Στην επιστολή, μάλιστα, που έστειλαν οι πλεκτοβιομήχανοι στον υπουργό Εργασίας κάνουν, εμμέσως πλην σαφώς, πολύ καθαρές τις απαιτήσεις τους, επισημαίνοντας ότι στην Αλβανία και τη Βουλγαρία η μηνιαία αποζημίωση ενός εργαζόμενου στον κλάδο είναι 9.000 δρχ., ενώ στην Ελλάδα ανέρχεται σε 16.000 τη μέρα.

Με λίγα λόγια δηλαδή, να ενταχθεί και η Ελλάδα στην ομάδα των χωρών που δοκιμάζονται από μαζική φτώχεια, πείνα και εξαθλίωση, για να κρατήσουμε εδώ τα εργοστάσιά "μας".

Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι αρκετοί πλεκτοβιομήχανοι - ιδιαίτερα της Βόρειας Ελλάδας - έχουν ήδη μεταφέρει τα εργοστάσιά τους στις γειτονικές χώρες, αδιαφορώντας επιδεικτικά για την ανάπτυξη της χώρας, πολύ περισσότερο της ευαίσθητης περιοχής Μακεδονίας - Θράκης, και ακολουθώντας το δρόμο της κατάκτησης περισσότερων υπερκερδών. Μάλιστα, η κυβέρνηση ευλόγησε αυτή την κίνηση γιατί υπηρετούσε τα ηγεμονικά της σχέδια για μετατροπή των Βαλκανίων σε "οικονομική ενδοχώρα".

Το ζητούμενο είναι ένα: Να τεθεί φραγμός στην ασυδοσία και την αρπακτική διάθεση των μεγαλοβιομηχάνων και των πολυεθνικών. Και τον πρώτο λόγο σ' αυτό μπορεί και πρέπει να τον αναλάβει μόνο το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα. Από πουθενά αλλού, και κυρίως από την κυβέρνηση Σημίτη, δεν πρόκειται να έρθει σωτηρία. Πρόκειται για μονόδρομο.