Ο Λίβανος είναι η χώρα του εμφυλίου πολέμου, των πρόσφατων βομβαρδισμών, των νεκρών γυναικόπαιδων, των κατεχόμενων εδαφών, αλλά και της φτώχειας, της μεγάλης ανεργίας, των ξυλοδαρμών των εργαζομένων, που, διατηρώντας την ενότητά τους, κινητοποιούνται για τη λύση των τεράστιων προβλημάτων τους. Σύμφωνα με συνδικαλιστές, ο μέσος μηνιαίος μισθός στο Λίβανο είναι 165 δολάρια, τη στιγμή που μια τριμελής οικογένεια χρειάζεται τουλάχιστον 500 δολάρια το μήνα για ενοίκιο και φαγητό.

Ο Λίβανος έχει μια εργατική συνομοσπονδία, τη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Λιβάνου (CGT Λιβάνου), στην οποία συνυπάρχουν όλες οι πολιτικές τάσεις, αλλά και οι θρησκευτικές.Σύμφωνα με τον γραμματέα διεθνών σχέσεων της οργάνωσης, τον Αμπέντ Ελ Αμίρ Ναζφέ,η οργάνωση όχι μόνο είναι ανεξάρτητη από την κυβέρνηση, αλλά βρίσκεται και σε σύγκρουση με την πολιτική της και δυστυχώς με τις δυνάμεις ασφαλείας και τον στρατό! Μετά το 1993, (τελευταίες βουλευτικές εκλογές), η νέα κυβέρνηση του Λιβάνου προσπάθησε να διαλύσει τη συνομοσπονδία και να δημιουργήσει συνδικάτα σε θρησκευτική βάση! Η συνομοσπονδία άντεξε, διατήρησε την ενότητά της και συνέχισε να αγωνίζεται για τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Πριν λίγους μήνες αντιπαρατέθηκε στην προσπάθεια νέας βαριάς φορολόγησης των μισθωτών και κατόρθωσε να την αποτρέψει! Σε μια όμως από τις συγκεντρώσεις των εργαζομένων έγιναν 200 συλλήψεις και πολλοί ξυλοδαρμοί. Θύμα των κυβερνητικών δυνάμεων είναι και ο ίδιος συνδικαλιστής που μας μίλησε, του οποίου έσπασαν το πόδι σε μια συγκέντρωση!Στις 29 του Φλεβάρη, ημέρα πανεργατικής απεργίας, χρησιμοποιήθηκε και ο στρατός για να διαλυθούν οι απαγορευμένες συγκεντρώσεις των εργαζομένων. Η συνομοσπονδία, όμως, δεν υποχωρεί και ετοιμάζεται για νέες κινητοποιήσεις.

Ο γραμματέας διεθνών σχέσεων, είπε στο "Ρ": "Το ποσοστό της ανεργίας κυμαίνεται μεταξύ 30-34%.Αυτό είναι αποτέλεσμα του εμφυλίου πολέμου στο Λίβανο, αλλά, ταυτόχρονα, και της μεγάλης προσέλευσης ξένων εργατών από το εξωτερικό. Εργαζόμενοι από όλες τις αραβικές χώρες έρχονται για να δουλέψουν στον Λίβανο, αλλά και από την Ασία, τη Σρι Λάνκα, τις Φιλιππίνες. Οι μεγάλες λιβανέζικες επιχειρήσεις προτιμούν να απασχολούν μετανάστες, γιατί τους δίνουν πολύ μικρότερους μισθούς από τους κανονικούς και πάντα το κεφάλαιο χρησιμοποιεί αυτό το ξένο εργατικό δυναμικό.

Μπορούμε να πούμε ότι ο μέσος μισθός είναι γύρω στα 165 δολάρια το μήνα. Η ζωή στο Λίβανο είναι πολύ ακριβή, τόσο ακριβή όσο και στην Ελβετία. Για μια τριμελή οικογένεια τα 500 δολάρια είναι το ελάχιστο που πρέπει να έχουν, για να πληρώσουν το ενοίκιό τους και να ζήσουν. Αν η οικογένεια είναι μεγάλη χρειάζεται τουλάχιστον 1.000 δολάρια το μήνα μόνο για διατροφή, εκτός από το ενοίκιο και τα άλλα έξοδα. Οι ξένοι εργαζόμενοι που έρχονται στο Λίβανο, με πρόσκληση του κεφαλαίου δεν έχουν κοινωνική ασφάλιση και ζούνε σε άθλιες συνθήκες, πολλά άτομα σε ένα δωμάτιο. Σύμφωνα με τις τελευταίες στατιστικές, κάθε μήνα βγαίνει 1 δισ. δολάρια από το Λίβανο από μέρους των ξένων εργαζόμενων".

Τα κείμενα έγραψε ο Γιώργος ΦΛΩΡΑΤΟΣ