ΟΗΕ 50χρονα | ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

ΟΗΕ 50χρονα

Θέλει - λέει - να εορτάσει τα πενήντα χρόνια της ζωής του, αλλά υπάρχει εμφανώς απροθυμία και διστακτικότητα. Αλλοι από τους επιτελείς του φέρονται έντονα προβληματισμένοι, άλλοι φρονούν ότι η επέτειος πρέπει να περάσει και να φύγει διακριτικά και άλλοι (ποιος τους πιστεύει;) ντρέπονται να μετάσχουν σε φιέστες, υπό τις σημερινές περιστάσεις...

Ο λόγος για τον ΟΗΕ, που γιορτάζει αυτές τις μέρες το μισό αιώνα από την ίδρυσή του. Και, που, φυσικά, βρίσκεται στη χειρότερη ιστορική του φάση από το 1945 μέχρι σήμερα, - καθώς έχουν ανατραπεί οι παγκόσμιες ισορροπίες και είναι καταφανείς, πια, οι αναπηρίες του Οργανισμού, ο οποίος, πλέον, γέρνει μονίμως προς τα δυτικά. Προς τις ΗΠΑ...

Αυτό, βέβαια, δεν είναι κάτι σημερινό. Από το Ρέικιαβικ και τη Μάλτα, όπου ο νεκροθάφτης της Σοβιετικής Ενωσης Μιχ. Γκορμπατσόφ διαβεβαίωνε τους Αμερικανούς ότι η αυτοκατάρρευση και αυτοδιάλυση προχωρεί συστηματικά, ο ΟΗΕ άρχισε να υφίσταται τον θανάσιμο εναγκαλισμό των ΗΠΑ, οι οποίες μέσα σε τέσσερα μόνο χρόνια τον οδήγησαν σε τυχοδιωκτισμούς και σε παγκόσμια ανυποληψία.

Τα γεγονότα είναι νωπά και γνωστά.

Οι τυχοδιωκτισμοί στο Ιράκ, στη Σομαλία και στη Βοσνία υπερεπαρκούν για να καταδείξουν ποιος κατευθύνει τον Οργανισμό. Και η επιλεκτική εφαρμογή των ψηφισμάτων και των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας (το οποίο ευαισθητοποιείται όταν πρόκειται για το Κουβέιτ ή για τους μουσουλμάνους της Βοσνίας, αλλά το οποίο παθαίνει ελεφαντίαση όταν πρόκειται για την Κύπρο) υπογραμμίζει με έμφαση ποιοι κινούν τα νήματα του ΟΗΕ.

Βεβαίως, για να είμαστε δίκαιοι, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ο ΟΗΕ είχε δυσπλασίες από τη γέννησή του. Ενώ, δηλαδή, έδειχνε προς τα έξω ως μια παγκόσμια αμφικτυονία και κοινότητα, η μόνιμη παρουσία των Πέντε Νικητών του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου στο Συμβούλιο Ασφαλείας - με δικαίωμα, μάλιστα, αρνησικυρίας, - υποβάθμιζε ανέκαθεν τον Οργανισμό σε... λέσχη των Νικητών του Μεγάλου Πολέμου.

Και, όσο μεν υπήρχε η Σοβιετική Ενωση - του Βισίνσκι ή του Γκρομίκο - η δυσπλασία αυτή δεν ήταν εμφανής, διότι το "βέτο" που πρόβαλε κάθε φορά η χώρα των Σοβιέτ ήταν υπέρ των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, εναντίον της αποικιοκρατίας, υπέρ της ειρήνης και υπέρ της ειρηνικής συνύπαρξης.

Ενώ τώρα, το "βέτο" είναι δύσκολο, διότι τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας Γαλλία, Αγγλία, και Ρωσία συμφωνούν συνήθως με τις ΗΠΑ και το πέμπτο μόνιμο μέλος, η Κίνα, οφείλει να είναι εξαιρετικά προσεκτική, διότι, φυσικά έχει συναίσθηση της σημερινής παγκόσμιας συγκυρίας.

Από τώρα, λοιπόν, και για τα δυο προσεχή χρόνια το Συμβούλιο Ασφαλείας απαρτίζουν (εκτός από ΗΠΑ, Ρωσία, Γαλλία, Αγγλία και Κίνα, που είναι μόνιμα μέλη) η Ονδούρα, η Αργεντινή, η Ρουάντα, το Ομάν, η Ινδονησία, η Μποτσουάνα, η Νιγηρία, η Τσεχία, η Ιταλία και η Γερμανία.

(Δεν έχουμε προκαταλήψεις, ούτε είμαστε αλόγιστα δεμένοι στο άγριο παρελθόν, φρονούμε, όμως, ότι θα τρίζουν τα κόκαλα των 70 εκατομμυρίων νεκρών του Μεγάλου Πολέμου, με τη Γερμανία και την Ιταλία μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας).

Με αυτή, λοιπόν, τη γενικότερη εικόνα και με αυτή τη σύνθεση του ΣΑ, ο ΟΗΕ καλείται να γιορτάσει τα 50 χρόνια του. Και λέγονται, ενόψει της εορτής, διάφορα...

Οτι θα πρέπει να επιχειρηθεί ένα νέο και πειστικό ξεκίνημα...
Οτι ο Οργανισμός οφείλει να τολμήσει την αυστηρή αυτοκριτική του...
Οτι θα πρέπει να επανεπιβεβαιώσει τον ειρηνευτικό ρόλο του...
Οτι θα πρέπει να επανακρίνει τη στάση του στο Ιράκ, στη Σομαλία και στη Βοσνία κλπ. κλπ...

Τσιμουδιά, όμως, δεν ακούγεται στον ΟΗΕ για την ομηρία του από τις ΗΠΑ. Τσιμουδιά δεν ακούγεται για την Κύπρο. Τσιμουδιά δεν ακούγεται για το ότι ο Οργανισμός έγινε υποχείριο του ΝΑΤΟ...

Κανέναν, άρα, δεν μπορεί να πείσει ο ΟΗΕ ότι πράγματι επιθυμεί ν' αποτινάξει την αμερικανική κηδεμονία και να γίνει αμφικτυονία!