Σύμβολο ελευθερίας, σύμβολο ειρήνης, το περιστέρι, ανέκαθεν γοήτευε σαν θέμα, τους εικαστικούς δημιουργούς. Μια ενότητα περιστεριών, διαφόρων διαστάσεων και υλικών, παρουσιάζει αυτές τις μέρες στην αίθουσα τέχνης "Αστρολάβος - Πειραιά" (Ανδρούτσου 140), η γλύπτρια Ασπασία Παπαδοπεράκη.Μια ξεχωριστή, πραγματικά, έκθεση, τόσο για την ποιότητά της, όσο και για την παρουσίαση και τον εκπαιδευτικό της χαρακτήρα. Σχέδια, ανάγλυφα, υπερμεγέθη περιστέρια στο χαλκό και το μάρμαρο, κοσμήματα, αλλά και μια πρόταση για τραπέζι συνθέτουν την ενδιαφέρουσα αυτή έκθεση.

Οπως μας λέει χαρακτηριστικά η Ασ. Παπαδοπεράκη: "Τα ανάγλυφα είναι από γύψο, ενώ τα σχέδια είναι μολύβι, λιθογραφίες και έντυπα, που πάνω εκεί περνάω χρώμα και δουλεύω. Τα υπερμεγέθη περιστέρια είναι στο χαλκό ή στο μάρμαρο και τα κοσμήματα είναι σε ασήμι ή επίχρυσα, τα οποία έχει εκδώσει η Μ. Παπαστάμου".

Ανάμεσα στα εκθέματα ξεχωρίζει το κεφάλι μιας κοπέλας με φτερό "αφιέρωμα στο Β. Βέντερς για τα "Φτερά του έρωτα"", ενώ ξεχωριστή είναι και η πρόταση για ένα τραπέζι, με περιστέρια που κάθονται παντού, σαν "σπόνδυλοι". Και όλα αυτά, μέσα στο λευκό χώρο, στον οποίο "κυλά" ένα μπλε χρώμα. Ενα μπλε ύφασμα, που "κυλά" στην αίθουσα, σαν ένα ποτάμι. Μια "σκηνοθετημένη" έκθεση γλυπτικής, με ένα χρώμα που ταιριάζει στα πουλιά, που θυμίζει "ένα παιχνίδι με τον ουρανό".

"Την έκθεση αυτή και τα έργα, ήθελα να τα αφιερώσω στην ειρήνη, αλλά θα ήταν, πιστεύω, ειρωνεία. Με την τηλεόραση βλέπεις, με τον πιο ωμό τρόπο και με τα πιο απαράδεκτα ψέματα, τι γίνεται παντού. Ενα ποτάμι αίμα. Βέβαια, η ειρήνη είναι σαν μια ευχή. Σε κάθε ειρήνη ευχόμαστε μια διάρκεια και σε κάθε πόλεμο ευχόμαστε να έρθει η ειρήνη. Είναι το μήνυμα, είναι η χαρά, η ελευθερία που έχει ένα πουλί.Σε μένα είναι συνδυασμένο με την απελευθέρωσή μου από πολλά δεινά, που πέρασα τα τελευταία χρόνια και το βρήκα σαν ένα διάλειμμα στη δουλιά μου".

"Εχω πολλά περιστέρια και τα ταϊζω. Υπάρχει μια σχέση στενή μαζί τους. Ξεκίνησα να τα σχεδιάζω, αργότερα τα έκανα γλυπτά και σιγά σιγά αυτά τα γλυπτά με τα περιστέρια, πληθαίνανε. Οταν, λοιπόν, μου είπαν στον "Αστρολάβο" να κάνουμε μια έκθεση, αυθόρμητα απάντησα ότι θα γεμίσω το χώρο με περιστέρια. Και αυτό το θεωρώ σαν μια χαρά, μια παύση, ένα διάλειμμα χαράς μέσα στη δουλιά μου".

