Αρκετή η συζήτηση και η φιλολογία των τελευταίων ημερών σχετικά με τη χαλάρωση των όρων της λεγόμενης σύγκλισης, με αφορμή και τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στο Δουβλίνο. Μόνο που θα μας επιτρέψουν, όσοι παίρνουν μέρος - στη μεγάλη τους τουλάχιστον πλειοψηφία - να έχουμε διαφορετική άποψη για το θέμα.

Πρώτον, το ενδεχόμενο της χαλάρωσης ήρθε στο προσκήνιο, πρώτα και κύρια, κάτω από τις συνεχώς αυξανόμενες αντιστάσεις των εργαζομένων και των λαών των χωρών - μελών της ΕΕ και κατά δεύτερο λόγο, από τις όποιες αντιθέσεις και δυσκολίες βρίσκουν στο δρόμο τους οι ηγετικοί, πολιτικοί και οικονομικοί κύκλοι της ΕΕ.

Δεύτερον, η όποια χαλάρωση των όρων μπορεί να αμβλύνει σ' ένα βαθμό την αντιλαϊκή κατεύθυνση της πολιτικής της "σύγκλισης" - και γι' αυτό έχει σημασία να ενισχυθεί ακόμη παραπέρα η λαϊκή αντίσταση - αλλά δεν αλλάζει την ουσία της. Πολύ περισσότερο, που ολοφάνερα χρησιμοποιείται ως ελιγμός από τις κυρίαρχες δυνάμεις της ΕΕ, για να επανέρθουν δριμύτερες.

Τρίτον, οι εξελίξεις αυτές αποτελούν μια ακόμη απόδειξη και μάλιστα χειροπιαστή και συγκεκριμένη, του συνεχώς διευρυνόμενου χάσματος, που χωρίζει τις συντηρητικές και φιλομονοπωλιακές πολιτικές της ΕΕ, από τις διαθέσεις, τους πόθους, τις ελπίδες και τα οράματα των εργαζόμενων και των λαών. Από τα προβλήματα, που τους βασανίζουν και τις ανάγκες τους.

Ας μη προσπαθούν ορισμένοι, λοιπόν, να εκσυγχρονίσουν και να επενδύσουν τα γνωστά συνθήματα, περί του οράματος της... ευτυχισμένης "Ενωμένης Ευρώπης", κλπ., με την όποια χαλάρωση των όρων "σύγκλισης".