Το προσωπείο | ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Το προσωπείο

Η συζήτηση στη Βουλή για τις αναστολές έδειξε για μια ακόμη φορά, κατά τον εναργέστερο και αδρότερο τρόπο, και το πρόσωπο και το προσωπείο του πολιτικού μας συστήματος.

Εδειξε ότι το πολιτικό μας σύστημα - στο βαθμό που εκφράζεται και που σφραγίζεται από τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας - δε διαθέτει καμιά γνησιότητα και καμιά αυθεντικότητα.

Αντιθέτως, κυρίαρχο γνώρισμά του είναι η πολιτική υποκρισία.

Δηλαδή, τα "κόμματα εξουσίας" υποκρίνονται κατάφωρα και όταν αντιπαρατίθενται και όταν συναινούν, - είτε αλληλοκατηγορούμενα δημοσίως είτε αλληλοϋποστηριζόμενα εντέχνως.

Αλλωστε, πόσο γνήσιες θα μπορούσε να ήταν οι δημόσιες αντιπαραθέσεις τους, - όταν συμφωνούν σε όλα τα μείζονα θέματα (Λιτότητα, ΕΟΚ, Μάαστριχτ, "Λευκή Βίβλο", ιδιωτικοποιήσεις, ΝΑΤΟ, εξωτερική πολιτική κλπ.);

Και πόσο θα μπορούσε να αποτελεί αυθεντική και ελεύθερη επιλογή τους η συναίνεση (για την από κοινού αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας), - όταν αποτελεί αναγκαστική συνένωση δυνάμεων, προκειμένου να περάσει η - κοινή - αντιλαϊκή πολιτική τους;

Ας είμαστε ειλικρινείς: Ο, τι και να έχει συμβεί με την ΑΓΕΤ, όσες υποκλοπές και να έγιναν ή να μην έγιναν, όσα εικονικά ή πραγματικά δάνεια και να συνομολογήθηκαν για την πρωθυπουργική βίλα, όποια έκβαση και να έχει ο πόλεμος μεταξύ των ΜΜΕ και από όσες διακυμάνσεις και να περάσουν οι εσωτερικές έριδες στο νέο μπλοκ εξουσίας, ένα είναι περισσότερο και από βέβαιο:

Κατά το δωδεκάμηνο του 1995 ο λαός θα πληρώσει χίλια δισεκατομμύρια φόρους περισσότερους από το 1994, ενώ άλλα χίλια δισεκατομμύρια θα περάσουν, μέσω των μηχανισμών του πληθωρισμού, από τα λαϊκά εισοδήματα στα απύθμενα θυλάκια της ολιγαρχίας.

Το χειρότερο δε είναι, ότι αυτά τα δυο τρισεκατομμύρια που θα αφαιρεθούν βιαίως από το λαό, δεν πρόκειται να διατεθούν για την ανάπτυξη, διότι η ολιγαρχία αρνείται να προχωρήσει σε παραγωγικές επενδύσεις, - αρκούμενη να θησαυρίζει από την εισαγωγή, διακίνηση και διάθεση - καταναλωτικών, κυρίως - αγαθών.

Είναι βέβαιο, επίσης, ότι μέσα στο δωδεκάμηνο του 1995 περισσότερες από δέκα επιχειρήσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα θα πουληθούν, θα "μετοχοποιηθούν", θα χάσουν τον προνομιακό μονοπωλιακό χαρακτήρα τους ή και θα κλείσουν - συρρικνώνοντας περαιτέρω τον παραγωγικό ιστό της χώρας και στέλνοντας και άλλους εργαζόμενους βορά στο Μινώταυρο της ανεργίας.

Είναι, δηλαδή, φανερό ότι για τα "κόμματα εξουσίας", θα πρέπει να αμνηστεύονται ή να αναστέλλονται ή να παραγράφονται εγκλήματα υπουργών με "αντικείμενο" 20 ή 30 ή 50 δισεκατομμύρια, προκειμένου να μένει αδιατάρακτο και ατιμώρητο το γιγαντιαίο έγκλημα των δυο τρισεκατομμυρίων για φέτος, των τριών τρισεκατομμυρίων για το 1996 και πάει λέγοντας.

Ετσι, τα καπλάνια του δικομματισμού αίρουν τις διαφωνίες τους για τα "μικροπράγματα", διότι οφείλουν να συμφωνήσουν στα μεγάλα. Και μεγάλα, εν προκειμένω, είναι η "καπιταλιστική ολοκλήρωση" της χώρας, σύμφωνα με τις οδηγίες του Ευρωπαϊκού Διευθυντηρίου και η αναίρεση των κατακτήσεων του λαού, σύμφωνα με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.

Για όλα, όμως, υπάρχει κάποιο "όριο ασφαλείας", το οποίο κανείς δεν μπορεί να ξεπεράσει αζημίως για τα σχέδιά του.

Είναι το όριο της κοινωνικής συνοχής, το οποίο απειλείται, ήδη, από την ένδεια και την ανεργία.

Κι αυτό το κρίσιμο όριο φέτος θα ξεπεραστεί, καθώς υπολογίζεται ότι στις 31.12.1995 οι άνεργοι θα πλησιάζουν το μισό εκατομμύριο και οι υποαπασχολούμενοι θα το έχουν ξεπεράσει.

Οταν, όμως, αρχίσουν ρωγμές στην κοινωνική συνοχή, έντρομοι, οι απολογητές του δικομματισμού και της κοινωνικής αναλγησίας θα ανακαλύψουν ότι δεν τους σώζουν ούτε οι αναστολές, ούτε οι φιέστες, ούτε οι νέοι νόμοι περί ευθύνης υπουργών, ούτε οι συνταγματικές αναθεωρήσεις, ούτε οι έλεγχοι στα οικονομικά των κομμάτων, ούτε οι συναλλαγές για την Προεδρία της Δημοκρατίας.

Και, φυσικά, δε θα τους σώζουν ούτε τα αφεντικά τους στις Βρυξέλλες και στην Ουάσιγκτον.