Το ρουσφέτι στην Ελλάδα μοιάζει με φοβερό ιό που έχει μολύνει βαθιά τη δημοκρατία, την αξιοκρατία, τις κομματικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις και απειλεί με κατάρρευση όλο σχεδόν το δημόσιο τομέα, ακόμα και αυτόν της παιδείας και της υγείας που αποτελούν τα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας.

Είναι μια κατάσταση υποχρεωτικής φθοράς της ελληνικής κοινωνίας, με μοχλό την εξουσία του καριερίστα πολιτικάντη και στήριγμα την ανάγκη του Ελληνα πολίτη, για επιβίωση ή και βελτίωση του βιοτικού του επιπέδου. Μιας φθοράς που επέβαλε το "πρότυπο" του "πετυχημένου" οσφυοκάμπτη, που προ των εκλογών εντάσσεται στο μεγάλο κόμμα βάζοντας ενέχυρο "τις ψήφους του" (και όχι μόνο).

Η πελατειακή σχέση έχει ατονήσει απ' τους νέους μας, τα ιδανικά της ευγενούς άμιλλας και του τίμιου ανταγωνισμού για πρόοδο μέσα από τη μόρφωση, την επιστημονική κατάρτιση και την καλύτερη ειδίκευσή τους σε όλους τους τομείς - με ό,τι συνεπάγεται αυτό - για την παιδεία, την παραγωγή και την προκοπή του τόπου.

Κάτω από αυτές τις σκέψεις και πέρα από τα γεγονότα βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι οι ηγέτες και τα στελέχη των μεγάλων κομμάτων έχουν την κύρια ευθύνη γι' αυτό το κατάντημα.

Το αποτέλεσμα του "εθνοπατερικού" τους έργου στέκει μπροστά στο διάβα του λαού σαν τείχος απροσπέλαστο.

Ενα χρέος 31 τρισεκατομμυρίων δραχμών με ό,τι συνεπάγεται αυτό για τους εργαζομένους και φτωχότερους Ελληνες πολίτες.

Ενα δημόσιο ή χρηματοδοτούμενο από το δημόσιο παραγωγικό τομέα (προβληματικές) που του φόρτωσαν επιπλέον με 500 χιλιάδες υπεράριθμους.

Κάποιες ΔΕΚΟ που κατά κανόνα αλλάζουν διοικητή και χιλιάδες άλλες υψηλές θέσεις όχι κάθε τέσσερα, αλλά ένα με ενάμιση χρόνο, έτσι για να εξυπηρετηθούν περισσότεροι υψηλά ιστάμενοι κομματικοί φίλοι. Κι ας συνεπάγεται ό,τι θέλει αυτό, τόσο για την παραγωγή, όσο και για τις αξίες.

Μπορεί περισσότεροι πολιτικοί να μην ενδιαφέρονται ούτε για την έξωθεν καλή τους μαρτυρία, ούτε για την υστεροφημία τους, αφού αυτά τα υπερκαλύπτει η μανία της καρέκλας, της κονόμας και της άμοχθης εξασφάλισης των απογόνων τους.

Δεν έχουν όμως το δικαίωμα, όταν επιλέγονται από το λαό, και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, να γίνονται επίορκοι και ποινικά υπεύθυνοι απέναντί του. Απέναντι σ' ένα λαό που στο πρόσφατο παρελθόν έχει υποβληθεί σε τόσους αγώνες και στερήσεις για μια δικαιότερη και πιο ευημερούσα κοινωνία.Επιτέλους, θα έλεγα, ας μην παραπονιούνται και.. απορούν όταν αυτός ο ίδιος ο λαός και δη η νεολαία αρνείται προκλητικά σε παραινέσεις τους για... νέους αγώνες, όπως αυτοί τους εννοούν και συμμετοχές (βλέπε φοιτητικές εκλογές) που οδηγούν στο δικό τους πρότυπο.

Γιατί όσο περισσότερο του κλείνουν τους δρόμους για νόμιμη και επάξια σταδιοδρομία, αξιοκρατία και προκοπή, τόσο η νεολαία θα αρνείται να τους μοιάσει και άλλο τόσο ο λαός θα τους απορρίπτει μέχρι να φτάσουμε στα χειρότερα.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, πρέπει τα εναπομείναντα υγιή πολιτικά στοιχεία, σ' όποιο πολιτικό χώρο και αν βρίσκονται, ν' αγωνιστούν για την απεμπλοκή τους από αυτήν τη συνεχή παρανομία της πελατειακής σχέσης. Γιατί και όταν ακόμα διορίζουν αξιοκρατικά μεν αλλά παράνομα ή νομότυπα, έχουν την ευθύνη, γιατί δε φρόντισαν ως αποκλειστικοί αρμόδιοι για διαφανείς διαδικασίες νομής στην κάθε κρατική παροχή (προμήθεια, ανάθεση έργου ή θέση εργασίας). Μια τέτοια κίνηση των τίμιων πολιτικών θα καθόριζε τη θέση των άλλων "Παροικούντων την Ιερουσαλήμ" (δημοσιογράφων, συνδικαλιστών κ.ά.) οι περισσότεροι των οποίων σιώπησαν ένοχα, γιατί τους βόλευε ένα τόσο συναλλακτικό κράτος. Ετσι εξηγείται ότι τόσα χρόνια δε συζητιέται και δεν επιλύεται το μεγάλο πρόβλημα της πελατειακής σχέσης.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΧΡΟΝΗΣ

Αθήνα