Σου χρωστάω μια απάντηση, σύντροφέ μου. Το ζήτημα δεν είναι προσωπικό. Και σου δηλώνω πως είμαι - ικανοποιητικά - ευτυχισμένος. Ομως, ξεχνάς, φαίνεται, πως πέρασε μεγάλο διάστημα... και στο μεταξύ η ζωή - γενικά - χειροτέρεψε! Θέλω, πίστεψέ με, να γράψω για τον έρωτα, για τη Νόρμα που είδα τελευταία στη Λυρική, για το φεγγάρι, που βγήκε μέσα από τη θάλασσα και πήρε φωτιά ο τόπος... Ομως, σύντροφέ μου, δε με αφήνει εκείνη η κατάξανθη μικρούλα, που παίζει μόνη της στην οδό Δερβενίων!

Δεν την ξέρεις τη μικρούλα, ε; Κανένας δεν την ξέρει. Ούτε εγώ την ήξερα. Εμαθα γι' αυτήν και την ιστορία της - είχε «ιστορία», κιόλας, αυτό το νιάνιαρο - τρώγοντας στην ταβέρνα του δρόμου της. Μόλις την είδα, μου έφυγε μια κραυγή θαυμασμού. Πώς κάνουμε, όταν δούμε μια καταπληκτική ομορφιά; Ετσι!

«Τι είναι αυτό», είπα!

«Αλβανάκι», μου είπε μια φίλη μου, που έτρωγε δίπλα μας.

«Αυτή είναι ένα θαύμα. Κοίτα τις μπούκλες της. Είναι καταπληκτικά όμορφη»!

«Είναι Αλβανάκι», επέμενε εκείνη!

Σε ρωτάω, σύντροφέ μου, είναι πρωινό ξύπνημα αυτό για ένα παιδί; Φταίω εγώ που θέλω να βρίσω, λοιπόν; Φταίω εγώ που δεν μπορώ να συγκρατήσω την οργή μου;

Μετά το «πρωινό», η μικρούλα ταχτοποιεί την κουζίνα, πλένει πάλι τα δόντια της, θέλει λέει να ασπρίσουν, και στρώνει -όσο μπορεί - το κρεβάτι. Ετσι - για να θυμηθεί πως είναι παιδί - κάνει και καμιά αταξία. Μικρά πράγματα δηλαδή, το σπίτι είναι μια μεγαλούτσικη γκαρσονιέρα, τι πράγματα να σπάσει εκεί μέσα; Υστερα το μωρό σιγά - σιγά, χωρίς να το καταλάβει, έρχεται φάτσα με την πραγματικότητα. «Και τώρα πώς περνάει η ώρα»;

Πώς περνάει η ώρα για ένα μωρό, σύντροφε; Για ένα μωρό, που δεν ξέρει να μετράει τις ώρες, όχι να βρει - κιόλας - και πώς να τις περάσει. Και σε ρωτάω, σύντροφέ μου, είναι ένδειξη πως το μωρό δεν υποφέρει, αφού κανένας δεν το είδε να κλαίει; Και σε ρωτάω, ακόμα, ποιος κερατάς μπήκε ποτέ στο υπόγειο να δει, αν κλαίει η μικρή; Ε, εγώ σου λέω, σύντροφέ μου, πως κλαίει, που να πάρει ο διάολος! Πώς αλλιώς θα κυλήσει η ώρα; Κλαίει, σύντροφέ μου, το μωρό. Κλαίει για να περάσει η ώρα! Για πλάκα. Ούτε ένα δάκρυ για όσους το κρατάνε κλεισμένο. Δεν τους φοβάται! Ούτε το σκοτάδι φοβάται. Κλαίει για να περάσει η ώρα. Κλαίει και γελάει την ίδια ώρα. Ο,τι θέλει, κάνει! Μόνη της είναι!

Στη συνέχεια, η μικρή σκουπίζει τα μάτια της. Πέρασε η ώρα. Κοιτάζεται στον καθρέφτη. Αχ, αυτός ο καθρέφτης! Ταχτοποιεί το φουστάνι της και βγαίνει στο δρόμο. Και τι δεν κάνει στο δρόμο, στην οδό Δερβενίων, αυτός ο ξανθός άγγελος. Πρώτα -πρώτα, είναι τόσο όμορφη, που αναγκάζει τον κόσμο να τη θαυμάζουν. Υστερα παίζει κουτσό. Μετά παραβγαίνει - με τον εαυτό της - στο τρέξιμο. Στοιχήματα να δούνε τα μάτια σου! Μετά κοιτάζει τα μηχανάκια. Υστερα τους παράξενους ανθρώπους. Στη συνέχεια, πάλι κουτσό, πάλι τρέξιμο, πάλι μηχανάκια, πάλι παράξενοι άνθρωποι! Μέρα είναι θα περάσει, που να πάρει ο διάολος, δε θα περάσει;..

Τώρα, ελπίζω να κατάλαβες γιατί είμαι θυμωμένος, οργισμένος, καλύτερα! Και δεν είμαι μόνο για τη μικρή της οδού Δερβενίων, αλλά για όλα τα μικρά «Αλβανάκια», που παίζουν μοναχά τους στους δρόμους. Που κλαίνε μοναχά τους στις σκοτεινές γκαρσονιέρες! Και σε παρακαλώ, σύντροφε, έτσι για να τα τιμήσουμε, έλα να πούμε μαζί μια βρισιά. Τη χειρότερη. Οχι αυτή που τη λέμε φωνάζοντας και μας περνάει. Την άλλη. Αυτή, που σιγά - σιγά σχηματίζεται στα μάτια μας! Αυτή, που σιγά - σιγά μαζεύεται στην καρδιά μας. Στη λογική μας. Ελα, εσύ που δε βρίζεις και εγώ που βρίζω, να πούμε μια μαζί βρισιά για το ξανθό Αλβανάκι! Για τις μπούκλες του!