Στις 28 Μάη 1925, στη Σύνοδο της ΔΟΕ στην Πράγα, ο Πιερ Ντε Κουμπερτέν υπέβαλε την παραίτησή του από τη θέση του προέδρου και μέλους της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής. Ο αναβιωτής των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αποτελούσε μειοψηφία μεταξύ των μελών της ΔΟΕ, σε θέματα, όπως η συμμετοχή των γυναικών στους Αγώνες, η καθιέρωση των χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων, ενώ η συνεχώς αυξανόμενη απήχηση του αθλητισμού, ως αυτοτελής δραστηριότητα αποσυνδεμένη από την εκπαιδευτική διαδικασία, τον ενοχλούσε αφάνταστα.

Την προεδρία διεκδίκησε, ουσιαστικά, μόνο ο Βέλγος Ανρί Ντε Μπαλέ Λατούρ. Στην πρώτη ψηφοφορία πήρε 17 ψήφους. Εντεκα μέλη της ΔΟΕ, που είχαν ψηφίσει δι' αλληλογραφίας, προτίμησαν τον Κουμπερτέν, του οποίου την παραίτηση δε γνώριζαν. Ο Ελβετός Ντε Μπλονέ, που είχε εκτελέσει χρέη προέδρου στη διάρκεια του πολέμου, συγκέντρωσε 6 ψήφους. Στη δεύτερη ψηφοφορία, ο Ανρί Μπαλέ Λατούρ πήρε τις 19 από τις 27 ψήφους των παρευρισκομένων μελών.

Γεννημένος στις 16 Μάρτη 1876, γιος του κόμητα Φερντινάντ, πρώην διοικητή της Επαρχίας της Αμβέρσας και της κόμισσας Καρολίν, ο Μπαλέ Λατούρ μεγάλωσε μαζί με τον μετέπειτα βασιλιά του Βελγίου Αλβέρτο τον Α. Μετά τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο της Λουβέν, έκανε μακρινά ταξίδια για λογαριασμό της βελγικής κυβέρνησης και αργότερα της ΔΟΕ. Ικανός ιππέας, σε μικρή ηλικία εκλέχτηκε πρόεδρος του Ιππικού Ομίλου της χώρας του. Το 1903 έγινε μέλος της ΔΟΕ και τρία χρόνια αργότερα ιδρύει την Ολυμπιακή Επιτροπή του Βελγίου.

Ο Μπαλέ Λατούρ δεν ήταν ούτε παιδαγωγός, ούτε φιλόσοφος, σε αντίθεση με τον Κουμπερτέν. Οπως γράφει ο Γερμανός δόκτορας Καρλ Λενάρτζ στην εργασία του "Η εξέλιξη του ολυμπισμού από το 1925 έως το 1952", "ενώ ο Κουμπερτέν είχε μια ευρύτερη ενόραση των πραγμάτων και αναζητούσε πρωτοποριακές λύσεις προς διάφορες κατευθύνσεις, ο Μπαλέ Λατούρ ασχολούνταν κυρίως με την προάσπιση των κανονισμών. Ενώ ο βαρόνος αλληλογραφούσε με τους υποστηρικτές του εργατικού αθλητισμού και έδειχνε ζωηρό ενδιαφέρον, χωρίς οποιαδήποτε ιδεολογική επιφύλαξη για τον αθλητισμό στην ΕΣΣΔ, ο διάδοχός του στην προεδρία της ΔΟΕ απέρριπτε, χωρίς συζήτηση, οτιδήποτε θύμιζε μπολσεβικισμό".

Το 1933, ο Μπαλέ Λατούρ επανεκλέχτηκε στην προεδρία της ΔΟΕ για μια δεύτερη οχταετία, την οποία συνδύασε με την ανάθεση της θερινής και χειμερινής Ολυμπιάδας του 1936 στη φασιστική Γερμανία και τη θερινή του 1940 στη φασιστική Ιαπωνία. Φιλικά προσκείμενος στα χιτλερικά ιδεώδη, αρνήθηκε να μεταφέρει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στη Βαρκελώνη, όπως ζητούσε η "Διεθνής Επιτροπή για τη διασφάλιση του Ολυμπιακού Πνεύματος". Ο Μπαλέ Λατούρ αρνήθηκε να συμβαδίσει με το πνεύμα της εποχής. Επιπλέον διέγραψε από μέλος της ΔΟΕ τον Αμερικανό Ερνστ Λι Τζανκ που πρωτοστατούσε στη χώρα του για τη μεταφορά των Αγώνων στη Βαρκελώνη και στη θέση του τοποθέτησε τον Ε. Μπράντετζ, που ήταν υπέρμαχος της Ολυμπιάδας του Βερολίνου. Ο τελευταίος, το 1952, διαδέχτηκε τον Σουηδό Ζ. Εντστρεμ στην προεδρία της ΔΟΕ. Ανάλογη αντιμετώπιση με τον Ερνστ Λι Τζανκ, είχε και ο κατά το ήμισυ Εβραίος Τεοντόρ Λιουάντλ, ο οποίος υποχρεώθηκε από τον Χίτλερ σε παραίτηση, προκειμένου να εκπροσωπηθεί η ΔΟΕ στη Γερμανία με τον Βάλτερ Ραϊχενάου. Κατά ειρωνεία της τύχης, ο Ραϊχενάου ήταν διοικητής της 6ης Στρατιάς που το Μάη του 1940 κατέλαβε το Βέλγιο. Ο Μπαλέ Λατούρ, βλέποντας ότι η πατρίδα του έπεσε θύμα της φασιστικής πολιτικής, έχασε τα λογικά του. Οταν μάλιστα έμαθε ότι ο γιος του κατατάχτηκε στον ελεύθερο βελγικό στρατό, έφυγε για τις ΗΠΑ. Πέθανε στις 6 Γενάρη 1942 από ανακοπή καρδιάς σε ηλικία 65 χρόνων. Στην κηδεία του, που έγινε στις Βρυξέλλες, παρευρέθηκαν τρία μέλη της ΔΟΕ. Και οι τρεις ανήκαν στη γερμανική σφαίρα επιρροής.