιτεχνικών διευθυντών. Προτάσεις "παροιμιώδους ασημότητας", όπως είπε ο νυν καλλιτεχνικός διευθυντής, Πάνος Θεοδωρίδης, σε χτεσινή συνέντευξη - συζήτηση, που οργάνωσε ο "ΣΥΝ", με θέμα τα αδιέξοδα της "Πολιτιστικής Πρωτεύουσας".

Μόνο, που η "παροιμιώδης ασημότητα" δεν προξένησε καμία έκπληξη, γιατί την ίδια στιγμή το Πανεπιστήμιο και οι φορείς της Θεσσαλονίκης όχι μόνο δεν κλήθηκαν, αλλά αποκλείστηκαν. Και, μάλιστα, από τους επίδοξους διαχειριστές μιας ιστορίας που χαρακτηρίζεται "θεσμός". Ετσι, οι χτεσινές, αισιόδοξες, εξαγγελίες του καλλιτεχνικού διευθυντή ήχησαν "κούφιες", όταν μιλούσε για συμμετοχή του πολίτη, για καλλιτεχνικά εργαστήρια και για πανηγύρι ιδεών.

Θα περίμενε κανείς να μιλήσει για τις τραγικές καθυστερήσεις, να δώσει πληροφορίες για την πορεία των έργων και τέλος να εξαγγείλει έναν προγραμματισμό "σεμνό", αλλά τουλάχιστον σίγουρο, αφού κανείς πια δε μιλάει για "πολιτιστική απογείωση" το 1997; Αντ' αυτού, ούτε λίγο ούτε πολύ, θεωρείται ως "μόνη απώλεια" η αδυναμία μετάκλησης ενός μεγάλου καλλιτεχνικού σχήματος, λόγω ανυπαρξίας αντάξιας αίθουσας. Ολα αυτά υπό τη γενική "φιλοσοφία" των "ίσων αποστάσεων". Τόσο ίσων, που για τον νέο καλλιτεχνικό διευθυντή είναι αποδεκτή η "προσωρινή ουδετεροποίηση" του μνημείου της "Ροτόντας" - ουδετεροποίηση που εξυπηρετεί τους σκοπούς της μητρόπολης - με "αντάλλαγμα" την έκθεση κειμηλίων Αγίου Ορους (!).