Χρυσοφόρα αποδείχτηκε για τους Ιταλούς της "Καλτσεστρούτσι" η εξαγορά το 1992, της μεγαλύτερης τσιμεντοβιομηχανίας της χώρας μας, της "ΑΓΕΤ - Ηρακλής", με τη συμβολή της κυβέρνησης της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, υπό την "υψηλή" καθοδήγηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ευρωπαϊκού καρτέλ του τσιμέντου. Ο χαρακτηρισμός "σκάνδαλο των σκανδάλων" (οικονομικό και πολιτικό) που ακολούθησε το ξεπούλημα του ομίλου της ΑΓΕΤ αποδεικνύεται ήπιος, μπροστά στο έγκλημα που συντελέστηκε. Τα κέρδη για τους Ιταλούς εκτινάσσονται στα ύψη, την ίδια ώρα που η χώρα μας χάνει εκατοντάδες εκατομμύρια πολύτιμο συνάλλαγμα, ενώ οι εργαζόμενοι και ο ελληνικός λαός πληρώνουν το "μάρμαρο". Η πρακτική αυτή στην ΑΓΕΤ μεταφράζεται σε δισ. κέρδη για την "Καλτσεστρούτσι", σε απώλεια θέσεων εργασίας και δικαιωμάτων για τους εργαζόμενους. Οι αριθμοί αποτελούν αποδεικτικά στοιχεία της ανοδικής πορείας. Ετσι, αύξηση 7,9% παρουσίασε ο κύκλος εργασιών της επιχείρησης κατά το πρώτο εξάμηνο του 1996 έναντι του πρώτου εξάμηνου του 1995, ενώ τα κέρδη κατά το ίδιο διάστημα έφτασαν τα 5,1 δισεκατομμύρια δραχμές έναντι 3,1 δισ. του 1995, δηλαδή αύξηση 63,5%. Η θετική αυτή εξέλιξη σχετίζεται με την ανάκαμψη της οικοδομικής δραστηριότητας κατά το δεύτερο τρίμηνο του 1996, κυρίως όμως με την έναρξη εκτέλεσης των μεγάλων δημόσιων έργων. Σε ό,τι αφορά τις εξαγωγές, παρά το ότι ο όγκος των πωλήσεων υστερεί έναντι του 1995, εν τούτοις τα έσοδα από τις πωλήσεις αυτές εμφανίζονται βελτιωμένα, κυρίως, λόγω της βελτίωσης της συναλλαγματικής ισοτιμίας. Τέλος, να σημειωθεί ότι, με βάση τα ίδια αποτελέσματα, η καθαρή θέση της ΑΓΕΤ ανήλθε σε 66,2 δισ. δραχμές έναντι 62 δισ. της 30 Ιούνη του '95, ενώ σε επίπεδο ομίλου αυτή ανήλθε σε 67,2 δισ. δραχμές έναντι 61,5 δισ. δραχμών.

Αντίθετα, οι εργαζόμενοι στον όμιλο κλήθηκαν να πληρώσουν το τίμημα του ξεπουλήματος της ΑΓΕΤ, που επισφραγίστηκε από τις ψεύτικες και ψηφοθηρικές υποσχέσεις του ΠΑΣΟΚ, πριν τις εκλογές του 1993, για αναζήτηση ευθυνών και επαναφορά της στο δημόσιο. Τριάμισι χρόνια μετά, οι "απώλειες" για τους εργαζόμενους είναι τεράστιες, ενώ η Εθνική Τράπεζα που κατέχει μεγάλο ποσοστό του πακέτου μετοχών στην CAL-NAT, όχι μόνο δεν υπερασπίζεται την παραγωγική βάση της χώρας, αλλά απεμπολεί κι άλλο ποσοστό μετοχών στο ξένο κεφάλαιο. Ηδη, η μεθόδευση των απολύσεων, μέσω των "οικειοθελών αποχωρήσεων" με κίνητρα και η μη αναπλήρωση των συνταξιοδοτηθέντων, έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση του προσωπικού - σε επίπεδο ομίλου - κατά 600 και πλέον άτομα, φτάνοντας τον αριθμό τους στους 2.700, από 3.300 που εργάζονταν το 1993, χωρίς κανείς (εκτός ίσως της Εθνικής Τράπεζας και της κυβέρνησης) να γνωρίζει το "οργανόγραμμα" των Ιταλών. Από την πλευρά της η κυβέρνηση κάνει οτιδήποτε για να ικανοποιήσει τα "μεγάλα αφεντικά" των Βρυξελλών και των πολυεθνικών. Πρόσφατα, διαγράφοντας χρέη 200 και πλέον δισεκατομμυρίων δραχμών της "αμαρτωλής" οικογένειας Κιοσέογλου - Τακόπουλου στα "Τσιμέντα Χαλκίδας", τα παρέδωσε στην "Καλτσεστρούτσι", η οποία ελέγχει πλέον, το 52% της εγχώριας αγοράς τσιμέντου. Η Εθνική Τράπεζα συνεχίζει "ατάραχη" τις δήθεν διαπραγματεύσεις, προκειμένου να παρουσιάσει τις ήδη ειλημμένες αποφάσεις σαν προϊόν "σκληρών" και "κοπιαστικών" διαπραγματεύσεων, μια και εκείνο που την κράταγε ήταν οι εκλογές και το πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από μια τέτοια πολιτική. Κανένα συμφέρον τους δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν αυτές οι κυβερνήσεις, αφού "από θέση και φύση" αυτές έχουν ταχθεί με τις επιταγές του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών και των πολυεθνικών, έχουν βάλει φαρδιά - πλατιά την υπογραφή τους κάτω από τις συμφωνίες του Μάαστριχτ, της ΚΑΠ και της ΓΚΑΤΤ, των "Λευκών και Πράσινων Βιβλίων". Αντίθετα, έχουν συμφέρον να ταχθούν με τις πολιτικές και κοινωνικές εκείνες δυνάμεις που παλεύουν για την ανόρθωση του λαϊκού μετώπου, που θα φέρει τους ίδιους στο προσκήνιο και θα έρθει σε ρήξη με αυτές τις πολιτικές. Να διεκδικήσουν, και με τον αγώνα τους να πετύχουν, την εφαρμογή κλαδικών παραγωγικών, πραγματικά αναπτυξιακών πολιτικών σε όφελός τους και σε όφελος της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Σ' αυτό τον αγώνα, που είναι μονόδρομος, οι εργαζόμενοι στις στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις του δημοσίου ή του ευρύτερου δημοσίου τομέα, έχουν σημαντικό ρόλο να παίξουν. Η επαναφορά τους (για όσες ξεπουλήθηκαν) και η παραμονή τους στο δημόσιο δεν μπορεί παρά να είναι ο κύριος στόχος.