Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ | ΕΡΓΑΤΙΚΑ

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ

Η ιδιοποίηση των λαϊκών αγώνων από την άρχουσα τάξη είναι προσφιλής σε αυτήν μέθοδος, προκειμένου να κάμψει το αγωνιστικό φρόνημα των λαϊκών μαζών, να τις αποκόψει από την ίδια τους την προοπτική. Οι αφορμές, ακόμη κι όταν δεν υπάρχουν, εφευρίσκονται. Πολύ δε περισσότερο όταν πρόκειται για λαϊκές ιστορικές επετείους, τις οποίες χρησιμοποιεί, αφού, μέσω της πολιτικής εξουσίας, προσπαθεί να τις προσαρμόσει στα μέτρα της. Χρησιμοποιεί, για το σκοπό αυτό, πολλούς τρόπους και μορφές. Από την κατασυκοφάντηση, το χτύπημα και την ύπουλη υπονόμευση, όπως πέρσι, ως την αξιοποίηση μερικών συμβιβασμένων ατόμων, τα οποία είχαν πάρει μέρος στα γεγονότα, που θεωρούν ότι "έγραψαν ιστορία" και που την αρνήθηκαν στη συνέχεια με την πολιτική τους δράση. Οταν, μάλιστα, πρόκειται για παλλαϊκό ξεσηκωμό, αυτό η άρχουσα τάξη δεν το συγχωρεί. Ακριβώς γιατί τρέμει τη διατήρηση στη μνήμη των λαϊκών μαζών του δικού τους πρωταγωνιστικού ρόλου στην ιστορία, πράγμα που υποσκάπτει τα θεμέλια της εξουσίας. Η "αφομοίωση" της επετείου από το σύστημα είναι ένας καλός τρόπος μετατροπής της σε "γιορτασμό με σύγχρονο κοστούμι".

***

Το Πολυτεχνείο ΖΕΙ, κι αυτό δεν το αρνιέται κανείς. Είναι πράγματι έτσι; Για ποιον ζει; Ζει για όλους το ίδιο; Μπορεί να ζει για όλους το ίδιο; Μήπως κάποιοι το θέλουν "νεκρό", μνημονεύοντάς το κάθε χρόνο, προσκυνώντας το φάντασμά του; Γιατί γίνονται προσπάθειες και μεθοδεύσεις να οργανωθούν εκδηλώσεις μακριά από το χώρο - σύμβολο στην πρόσφατη ιστορία μας; Γιατί κάθε φορά γίνεται προσπάθεια αλλοίωσης των χαρακτηριστικών, αλλά και του ίδιου του χαρακτήρα και του περιεχομένου της 17ης Νοέμβρη 1973;

Το Πολυτεχνείο υπήρξε παλλαϊκός ξεσηκωμός ενάντια στο δικτατορικό καθεστώς των βασανιστών του λαού. Ο σκληρός αυτός ζυγός "εγκαταστάθηκε" για 7 χρόνια στις πλάτες του λαού και της νεολαίας από τους μηχανισμούς στήριξης της αστικής εξουσίας και τους αμερικανο - ΝΑΤΟικούς ιμπεριαλιστές. Ο αγώνας εκείνος του λαού πήγαινε πολύ πιο μακριά από μια απλή εναλλαγή στη μορφή διακυβέρνησης. Κι αυτό ακριβώς είναι που ενοχλεί και άρα πρέπει να "εξαφανιστεί". Ο αντιιμπεριαλιστικός, αντιαμερικανικός προσανατολισμός του. Το μήνυμα των συνθημάτων του, που εξέφραζε μύχιους πόθους του λαού για "Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία" για "Εθνική Ανεξαρτησία" και "Λαϊκή Κυριαρχία".

