Το θέμα των φοροαπαλλαγών, και η προοπτική επανεξέτασής τους, ήρθε με ιδιαίτερη οξύτητα στην επικαιρότητα, κατά την πρόσφατη "σύγκρουση" κυβέρνησης - δικαστικών, η οποία έληξε με τη γνωστή συμβιβαστική λύση. Το δε υπουργείο Οικονομικών τις ημέρες αυτές αποφάσισε την "επίσπευση των διαδικασιών" και τη σύσταση επιτροπής "κοινωνικού διαλόγου" με τη συμμετοχή εκπροσώπων των "κοινωνικών εταίρων".

Από την αρχή ακόμα πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα, συμφωνούμε ή είμαστε αντίθετοι, να ανοίξει διάλογος για το θέμα Φοροαπαλλαγές και επανεξέτασή τους σε ετήσια μάλιστα βάση.Οι κομμουνιστές και γενικά οι αριστεροί πολίτες της χώρας μας, θα ήταν οι τελευταίοι που θα έθεταν εμπόδια και προσκόμματα στο να αρχίσει ένας τέτοιος διάλογος, μιας και θέματα τέτοιας μορφής ανήκουν στο προνομιακό μας πεδίο. Και αυτό για έναν και ουσιαστικό λόγο. Το φορολογικό καθεστώς στην Ελλάδα, είναι εξόφθαλμα ταξικό, από τα πιο αντιλαϊκά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Δεν είναι μόνο η οδυνηρή αναλογία 70/30 των έμμεσων προς τους άμεσους φόρους, που γονατίζει κυριολεκτικά τα λαϊκά στρώματα. Είναι και το καθεστώς των αναρίθμητων προκλητικών φορολογικών προνομίων προς το χρηματιστικό κεφάλαιο, που ψήψισαν οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις, η εφαρμογή των οποίων έχει οδηγήσει στην αφορολόγητη ασυλία των μεγάλων εισοδημάτων. Από πού να ξεκινήσουμε και πού να καταλήξουμε. Από τα αφορολόγητα των εφοπλιστών, την εξαίρεση των τρισεκατομμυρίων κερδοσκοπικών κεφαλαίων που τοποθετούνται στους κρατικούς τίτλους, από τους δεκάδες "αναπτυξιακούς" νόμους που ισχύουν και σήμερα και ουσιαστικά χρηματοδοτούν τις (ανύπαρκτες) επενδύσεις των επιχειρήσεων, ή από τις δεκάδες και εκατοντάδες εκπτώσεις δαπανών που ισχύουν για τις επιχειρήσεις και τις χρηματιστηριακές εταιρίες. Μέχρι και τις "μίζες" και τα έξοδα διαφήμισης εκπίπτουν οι επιχειρήσεις, για να μην αναφέρουμε στους προκλητικούς συντελεστές απόσβεσης των πάγιων στοιχείων τους και του μηχανολογικού τους εξοπλισμού. Κοντολογίς η φορολογική πολιτική που ακολούθησε το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα αποσκοπούσε και αποσκοπεί στη συσσώρευση του κεφαλαίου μέσω της αναδιανομής των εισοδημάτων από τα φτωχά λαϊκά στρώματα προς τα διάφορα τμήματα του κεφαλαίου. Από την παράθεση των στοιχείων αυτών, γίνεται νομίζουμε καθαρό, γιατί τασσόμαστε υπέρ του να ανοίξει το θέμα φορολογικές δαπάνες.

Πολύ φοβούμαστε όμως ότι το όλο θέμα ξεκίνησε στραβά από την αρχή. Πολύ φοβόμαστε ότι εκείνοι που το άνοιξαν κάθε άλλο παρά επιδιώκουν να αμβλύνουν τις φορολογικές αδικίες του παρελθόντος και να θίξουν τα κακώς κείμενα.Και ο φόβος μας δεν είναι αστήρικτος και έχει σχέση με τον τρόπο που μεθοδεύεται το όλο θέμα. Κατ' αρχάς είναι ο "κοινωνικός διάλογος" που πρόκειται να επακολουθήσει. "Κοινωνικό διάλογο" όπου την πλευρά των εργατών θα εκπροσωπήσει ο Πρωτόπαππας και η κυβερνητική ομάδα που έχει αναρριχηθεί στην ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος. Εκπροσώπων δηλαδή που έχουν αποδεχτεί πλήρως τον "ευρωπαϊκό προσανατολισμό" της Ελλάδας στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης, των ένθερμων οπαδών της Λευκής Βίβλου, οι οποίοι πρωτοστατούν μάλιστα στη δημιουργία ρεφορμιστικών κατασκευασμάτων τύπου ΟΚΕ. Δεν πρόκειται επομένως για διάλογο ουσίας μιας και οι εργαζόμενοι της χώρας, ουσιαστικά δεν εκπροσωπούνται, αλλά για στημένη από την αρχή υπόθεση.

Το θέμα των φορολογικών απαλλαγών ξεκίνησε στραβά και από άλλη πλευρά. Σαν κυρίαρχες πλευρές του όλου θέματος πρόβαλαν οι φορολογικές απαλλαγές των βουλευτών και των δικαστικών. Την επιχείρηση αποπροσανατολισμού - γιατί περί αυτού πρόκειται - την είχε ξεκινήσει σε ανύποπτο χρόνο ο "συναινετικός" βουλευτής της ΝΔ Γ. Σουφλιάς ο οποίος σε δραματικό τόνο είχε προτείνει να ξεκινήσει η κατάργηση των φοροαπαλλαγών από τους βουλευτές. Στον ίδιο τόνο ο πρόεδρος των εφοριακών και μέλος της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ Α. Μακρυπίδης πρότεινε"την κατάργηση των φορολογικών απαλλαγών των υπαλλήλων του υπουργείου Οικονομικών". Η συνέχεια δόθηκε με τους δικαστικούς, όπου εφημερίδες και τα άλλα ΜΜΕ ζητούσαν "εδώ και τώρα κατάργηση των φοροαπαλλαγών των βουλευτών και δικαστικών". Πρόκειται για τη γνωστή μέθοδο της ανάδειξης του ελάχιστου σε μείζον προκειμένου να αποκρυβεί η ουσία του θέματος. Που δεν είναι άλλη από την απόκρυψη των φορολογικών παραδείσων του κεφαλαίου. Και ακόμα χειρότερα, να καλυφθούν οι ανομολόγητες μέχρι σήμερα προθέσεις της κυβέρνησης, να περικόψει τις - 24 όλες και όλες σε σύνολο 803 - φορολογικές απαλλαγές των λαϊκών στρωμάτων. Και ας μην έχουμε καμία αυταπάτη ότι περί αυτού πρόκειται. Στο στόχαστρο θα βρεθούν οι ιατρικές δαπάνες, οι εκπτώσεις των ενοικίων, οι τόκοι των στεγαστικών δανείων, οι ασφαλιστικές εισφορές, χωρίς να αποκλείσουμε ούτε και αυτό το αφορολόγητο του ενός 1 εκατομμυρίου.

Το όλο θέμα, βέβαια, μπορεί να γυρίσει κατά των μεθοδεύσεων της κυβέρνησης και των ποδηγετούμενων ΜΜΕ. Αρκεί το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα να το τοποθετήσει στη σωστή του βάση. Αρκεί να αποτελέσει την απαρχή για τη δημιουργία διεκδικητικού κινήματος στην κατεύθυνση των ριζικών φορολογικών αλλαγών σε προοδευτική κατεύθυνση.