Λένε πως, όσο περισσότερο δυσκολεύεται κανείς, εξαιτίας της μορφολογίας του εδάφους, να προσεγγίσει τους απόμακρους αρχαιολογικούς χώρους και γενικά τις όμορφες γωνιές της πατρίδας μας, τόσο του "ξεπληρώνει" τον κόπο ο δυναμισμός του τοπίου, η λιτότητα των μαρμάρινων όγκων, η αισθητική της φύσης... που ξεδιπλώνεται μπροστά του.

Κι όμως, όλα μπορεί να καταστραφούν. Οταν το διάλογο του περιπατητή με την Ιθάκη του, τον διακόπτουν οι... μνηστήρες. Στην προκειμένη περίπτωση ένα... υπουργείο - το ΥΠΠΟ - μια κοινότητα ή ακόμη και οι κάτοικοί της. Οχι τόσο γιατί ζητούν στον επισκέπτη να πληρώσει - ο τελευταίος μεγαλόθυμα θα σκεφτεί πως κάπως πρέπει να συντηρηθούν τα "θαύματα της φύσης". Αλλά γιατί του τα... παίρνουν με τέτοιο χοντροκομμένο τρόπο, όσο χοντροκομμένα αποδεικνύονται τα φύκια που του πουλάνε για μεταξωτές κορδέλες!

Αποτέλεσμα, ο ανύποπτος επισκέπτης και το "μικρό θαύμα" να μην αφήνεται να απολαύσει και με ένα αίσθημα ντροπής για την αναξιοπρέπεια του τόπου του να φεύγει... Κάπως έτσι ένιωσε και η Β. Στεφανοπούλου,που βρέθηκε από την Ηλιούπολη επισκέπτρια στο Δικταίον Αντρον, το περίφημο σπήλαιο στο Ψυχρό Λασηθίου Κρήτης. Εκεί που, όπως φαίνεται, γεννήθηκαν οι θεοί για να τους σκοτώνουν οι άνθρωποι...

Το τι συνάντησε, το περιγράφει η ίδια σε επιστολή διαμαρτυρίας που απέστειλε στο υπουργείο Πολιτισμού, γνωρίζοντας - όπως γράφει - ότι το Δικταίον Αντρον του Λασηθίου της Κρήτης είναι πολύ μακριά για να το γνωρίζουν στην οδό Μπουμπουλίνας, όπου στεγάζονται οι υπηρεσίες του υπουργείου.

"Φτάνοντας στο σημείο που σταματά ο αυτοκινητόδρομος και αρχίζει ο δύσκολος ανήφορος για το σπήλαιο, γράφει, υποχρεώνεσαι να παρκάρεις το αυτοκίνητό σου στο κοινοτικό πάρκινγκ προς 500 δραχμές, που πηγαίνουν, όπως πληροφορεί αναρτημένη πινακίδα, σε "κοινωφελή έργα"".

Ακολουθεί δύσβατο ανηφορικό μονοπάτι ενός χιλιομέτρου. Για να αποφύγεις τον ποδαρόδρομο μπορείς να ανέβεις με ζώο, αρκεί να πληρώσεις ακόμη 2.000 δραχμές. Μόνο αφού σκαρφαλώσεις ως την είσοδο του σπηλαίου μαθαίνεις από άλλη πινακίδα ότι "η κάθοδος στο σπήλαιο είναι εξαιρετικά επικίνδυνη και γίνεται με ευθύνη του επισκέπτη".

Την προσπερνά και βγάζει από το ταμείο του ΥΠΠΟ εισιτήριο. Αλλωστε, αν η πληροφορία της πινακίδας ήταν βάσιμη, ούτε ταμείο θα υπήρχε, ούτε δελτίο εσόδου προς 800 δραχμές.

Δεν είχε προσέξει κάποιους με λάμπες ανά χείρας, που στην είσοδο δηλώνουν επίμονα ότι είναι απαραίτητοι ως συνοδοί. Με το αζημίωτο των 2.000 δραχμών φυσικά... Προσπερνά πάλι, αλλά απογοητεύεται γρήγορα. Μετά το τέταρτο σκαλί του σπηλαίου σκοτάδι πήχτρα. Μονόδρομος. Θα πληρώσει για να δει. Δύο χιλιάδες δραχμές ακόμη για 126 μέτρα γης. Ωσπου να μπει, θα βγει για να δουν οι επόμενοι. Το υπουργείο, λένε στο ταμείο, δε φωτίζει το χώρο για να τον προστατεύσει... Και βέβαια, δεν κάνει τον κόπο να πάρει και οποιοδήποτε άλλο μέτρο.

Κράτος και ντόπιοι νοιάζονται μόνο για τις 500, 2.000, 800 και 2.000 δραχμές, που πληρώνει διαδοχικά ο επισκέπτης. Κι αυτό δε συμβαίνει μόνο στο Δικταίον Αντρον και την Κρήτη. Κερδίζει κανείς τίποτα;