Λοιπόν, ησυχάστε, ο θόρυβος κόπασε. Παρακαλώ ο επόμενος! Υπάρχουν τόσα Αλβανάκια που δεν έχουν πού να κοιμηθούν. Και τόσοι "νοικοκυραίοι" που θέλουν να μάθουνε σκοποβολή. "Επ' ώμου". "Οπλίσατε". "Μπαμ". Και το πεινασμένο κορμάκι, αφού κάνει μερικά βήματα, σαν μεθυσμένο, πέφτει στη γη λαβωμένο. Σπαρταράει, για μερικά δευτερόλεπτα, όπως τα ψάρια όταν τα βγάζεις από το αγκίστρι, κι ύστερα τίποτα. Ούτε φωνούλες, ούτε χαρές, ούτε ανθρώπινα δικαιώματα! Μόνο ο πατέρας, με ορθάνοιχτα μάτια, να κοιτάζει γύρω του απορημένος. Για τη μάνα δε γίνεται λόγος. Κάποιος άλλος, κάπου αλλού, θα μαθαίνει σκοποβολή πάνω της.
Ούτε ένα δάκρυ να νοτίσει το χώμα του μωρού. Ποιος να κλάψει ποιον; Εδώ γίνεται χαλασμός! Το ίδιο γνώριζε την κατάσταση. Επρεπε να πεθάνει βουβό, όπως βουβό έζησε. Οταν το χτύπησαν τα γουρουνίσια σκάγια, δε φώναξε, όπως έπρεπε να φωνάξει, "με έφαγε ο πούστης". Τίποτα. Δεν έβγαλε άχνα. Εγειρε πρώτα στα γόνατα και ύστερα προσκύνησε τη γη και φίλησε το χώμα. Και εκεί έμεινε. Ακόμα και το αίμα, που έτρεξε από το στόμα του δεν έκανε κανένα θόρυβο. Δεν πετάχτηκε, έτσι όπως απαιτούσε η ηλικία του και η οργή του. Κύλησε μαλακά, αθόρυβα, καυτό στο χείλι του. Μαζί με το παράπονο!
Και όλο αυτό το έγκλημα έγινε, λες, για να έχουν "είδηση" τα κανάλια. Για να βγει αυτή η σουπιά στην τηλεόραση και να πει "έτρεξα, πήρα την καραμπίνα και τράβηξα". Και, ακόμα, να σκεφτείς, η καρδιά του μικρού δεν είχε προλάβει να κρυώσει όταν λέγονταν ετούτα τα λόγια. Αλλος ένας πυροβολισμός καταπάνω του. Η χαριστική βολή. Προσπάθεια να φορτωθεί η ευθύνη σε εκείνο. Αν έτρεχε γρηγορότερα από τα σκάγια μπορεί και να σωνόταν. Αν δεν κρύωνε... Αν έμενε στην Αλβανία... Αν, τέλος πάντων, δεν είχε γεννηθεί... πόσο καλύτερα θα ήταν για όλους μας. Και για μας και για την - ελαστική - συνείδησή μας. Και για τον ράμπο - εκτελεστή, που δε θα τον έφερνε - η τύχη του, όπως λέει - σε αυτή την κατάσταση. Η φύση φταίει, τελικά, που γεννάει Αλβανάκια!
Ετσι "τηλεοπτικά" θα λυθεί και αυτή η υπόθεση. Οπως τηλεοπτικά ξεκίνησε. Με τα "παράθυρα" και τις "αναλύσεις". Με τα γνωστά "θέλουμε τα αδέλφια μας". Με εκείνα τα ανεπανάληπτα καλέσματα για τις "χαμένες πατρίδες". Με τη δική μας συνεισφορά στο γκρέμισμα της απόπειρας για σοσιαλισμό. Με τη δική μας βοήθεια να γίνουνε κομματάκια τα Βαλκάνια.
Με τα εθνικιστικά συλλαλητήρια. Με τα ανέκδοτα. Με τις κραυγές. Με τους αεροπόρους που πετάγανε "λυτρωτικές" προκηρύξεις. Με την καλλιέργεια ρατσιστικής συνείδησης. Με την άποψη, που ακούγεται, όλο και συχνότερα, ότι για την ανεργία φταίνε οι μετανάστες. Οτι για την πορνεία φταίνε οι Ρωσίδες. Οτι για τις μαφίες που βγαίνουν σεργιάνι τις νύχτες φταίνε οι Πολωνοί...
Φυσικά, κανείς δεν αναρωτιέται, ποιος, τελικά, γεμίζει με γουρουνίσια φυσίγγια το όπλο του "νοικοκύρη". Σε ποια ασυλία ελπίζει ο δολοφόνος. Ποιοι δικαστές θα δικάσουν. Σε ποιες συνθήκες θα γίνει η δίκη. Ποια σκοτεινή δολοφονία θα γίνει στην Κέρκυρα. Πολύ αίμα, κύριοι... Δεν είναι κόσμος αυτός, που αλληλοσφάζεται για το τίποτα. Δεν είναι άνθρωποι αυτοί που σημαδεύουν τα νήπια πισώπλατα. Δεν είναι κοινωνία αυτή που ξεχνάει. Που ανέχεται. Που δεν αφοπλίζει όλους αυτούς τους "νοικοκυραίους". Ολους αυτούς τους χριστιανούς που μας σημαδεύουν με τις καραμπίνες. Ολες αυτές τις μαφίες που λυμαίνονται το χώρο και τη χώρα...
Ξέρω μικρούλι μου, το γραπτό μου είναι "ανεπίκαιρο". Πέρασαν τόσες μέρες από τη δολοφονία σου. Τώρα τι μ' έπιασε εμένα και κάθομαι και γράφω; Κανονικά θα έπρεπε να σε είχα ξεχάσει. Ολοι θα πρέπει να σε είχαμε ξεχάσει. Εριξε και μια βροχή εκεί που σκοτώθηκες. Δεν έμεινε ίχνος από σένα και τα δεκατρία χρόνια σου. Και αν θέλεις να ξέρεις έχουμε και άλλες δουλιές... πού καιρός να σε κλαίμε! Και οι "ειδήσεις", πια - όπως ήταν φυσικό - βρήκανε άλλα "ενδιαφέροντα". Δείχνουν συνέχεια το κοριτσάκι που κλαίει κρύσταλλα. Το "θέαμα" αυτό παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Είναι και "μεταφυσικό" και ανοίγει και άλλες - σκοτεινότερες - προοπτικές. Δε λέω η δολοφονία σου ήταν "είδηση", όμως, όπως και να το κάνεις δεν παύει να είναι ένα "απλό γεγονός".
Feeds