Αυτά τα συνθήματα δεν είναι για όλους τα ίδια. Αρα το Πολυτεχνείο δε ζει για όλους το ίδιο. Μήπως έφυγαν οι Αμερικάνοι; Η μήπως έφυγαν οι βάσεις που παραμένουν παρότι το ΠΑΣΟΚ θα τις "έδιωχνε σε 5 χρόνια και 17 μήνες"; Μήπως φύγαμε από το ΝΑΤΟ; Μα μόλις τώρα αρχίζουμε να παίζουμε "ρόλο" (πράγματι παίζουν οι κυβερνώντες στις πλάτες μας), αφού κάνουμε και "εποικοδομητικές" προτάσεις χωρίς αστερίσκο! Να μεσολαβεί - αυτός κι αν είναι θεσμός! - το ΝΑΤΟ, ώστε να διευθετούνται οι τυχόν διαφορές κρατών - μελών του. Αυτό προτείνει ο υπουργός Εξωτερικών, Θ. Πάγκαλος, σαν ανεξάρτητη και εθνικά υπερήφανη εξωτερική πολιτική για το Αιγαίο και τις διαφορές με την Τουρκία. Μα αυτό θέλουν και οι Αμερικάνοι και το ΝΑΤΟ. Οχι, απλά να συμβάλλουν, αλλά να διαμεσολαβούν, με όλους τους μηχανισμούς τους, ώστε να ενισχύουν την παρουσία τους στην περιοχή, να υποτάσσουν λαούς, - οι κυβερνήσεις και η άρχουσα τάξη είναι υποτελείς - προκειμένου να ζει και να βασιλεύει η "νέα τάξη πραγμάτων". Πώς να εμφανιστούν οι κυβερνώντες έξω από την πρεσβεία των ΗΠΑ με αντιαμερικανικά συνθήματα;

***

Δεν είναι, λοιπόν, ίδιο το περιεχόμενο του Πολυτεχνείου για τις δυνάμεις, που προωθούν ή ανέχονται την ενσωμάτωση της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, που καταστρέφουν την παραγωγική βάση της χώρας, που χτυπούν εργασιακά δικαιώματα και κοινωνικές κατακτήσεις, που θέλουν να αφανίσουν τα μικρομεσαία στρώματα προς όφελος των πολυεθνικών, που παραχωρούν την εκπαίδευση, την υγεία και την πρόνοια στο κεφάλαιο.

Η άρχουσα τάξη δε διεκδικεί ούτε ψωμί, ούτε παιδεία, ούτε ελευθερία, γιατί καρπώνεται τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι, φροντίζοντας να μεγαλώνουν οι ζώνες ανεργίας και φτώχειας για το λαό, να υψώνονται ταξικοί φραγμοί στη μόρφωση, να οικοδομείται αυταρχικό κράτος, ώστε να συνεχίζει και να εντείνεται η ελευθερία της εκμετάλλευσης.

Το Πολυτεχνείο ΖΕΙ για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, για την αδάμαστη νεολαία, που θέλει να οικοδομήσει το δικό της μέλλον, γιατί το ίδιο ακριβώς αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο του αγώνα του Νοέμβρη του 1973 είναι σήμερα το πεδίο δράσης, ώστε να γίνουν πράξη τα συνθήματά του. Μόνο τότε θα δικαιωθεί ο παλλαϊκός ξεσηκωμός. Τότε, μπορεί να επιδρά στον παλλαϊκό αγώνα του σήμερα, στην προοπτική συγκρότησης του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου. Αυτός είναι ο δρόμος του Νοέμβρη. Μόνο που ο λαός, η νεολαία και οι οργανώσεις τους πρέπει να πάρουν την πρωτοβουλία στα χέρια τους, για να μετατρέπουν κάθε τέτοιο γεγονός σε κρίκο της αλυσίδας της ταξικής πάλης ως την ανατροπή της πολιτικής των πολυεθνικών.

Γι' αυτό το Πολυτεχνείο ΖΕΙ, όχι απλά σαν ιστορική μνήμη, μα στην καθημερινή δράση. Και αυτό "δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει".

Στέφανος ΛΟΥΚΑΣ