Ορισμένες από τις προσαρμογές του ΝΑΤΟ στις σύγχρονες συνθήκες έχουν μια προϊστορία πολύ μεγαλύτερη απ' όσο θα περίμενε ο ανυποψίαστος παρατηρητής. Μπορεί το άρθρο 5 να μην επέτρεπε και να μην επιτρέπει στη Βορειοατλαντική Συμμαχία να διενεργεί πολεμικές επιχειρήσεις εκτός των ορίων της, αλλά προφανώς αποτελούσε πάντα το "φύλλο συκής". Αδιάψευστος μάρτυρας γι' αυτό αποτελούν τα ίδια τα ντοκουμέντα της Συμμαχίας. Ετσι, στην απόφαση της Επιτροπής Αμυντικού Σχεδιασμού, το 1981, αναφέρεται: "Είναι εξαιρετικά σημαντικό να γίνουν διαβουλεύσεις, όταν χώρες που βρίσκονται σε θέση να το κάνουν, εξετάζουν την ανάπτυξη εκτός ορίων. Οι υπουργοί αναγνώρισαν επίσης ότι οι κοινοί στόχοι, που θα προσδιοριστούν σε τέτοιες διαβουλεύσεις μπορεί να απαιτήσουν τα μέλη της συμμαχίας να διευκολύνουν την ανάπτυξη εκτός ορίων προς υποστήριξη των ζωτικών συμφερόντων όλων μας". Η ελληνική υπογραφή στην απόφαση αυτή ανήκει στην κυβέρνηση της ΝΔ.

Ενα χρόνο μετά, έρχεται η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να βάλει τη δική της υπογραφή σε ανάλογο κείμενο. Στην απόφαση της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, τον Ιούλη του 1982 στη Βόννη, ο Ανδρέας Παπανδρέου υπογράφει ανάμεσα στ' άλλα και το παρακάτω: "Επειδή εκτιμάμε ότι οι εξελίξεις έξω από την περιοχή του ΝΑΤΟ μπορούν να απειλήσουν τα ζωτικά μας συμφέροντα, επιβεβαιώσαμε και πάλι την αναγκαιότητα να διαβουλευόμαστε, για να καταλήγουμε σε κοινή άποψη και σε συνταύτιση κοινών στόχων και έτσι να παίρνουμε υπόψη σε όλο τους το πλάτος τις επιπτώσεις πάνω στην ασφάλεια και την αμυντική ικανότητα της συμμαχίας, καθώς και τα εθνικά συμφέροντα των χωρών - μελών. Με την επίγνωση ότι η πολιτική που ακολουθείται απ' αυτές, όσον αφορά το θέμα, αποτελεί εθνική απόφαση, συμφωνήσαμε από κοινού να εξετάσουμε στα κατάλληλα Σώματα του ΝΑΤΟ τις απαιτούμενες ενέργειες, οι οποίες πιθανά να επιβάλλουν ότι για την άμυνα της περιοχής του ΝΑΤΟ πρέπει μεμονωμένες χώρες - μέλη να μετακινήσουν στρατεύματα έξω απ' αυτή την περιοχή. Βήματα, τα οποία στο φως παρόμοιων διαβουλεύσεων από μεμονωμένους εταίρους της συμμαχίας, με στόχο τη διευκόλυνση πιθανών στρατιωτικών μετακινήσεων έξω από την περιοχή του ΝΑΤΟ, μπορεί να αποτελούν μια σημαντική συνεισφορά, για την ασφάλεια της Δύσης". Ούτε και οι Δυνάμεις Ταχείας Αντίδρασης αποτελούν κάτι το πραγματικά καινούριο, για την ατλαντική "συμμαχία". Από τον καιρό της προεδρίας του Ρ. Ρίγκαν ακόμη, είχε συγκροτηθεί η Δύναμη Ταχείας Ανάπτυξης των ΗΠΑ. Μια στρατιωτική δύναμη, που μπορούσε να φτάσει τους 290.000 άνδρες, με 7 τακτικές πτέρυγες μαχητικών αεροσκαφών, 2 μοίρες στρατηγικών βομβαρδιστικών, πλοία και αεροπλάνα εξοπλισμένα με πυρηνικές κεφαλές. Οπως, από τότε ομολογούσαν οι αρμόδιοι του ΝΑΤΟ, η υποστήριξη και η παροχή "διευκολύνσεων" στη δύναμη αυτή των ΗΠΑ, απ' όλες τις χώρες - μέλη του ΝΑΤΟ, αποτελούσε ένα συστατικό στοιχείο της "συμμαχίας".