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ασ. Παπαδοπεράκη παρουσιάζει έργα της στο κοινό. Είναι, όμως, από τις λιγοστές φορές που παρουσιάζει έργα της σε ιδιωτικό χώρο.

"Εκθέτω, κυρίως, σε δημόσιους χώρους. Με ενδιαφέρει να παρουσιάζω όλη την πορεία του έργου, να δουλεύω το έργο μπροστά στο κοινό και να αναπτύσσεται ένας διάλογος. Αυτή είναι μια άποψη για τη σχέση έργου και θεατή, για τον εκπαιδευτικό ρόλο της δημιουργίας. Σε κάθε παρουσίαση της δουλιάς μου επιδιώκω να προσεγγίσουν το έργο μου τα παιδιά. Πιστεύω σε μία "κοινοτική" σχέση με τα πράγματα.Ο καθένας από εμάς που εργάζεται και δείχνει προς τα έξω τη δημιουργία του, έχει άλλη υποχρέωση από εκείνον που φτιάχνει ένα έργο για να το έχει στο σπίτι του και μόνο για ευχαρίστηση δική του".

"Η μέχρι τώρα σχέση μου με το κοινό, ήταν σχέση διαλόγου, ενημέρωση του κοινού πάνω σ' αυτό που εγώ κάνω. Προσπαθώ να εκφράσω την αίσθηση που έχω για τα πράγματα. Αυτή την προσπάθεια παρουσίαζα στις εκθέσεις σε δημόσιους χώρους".

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της παραπάνω άποψης είναι το μνημείο που φιλοτέχνησε πρόσφατα η Ασ. Παπαδοπεράκη στην Κρήτη.

"Ενα μεγάλο έργο σε πωρόλιθο. Ενα τρίπτυχο σε τρεις μονόλιθους, στην περιοχή Κάτω Ασίτες. Ενα μνημείο για το χωριό, σε πέτρα που ταιριάζει με το περιβάλλον. Μιλάμε για μονόλιθους ύψους 4 μέτρων. Είναι τόνοι που δέθηκαν σε βάση και αφού τοποθετήθηκαν, έκανα επιτόπου τα τελειώματα. Πολλά παιδιά της περιοχής, αλλά και σχολεία, είδαν από κοντά την ολοκλήρωση του έργου και συζήτησαν μαζί μου ".

Στην έκθεση στον "Αστρολάβο" η Ασ. Παπαδοπεράκη από την Τρίτη το απόγευμα, θα δουλεύει επιτόπου έναν πωρόλιθο που έφερε από την Κρήτη. Τα παιδιά που θα επισκέπτονται την έκθεση, θα έχουν την ευκαιρία να δουν από κοντά το πώς εργάζεται ένας γλύπτης, θα συνομιλήσουν με τη γλύπτρια και θα συζητήσουν μαζί της.

"Τα παιδιά, δυστυχώς, δεν επισκέπτονται εργαστήρια καλλιτεχνών, για να δουν την εξέλιξη της δουλιάς, να μιλήσουν με τον γλύπτη. Ο μύθος που καλλιεργείται έτσι, δημιουργεί μια σχέση απόμακρη, ενώ αν το αγγίξεις, το δεις, μιλήσεις με το δημιουργό του, πλησιάζεις το έργο ουσιαστικά".

Οπως χαρακτηριστικά σημειώνεται στον κατάλογο της έκθεσης: "Στην τελευταία δουλιά της Ασ. Παπαδοπεράκη, διακρίνεται έντονα μια συνεπής συνέχεια των προηγούμενων στιλιστικών της αναζητήσεων με παράλληλη προώθηση στη γεωμετρική αφαίρεση και κύριο μέλημα τη γενίκευση του ουσιώδους. Ετσι, σταθερές και ξεκάθαρες φόρμες συμβάλλουν στην πλαστική δομή των γλυπτών της, ενώ μοιάζουν με κυβιστικά συμπλέγματα κονστρουκτιβιστικού χαρακτήρα, δείχνουν μια ποιότητα εργασίας, που συναγωνίζεται την καθαρότητα της έκφρασης. Η καθαρότητα αυτή, στην τελευταία δουλιά της, παραπέμπει με τη λιτότητα των όγκων της σε αρχαϊκές φόρμες, ενώ η κυβιστική της αφαίρεση στις απλουστευμένες φόρμες της σύγχρονης γλυπτικής".

