Αυτή τη φορά υποδύθηκαν οι αστυνομικοί τους δημοσιογράφους! Συνήθως, γίνεται το αντίθετο. Συνήθως, είναι οι δημοσιογράφοι - για την ακρίβεια, κάποιοι δημοσιογράφοι - που υποδύονται άλλους ρόλους. Προπαντός το ρόλο του ανακριτή και του εισαγγελέα, για τους πάντες και τα πάντα. Οχι σίγουρα από κάποια διαστροφή ή από, υπερβάλλοντα έστω, αλλά θεμιτό, ζήλο να κάνουν καλύτερα τη δουλιά τους. Αυτό που συμβαίνει, αυτό που βιώνουμε, είναι ένα εξαιρετικά επικίνδυνο φαινόμενο. Ενα φαινόμενο, που οι ρίζες του πρέπει να αναζητηθούν πέρα και πίσω από τον δημοσιογράφο, χωρίς αυτό να μειώνει σε τίποτα τη βαριά προσωπική ευθύνη εκείνου του δημοσιογράφου, που δέχεται να μετατρέπεται σε όργανο. Σε όργανο συμφερόντων, σε όργανο απαράδεκτων προτύπων, ή ακόμα και σε "όργανο" της ...Τάξης, όπως ολοφάνερα έγινε προχτές, εκεί στο φτωχικό σαλονάκι του δυστυχή συνταξιούχου οικοδόμου. Είναι, επιεικώς, αστείες οι δικαιολογίες που επιστρατεύονται εκ των υστέρων για να αποκαθαρθούν κάποιοι. Απόδειξη ότι το ίδιο το θύμα της πολλαπλής απάτης - ο συνταξιούχος οικοδόμος - δε χρειάστηκε παρά ελάχιστα δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσει ότι τον "πούλησαν" και να πετάξει τη διαπίστωσή του στα μούτρα τους. Εξάλλου, θα ήταν πράγματι αστείο να υποθέσει κανείς ότι οι ενορχηστρωτές της βρώμικης επιχείρησης θα μπορούσαν να ρισκάρουν μια τέτοια σύλληψη, δίχως τη συνεννόηση ή, τουλάχιστον, την ανοχή των δημοσιογράφων, για τον απλούστατο λόγο ότι θα ήταν εξαιρετικά επικίνδυνη, αφού δε θα μπορούσαν να ελεγχθούν οι αντιδράσεις. Απ' ότι, όμως, όλοι παρακολουθήσαμε, ΚΑΜΙΑ αντίδραση δεν εκδηλώθηκε!

Τα πράγματα, θα έλεγε κανείς, μιλάνε από μόνα τους. Και λένε ότι προχτές, στο συγκεκριμένο επεισόδιο, ξεχείλισε το ποτήρι μιας γενικά άρρωστης και επικίνδυνης κατάστασης. Μιας κατάστασης, που διαμορφώνει η "σύγχρονη" αντίληψη για τη "δημοσιογραφία", που δε γνωρίζει φραγμούς, κανόνες και όρια στο κυνήγι άλλοτε της τηλεθέασης και άλλοτε των σκοπιμοτήτων των μεγάλων συμφερόντων, που ελέγχουν πια τα ΜΜΕ, με αιχμή τα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια. Μιας κατάστασης, όπου οι ρόλοι και οι αρμοδιότητας μπλέκονται επικίνδυνα. Οπου οι "εξουσίες" αντιστρέφονται. Οπου τα δικαιώματα του πολίτη γίνονται βορά στη σαρκοβόρα κάμερα, που εισβάλλει αδιακρίτως στην προσωπική μας ζωή και στα σπίτια μας. Οπου τείνει να επικρατήσει το δόγμα ότι για να κάνεις γνωστό το πρόβλημά σου, για να ...λύσεις το πρόβλημά σου - ακόμα και αν αυτό έχει σχέση με την πεθερά σου - "πες το στην τηλεόραση"! Οπου περισσεύει τόσο η υποκρισία, ώστε οι ίδιοι μεγαλοσχήμονες ιδιοκτήτες της πλειοψηφίας των ΜΜΕ (εφοπλιστές, εργολάβοι, επιχειρηματίες κλπ.), από τη μια, να βάζουν τις δικές τους κάμερες να κάνουν τον χαφιέ και, από την άλλη, να βάζουν τις δικές τους εφημερίδες να "καταδικάζουν" τους "τηλε-μπάτσους"!

Το πρόβλημα είναι ιδιαίτερα πολύπλοκο και σοβαρό. Είναι πρόβλημα, που βεβαίως πρέπει να αντιμετωπιστεί από την κυβέρνηση, από τα κόμματα, από τα συνδικαλιστικά όργανα των δημοσιογράφων και από τους ίδιους τους δημοσιογράφους, που δεν έχουν καταθέσει, στην πλειοψηφία τους, την προσωπική τους αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό στις ανομολόγητες σκοπιμότητες και στο ταμείο των μεγάλων αφεντικών των ΜΜΕ. Πάνω απ' όλα, όμως, το θέμα αφορά την κοινωνία και επομένως το ίδιο το μαζικό λαϊκό κίνημα και τους φορείς του, που επιβάλλεται να θέσουν το θέμα της λειτουργίας των ΜΜΕ στους άμεσους στόχους της πάλης τους.