Κατά κάποιο τρόπο θα μπορούσε κανείς να πει ότι το κατάφεραν. Και μάλιστα με τη βοήθεια των συνδικαλιστικών ηγεσιών της ΠΑΣΚΕΒΕ και της ΔΑΚΜΜΕ. Συνδικαλιστικές ηγεσίες που στην πορεία παραμέρισαν τα προβλήματα των συναδέλφων τους και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η προσωπική τους προβολή και οι πολιτικές τους φιλοδοξίες. Στόχος τους, δηλαδή, ήταν να γίνονται όλο και πιο υποτακτικοί και συμβιβασμένοι ώστε να ανέβουν όσο πιο γρήγορα γίνεται τα σκαλοπάτια που οδηγούν στην εξουσία. Αυτή την εξουσία που δουλεύει μόνο για το μεγάλο κεφάλαιο, καταδικάζοντας τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα στην ανεργία, τη φτώχεια και τη μιζέρια.

Δε μας είπαν, όμως, αφού θέλουν να εκσυγχρονίσουμε τις επιχειρήσεις μας, γιατί έβαλαν το 35% που μας αποτρέπει από τη συνένωση ώστε να αναβαθμιστούμε κάνοντας μια μεγαλύτερη και συνάμα καλύτερη επιχείρηση; Γιατί πληρώνουμε με τα λεγόμενα "αντικειμενικά κριτήρια" δεκαπλάσιο φόρο απ' ό,τι οι μεγάλες επιχειρήσεις σε σχέση με τους τζίρους μας; Γιατί εμάς να μας κυνηγούν όταν φοροαπαλλάσσουν το μεγάλο κεφάλαιο ως "εφοπλιστικό"; Γιατί κατάργησαν την 197 ΑΝΕ όταν ξέρουμε ότι τα δανεικά και αγύριστα στο μεγάλο κεφάλαιο συνεχίζονται; Γιατί, ενώ ο πληθωρισμός είναι στο 9%, το επιτόκιο των δανείων για τις ΜΜΕ κυμαίνεται στο 22%; Ποιος κερδίζει απ' όλη αυτή την ιστορία; Πάντως όχι εμείς, όταν σε άλλες χώρες το επιτόκιο δανεισμού στις ΜΜΕ είναι ακόμα και κάτω του πληθωρισμού.

Ετσι, λοιπόν, θέλουν να μας εκσυγχρονίσουν; Οχι, βέβαια. Θέλουν να μας οδηγήσουν μια ώρα αρχύτερα στο "λουκέτο", γιατί έτσι προστάζουν τα μεγάλα αφεντικά, που δε σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους.

Το μεγάλο κεφάλαιο στην Ελλάδα έχει εξαγοράσει και τις πολιτικές ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων, καθώς και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που τους ακολουθούν με διάφορους τρόπους.

Βέβαια, υπάρχουν μέσα εκεί και κάποιες φωνές διαμαρτυρίας που χάνονται, όμως, μέσα στα κύματα του ρουσφετιού και του βολέματος. Τώρα, για τον ΣΥΝ, την ΠΟΛ.ΑΝ., το ΔΗΚΚΙ, ο ρόλος τους είναι να συντηρούν το υπάρχον σύστημα με διάφορους τρόπους και όπου χρειαστεί. Και τα τρία παραπάνω κόμματα κινούνται εντός του μααστριχτικού τόξου. Είχαν και έχουν, και πολιτικά και συνδικαλιστικά, παντελή απουσία από τους αγώνες των ΕΒΕ. Το μόνο που έκαναν όλα αυτά τα πέτρινα χρόνια των ΕΒΕ, ήταν σε κάνα δυο συγκεντρώσεις να πετάξουν μερικές δημαγωγικές κορόνες χωρίς αντίκρισμα, χωρίς ουσία.

Οι συνδικαλιστές του όπου κι αν βρίσκονται, σε ΔΣ Σωματείων, Ομοσπονδιών, Συνομοσπονδιών, έκλειναν τα αυτιά στις σειρήνες και παρέμβαιναν σταθερά και αταλάντευτα χωρίς καμιά παρέκκλιση. Πολλές φορές μόνοι και κόντρα στο ρεύμα, γιατί έχουν γαλουχηθεί και ατσαλωθεί περνώντας από τις γραμμές του Κόμματος και τους έχει κάνει να αντέχουν όλες αυτές τις κακοτοπιές. ΤΟ ΚΚΕ ήταν και είναι πάντα πρόθυμο να δώσει όλες τις δυνάμεις του για τη λύση των προβλημάτων μας. Κόμμα βέβαια της εργατικής τάξης που όμως καταλαβαίνει ότι η εργατική τάξη χρειάζεται συμμάχους που πλήττονται το ίδιο μ' αυτή από την ίδια πολιτική. Και σωστά διακηρύσσει ότι όλοι μαζί, εργατική τάξη, μικρομεσαίοι, αγρότες, σε ένα κοινό μέτωπο θα καταφέρουμε να ανατρέψουμε αυτή την πολιτική. Επίσης, ζητούσε ό,τι πιο δημοκρατικό υπήρχε: Δημοψήφισμα για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ που αποδείχτηκε τελικά πόσο επιζήμια ήταν για το λαό.

Δημοψήφισμα ζητά και σήμερα για τη συνθήκη που θα προκύψει μετά την αναθεώρηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ που σίγουρα θα είναι πιο αντιδραστική και επιζήμια για τη συντρηπτική πλειοψηφία του λαού.

Να ερωτηθεί δηλαδή ο λαός εάν συμφωνεί γι' αυτά που αποφασίστηκαν και θα αποφασιστούν. Ολα αυτά που πρέπει να τα θυμόμαστε, γιατί η ενίσχυση του ΚΚΕ θα σηματοδοτήσει εξελίξεις.

* Ο Χάρης ΧΑΛΒΑΤΖΟΓΛΟΥ είναι μέλος του ΔΣ της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Βιοτεχνών, Αργυροχρυσοχόων, Κοσμηματοπωλών, Ωρολογοποιών (ΠΟΒΑΚΩ), του ΔΣ του Συλλόγου Αργυροχρυσοχόων της Αθήνας και αντιπρόσωπος στην Ομοσπονδία Βιοτεχνικών Σωματείων της Αθήνας (ΟΒΣΑ)