"Σαν υλικό μου αρέσει πάρα πολύ ο γύψος. Γιατί τον πας όπου θες, είτε αφαιρώντας, είτε προσθέτοντας. Δουλεύω με στοιχεία που παίρνω από την αρχαϊκή και από τη λαϊκή αρχιτεκτονική.Δύο πράγματα, χρονικά διαφορετικά, αλλά διαχρονικά και τα δύο. Ειδικά στις φόρμες του το αρχαϊκό είναι διαχρονικό, σαν το λαϊκό. Είναι πολύ κοντά στη διαμόρφωση του ενστίκτου μέσα από μια λογική διαδικασία. Αυτό το πέρασμα, βρίσκει μια συγγενική σχέση με την εμπειρία που έχει ο λαϊκός τεχνίτης. Μ' αυτά τα δύο στοιχεία, διαμορφώνω την αισθητική μου. Ο πωρόλιθος, όχι εκείνος που δουλεύεται εύκολα, αλλά εκείνος που λίγο αντιστέκεται, έχει τα καλά του γύψου και επιπλέον αντέχει σαν υλικό. Ο γύψος, στην ύπαιθρο διαβρώνεται".

Από τη γλυπτική δημιουργία της Ασ. Παπαδοπεράκη απουσιάζει το χρώμα.

"Το χρώμα μου αρέσει πάρα πολύ. Το κόκκινο, το κίτρινο, το μπλε, μου αρέσει να "τρέχει" μέσα στο χώρο μου. Θέλω να είναι το περιβάλλον των γλυπτών μου. Στα ίδια τα έργα μου, επιχείρησα κάποτε να βάλω χρώμα, αλλά μου φάνηκε σαν μια φλυαρία. Μπορεί μόνο του το άσπρο να κάνει σκιές και να πέφτει.Με το χρώμα, είναι σαν να του βάζεις φλύαρα λόγια. Ισως σε μια ακόμη πιο προχωρημένη ωριμότητα, να το επιχειρήσω. Το δοκίμασα στα πρώτα στάδια της προσωπικής μου δουλιάς, αλλά είδα ότι δε μου έβγαινε".

Ευαίσθητη και για θέματα που αφορούν ευρύτερα στον τομέα της γλυπτικής και της παράδοσης, η Ασ. Παπαδοπεράκη οργανώνει στο Αρκαλοχώρι Ηρακλείου, ένα συμπόσιο λιθοξόων.

"Είναι οι άνθρωποι, που πελεκούν τις πέτρες, είτε για τα σπίτια, είτε για τις εκκλησίες. Η πιο προχωρημένη εργασία τους που αγγίζει τη γλυπτική, είναι η δημιουργία μιας βρύσης. Την εργασία τους την κάνουν με πολλή αγάπη, όμως, δυστυχώς, οι λιθοξόοι όλο και λιγοστεύουν, αφού τις περισσότερες φορές, καταργείται η πέτρα σαν υλικό και πολλά πέτρινα σπίτια στα χωριά μας γκρεμίζονται. Ετσι, στην καρδιά του νομού Ηρακλείου, στήνουμε ένα συμπόσιο λιθοξόων, το οποίο επιδιώκουμε να γίνει θεσμός. Θα καλεστούν τεχνίτες κυρίως της περιοχής, να γνωριστούν, να ανταλλάξουν απόψεις, να μιλήσουν για τα εργαλεία τους, τις τεχνικές τους. Τώρα, μας βοηθάει ο δήμος Αρκαλοχωρίου, του χρόνου ελπίζουμε να μας βοηθήσει κάποιος άλλος δήμος".

Ηλιάνα ΜΟΡΤΟΓΛΟΥ