Το 1928 ξεκίνησε για τον ελληνικό στίβο με την πρόσληψη του Γερμανού Χανς Γκέλντελ στη θέση του ομοσπονδιακού προπονητή. Καθηγητής στην ανώτατη σχολή αθλητισμού του Βερολίνου, "27 χρόνων, ψηλός, ξανθός, συμπαθής, με αθλητικοτάτη διάπλαση, ικανός να εκτελεί υποδειγματικά όλα τα είδη των αγωνισμάτων", σύμφωνα με τον Παύλο Μανιτάκη.

Η πρόσληψη ξένου προπονητή δεν ενθουσίασε τους Ελληνες γυμναστές οι οποίοι ξεκίνησαν εκστρατεία εναντίον του. Εκάμφθησαν όμως αργότερα, καθώς όπως συνεχίζει ο Π. Μανιτάκης "αναγκάστηκαν ενδομύχως να παραδεχθούν ότι άλλο η απλή και αφελής γυμναστική που είχαν διδαχθεί στο Διδασκαλείο τους, καρυκευμένη μάλιστα με συνεχείς χυδαίες βρισιές και άλλο η συγχρονισμένη αθλητική προπόνηση που είχε αναχθεί σε αληθινή επιστήμη".

Η δουλιά του Γερμανού έφερε κάποια γρήγορα αποτελέσματα. Στα Παναθήναια τον Μάρτη δημιουργήθηκαν 7 νέες πανελλήνιες επιδόσεις και άλλες τόσες ένα μήνα αργότερα στη διάρκεια του πανελληνίου πρωταθλήματος. Στις 23 και 24 Ιουνίου έγιναν στο Στάδιο προκριματικοί αγώνες για την Ολυμπιάδα του Αμστερνταμ. Στη διάρκειά τους δημιουργήθηκαν 4 νέες πανελλήνιες επιδόσεις. Στο ακόντιο από τον Γ. Ζαχαρόπουλο, στο δέκαθλο από τον Στ. Μπεναρδή, στα 110 και 400 εμπόδια από τον Ε. Μοιρόπουλο. Οι τρεις τους κατά πρώτο λόγο και οι Φραγκούδης, Λάμπρου, Αντ. και Ι. Καρυοφύλλης, Σταυρινός, Πετρίδης, Καραμπάτης, Μάγγος, Καραγιάννης, Γεωργακόπουλος κατά δεύτερο, αποτέλεσαν την ομάδα στίβου, που μαζί με 4 παλαιστές, 1 πυγμάχο και 4 ξιφομάχους, αναχώρησαν στις 14 Ιουλίου μέσω Μασσαλίας και Παρισιού για το Αμστερνταμ. Απών από την αποστολή ήταν ο Γκέλντελ που εγκατέλειψε την ελληνική ομάδα καθώς το συμβόλαιό του έληγε τη μέρα αναχώρησης. Εμφανίστηκε όμως στην ολλανδική πόλη με την ομάδα της Γερμανίας. Οι Ελληνες αθλητές κατέλυσαν σε σπίτι 20 δωματίων που ενοικιάστηκε γι' αυτό το λόγο.

Οι επιδόσεις στους αγώνες δεν ήταν ανάλογες των προσδοκιών. Η ανυπαρξία ανώτατης εκπαίδευσης στον αθλητισμό, δεν μπορούσε να καλυφθεί με την ολιγόμηνη δουλιά του Γερμανού προπονητή. "Οι Φραγκούδης, Μοιρόπουλος και Σταυρινός υπήρξαν μέσα στο ολυμπιακό κλίμα και μόνο η ατυχία στις κληρώσεις τούς εμπόδισε να διακριθούν. Στους μεικτούς δρόμους, οι εκπρόσωποί μας έτρεξαν άστοχα και άτεχνα, κατέβαλλον όμως το άπαν των δυνάμεών τους, απόδειξις του οποίου είναι ότι ή εσταμάτησαν τελείως εξαντλημένοι ή ετερμάτισαν λιποθυμήσαντες αμέσως. Οι άλτες και οι ρίπτες μας, έκαναν και αυτοί ό,τι μπόρεσαν καταλαβόντες θέση στο μέσον των συναγωνιστών των. Ο Μπεναρδής τέλος, ο άφθαστος παναθλητής μας, με το θάρρος και τη μαχητικότητά του επεράτωσε το Δέκαθλο, επιτυχών την καλύτερή μας ατομική κατάταξη, ελθών 19ος μεταξύ 39 μετασχόντων, 50 δε δηλωθέντων στο αγώνισμα", γράφει στο βιβλίο του "100 χρόνια νεοελληνικού αθλητισμού" ο Π. Μανιτάκης. Με λίγα λόγια, σκέτη αποτυχία. Κι από δικαιολογίες, άλλο τίποτα. "Με τη βαριά και λιπαρή κουζίνα, που αγνοούσε το ψωμί, αντικαθιστώσα αυτό με τις τηγανητές σε μαργαρίνη πατάτες και το άθλιο κλίμα της Ολλανδίας, το αιώνιο ψυχρό, υγρό και ομιχλώδες, με τους 15 - 17 μάξιμουμ βαθμούς του, θερμοκρασία, άντε Ρωμιέ κακομαθημένε να αγωνισθείς!", συμπεραίνει ο Π. Μανιτάκης.